Αγαπητός Ξάνθης: 32 διαφορετικοί τρόποι να πεις σ’ αγαπώ!

Rodiaki NewsRoom

Μία μουσική εκδήλωση του Αθλητικού Συλλόγου Ιστιοπλόων Ανοικτής Θάλασσας Ρόδου

Γράφει o Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Λένε ότι οι στιγμές γεννούν τα μεγάλα…
Μία από αυτέςτις στιγμές γευτήκαμε με το μοναδικό κουαρτέτο των Ιστιοπλόων Ρόδου (του ΑΣΙΑΘ) σε ζωντανή μουσική και έντεχνα τραγούδια στον χώρο τους, στην περιοχή «Ζέφυρος», το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου. Ήταν μία γιορτή αρμονίας και ανάτασης.

Η θάλασσα ενώθηκε με τον ουρανό, τα άστρα με τα καΐκια, η αγάπη με το όνειρο και ο άνεμος με τη φαντασία. Δεν υπήρχε στην ατμόσφαιρα για δύο ώρες και πλέον καθόλου βία, πένθος και φόβος.

Μόνο να ακούς Καββαδία, τον ποιητή της θάλασσας με το πάθος του κουαρτέτου εκτιμάται ότι φεύγει κανείς /καμιά από την πεζότητα της καθημερινότητας και οδηγείται στον ουράνιο θόλο της τελειότητας και των ομόκεντρων σφαιρών του Παραδείσου, όπως συμβολικά αναφέρει και στη Θεία Κωμωδία και ο Δάντης.

Ο Σταυρός του Νότου και το Fata Morgana αλλά και άλλα σχετικά ανοίγουν τον διάλογο της ψυχής από τα κάτω προς τα πάνω με τη βοήθεια «της άσπρης πέτρας με σφεντόνα».

Αυτό το πέταγμα σαν άλλοι γλάροι νιώσαμε σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα 30 τραγούδια που πέρασαν σαν σελίδες από βιβλίο, γεμάτες αίσθημα και μύρο.

Οι πρωταγωνιστές της βραδιάς ήταν οι:
Νίκος Κουμνάκης, ο ταξιδιάρης
Μανώλης Σπυρίδης, η κρυφή δύναμη
Βαγγέλης Κατσογριδάκης, ο παλμός
και η συμπαθέστατη σύζυγός του,
Καίτη Κούκουρου, η μελωδία της χαράς.

Ένας συνδυασμός ατόμων που ο πόθος για τέχνη και για κουλτούρα σπανίζει στην εποχή της αφυδάτωσης και της ατομικότητας. Εκδηλώσεις σαν κι αυτή που παρακολουθήσαμε ξυπνάμε μέσα μας την ανάγκη για την «επανάσταση του ωραίου».

«Μπορεί να είναι η αφετηρία για μία μορφή μετάβασης στον «αγγελικό άνθρωπο» όπου το άτομο πλησιάζει το ιδεολογικό πρόταγμα, το ερέθισμα της σκέψης, το άθροισμα των εννοιών αλλά και πράξεων για να μπορέσουμε να στοχαστούμε την εσωτερική μας φύση προς τον δρόμο της απογείωσης, της ουτοπίας» (από το βιβλίο «Η Επανάσταση του Ωραίου» του Αγαπητού Ξάνθη, (2021) εκδόσεις: Παπαζήση).
Θέλουμε μία νέα ουτοπία.

Μία δράση που θα νιώθουμε ότι το ακατόρθωτο δεν είναι γεγονός. Ότι είμαστε ικανοί και ικανές σαν δελφίνια να διατρέξουμε το πέλαγος χοροπηδώντας μέσα κι έξω από τον αφρό της θάλασσας αποδεικνύοντας τη δύναμη της αλαλαγής, της ισχύ της προσαρμοστικότητας αλλά και του τινάγματος προς τα εμπρός.

Αποφεύγοντας τη σαγήνη από τις μελωδίες των Σειρήνων που αντιστοιχεί με την εγωπάθεια και σύγκριση των μικροζητημάτων μπορούμε να γίνουμε Μούσες με τη χρήση του μαθητευόμενου στην τέχνη. Την τέχνη της αρμονίας των ήχων και της μουσικής για την προσδοκώμενη αυτοβελτίωση που λειτουργεί ως γέφυρα του επίγειου με τον ουρανό.

Ευτυχώς, υπάρχει περισσότερο τέχνη στη ζωή μας απ’ ό,τι νομίζουμε. Ευτυχώς η τέχνη είναι στη ζωή μας περισσότερο από τη ζωή μας. Διαφορετικά, δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε.

Μήπως η τέχνη μας αρέσει, μας αγριεύει, μας γαληνεύει, μας ανησυχεί, μας ξεκουράζει, μας παρηγορεί, μας θεραπεύει, επειδή κατά βάθος φροντίζει τη σκέψη και το σώμα μας;

Είναι βέβαιο ότι η τέχνη είναι το παρηγορητικό του βίου μας. Ενώ ο Hebermans αναφέρει ότι η τέχνη είναι «ένα μαγευτικό απόθεμα για την ικανοποίηση των αναγκών μας».

Και για λίγο τις ανάγκες μας τις γεμίσαμε, τις εκπληρώσαμε από τα ακούσματα των 32 τραγουδιών αγάπης, γιατί η μουσική ευφραίνει καρδίας. Και άμα αυτή η μουσική μιλάει από την καρδιά για την καρδιά, τότε γίνεται μυσταγωγία για το ονειρεμένο ταξίδι του κάθε ένα που το εισπράττει.

Ο Σαίξπηρ έλεγε: «Αν η μουσική είναι τροφή της αγάπης, τότε παίξε κι άλλο».
Και εμείς σαν από καιρό έτοιμοι ακούσαμε τη μουσική των ερασιτεχνών της ομάδας των Ιστιοπλόων σαν κρασί της ευφορίας. Ήταν μία προσφορά, μία τόνωση ζωής, μία γλυκιά δόνηση στο αυτί μας που ακόμη και σήμερα πάλλεται με «γλυκόχρωμα»!