Φίλιππος Ζάχαρης: Η σπατάλη και το κυνήγι του χρόνου

Φίλιππος Ζάχαρης

O χρόνος σε αγνοεί περισσότερο όσο τον αγνοείς. Τα αινίγματα αυτού του κόσμου, τα αμέτρητα αυτά αινίγματα σαν τα συλλογιστείς, μπορούν να σου προσφέρουν μεγάλες ανάσες ζωής και όχι πάντα με την προϋπόθεση ότι αυτά μπορεί να τύχουν έστω και κάποιας μεμονωμένης επίλυσης που σε κάθε περίπτωση βολεύει τον απορημένο.

Δεν είναι ότι επιδιώκεται πάντα η λύση των αποριών, απλά η όλη διαδικασία της προέλευσης του κόσμου, η διερεύνηση των αξιών και των δεδομένων ζωής, η ανάλυση των συμβάντων και αναζήτηση των αιτιών τους σε τούτο τον κόσμο, αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που διανοίγουν δημιουργικούς δρόμους στην πορεία της ζωής.

Όμως όσο σπαταλάται άσκοπα ο χρόνος, τόσο τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα, με δεδομένο ότι κανείς δεν έλυσε τα μυστήρια απομονωμένος στο θελκτικό κατά τα άλλα ατομικό του βασίλειο. Ο χρόνος υπάρχει για να μας τονίζει ότι η παρουσία μας εδώ είναι παροδική που όμως μπορεί να γίνει σημαντική κατά την χρονική παρέλευση.

Μπορεί οι ως τώρα θεωρίες για την Ύπαρξη και το Είναι να μην μας κάλυψαν, μπορεί τα πολιτικά συστήματα να ναυάγησαν γιατί ποτέ δεν υπήρξε πραγματική πολιτική, μπορεί η ανθρωπότητα να βρίσκεται σε μία διαδικασία επανάληψης θλιβερών συμβάντων του παρελθόντος, όμως σε καμία περίπτωση αυτό δεν θα πρέπει να μας πισωγυρίζει, τότε που υποτιθέμενα τα οράματα ήταν ενεργά και υπαρκτά.

Θέλω να πω με όλα αυτά ότι η ζωή δεν τελειώνει μετά από κάποια ηλικία και ιδιαίτερα σε όσους έχουν μάθει να ζουν με την σκέψη. Η σωματική κατάσταση βέβαια μεταβάλλεται, οι σκέψεις όμως παραμένουν ζωντανές, υπό την προϋπόθεση πάντα ότι θέλει κάποιος να ζει. Και σε αυτό δεν υπάρχει κανένα προτεινόμενο μοντέλο ζωής, κανείς κανόνας που θα πρέπει πάση θυσία να ακολουθηθεί.

Αν κάποιος δεν είναι επαρμένος από εξωκοσμικά δαιμόνια, αν ο φόβος του αγνώστου δεν έχει διεισδύσει στη ζωή του – και απ΄αυτό βέβαια εξαιρούνται, το λέω με καλή πρόθεση, οι κάθε λογής θρησκόληπτοι που λαχταρούν την έλευση του Παραδείσου – αν η γοητεία του τώρα δεν έχει ακόμη κατακτήσει τους διαφορετικούς χαρακτήρες, τότε μια καταραμένη συνήθεια προκύπτει κατά την διάρκεια της πορείας του βίου, μια συνήθεια που κάνει ακριβώς αυτό, να κρύβει ολόγυρα το εναλλασσόμενο τοπίο.

Υπάρχει λοιπόν ενδιαφέρον σε αυτή την ζωή, υφίσταται σοβαρός λόγος για να μην παρεκκλίνει κανείς από τη διαδικασία της σκέψης αν το σώμα τον έχει εγκαταλείψει. Το λέω αυτό γιατί η εγκατάλειψη σε κάθε στιγμή της πορείας είναι δεδομένη από την στιγμή που ο χρόνος λιγοστεύει.

Όχι δεν θα γίνουμε μανιασμένοι κυνηγοί του χρόνου, δεν θα ζήσουμε ως τα μύχια την κάθε απλόχερη ομορφιά που θεωρείται έτσι ως αντιδιαστολή στη γενικευμένη ασχήμια.

Ομορφιά και ασχήμια είναι τεχνητοί όροι για να διευκολύνουν την ιεραρχική σκέψη στη ζωή. Οι έννοιες από μόνες τους συμβολίζουν μεν κάτι, αλλά ο άνθρωπος από τη φύση του μπορεί να τις ταξινομήσει και να επιλέξει ανάλογα.

Η ίδια η ζωή δεν είναι καλή ή κακή. Εξαρτάται από τον καθένα ξεχωριστά αλλά και από τον κόσμο στο σύνολό του αν θα την διερευνήσει και θα επενδύσει χρονικά στην εν λόγω διερεύνηση.

Θα το πω και πάλι όμως, ο χρόνος είναι τιμωρός αν δεν τον σέβεσαι και πολύ αργός όσο δεν τον ζεις. Απομένει λοιπόν στον κόσμο να επιλέξει ανάμεσα στη σκέψη και τη δημιουργία από τη μια – την πνευματική αποσάθρωση και ωραιοπλασία από την άλλη.

Λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι επιθυμίες κατασκευάζονται αλλά δεν διαρκούν επειδή ικανοποιούνται με ψευδοαγαθά. Έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι σε αυτό τον κόσμο ήρθαμε τυχαία και όχι επειδή μας επέλεξαν αόρατες δυνάμεις.

Ο χρόνος, με λίγα λόγια, απομυθοποιεί τα οραματικά τεχνάσματα της εφηβείας, επαναφέροντας ταυτόχρονα την έννοια του δικαίου σε αυτή τη ζωή. Χρόνος που η πολυτιμότητά του έγκειται σε αυτό, στο ότι μεταπλάθει το ενστικτώδες της νεότητας στην ωρίμανση του Εδώ και Τώρα, μέχρι το σημείο εκείνο όπου η ωρίμανση αυτή φτάσει στο απόγειό της και ο καθένας μας μαραίνεται σταδιακά μέχρι την τελείωση. Την κορυφή που γοητεύει τον καθένα και που μόνο ο χρόνος αποκαλύπτει, όσο δεν τον αγνοείς στη ζωή.