Φίλιππος Ζάχαρης: Ελληνική oικονομία - Το κομπόδεμα και οι συνταγές επιτυχίας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Φίλιππος Ζάχαρης

Πολλές είναι οι φορές που θεωρούμε πως βρήκαμε τα μυστικά της επιτυχίας αλλά η ίδια η επικρατούσα κατάσταση δεν μας επιτρέπει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Στην Ελλάδα, κάποια χρόνια μετά από τα μνημόνια, η οικονομία δείχνει κάποια σημάδια εξισορρόπησης αλλά στην λειτουργία της η κατάσταση εξακολουθεί να είναι προβληματική.

Οι πολύ χαμηλοί μισθοί, η υποαπασχόληση, η ανεργία αλλά και οι «ευέλικτες» μορφές εργασίας που στην πραγματικότητα ανάγονται σε μερική απασχόληση, δεν δίνουν σε καμία περίπτωση την δυνατότητα οικονομικής ανάταξης, παρά το γεγονός ότι κάποιες δουλειές έχουν ανοίξει αλλά με πολύ χαμηλές αποδοχές για τους εργαζόμενους.

Συχνά λοιπόν, ψάχνοντας εναγωνίως, πιστεύουμε ότι βρήκαμε διόδους άρσης των επιβαρύνσεων αλλά και απεμπλοκής από τις πρωτόγνωρες εργασιακές συνθήκες που έχει βιώσει η χώρα από το 2012 και μετά, με αποκορύφωμα το 2015 όπου έλαβαν χώρα τραγικές αποφάσεις και σκληρά μνημόνια.

Κανείς από τότε δεν έχει δώσει λογαριασμό για όλες τις απίστευτες περικοπές στα εισοδήματα των πολιτών, τουναντίον αυτοί που έπρεπε να λογοδοτήσουν, κυκλοφορούν ανέγνοιαστα σε ένα κράτος όπου η εξουσία είναι πολύ μακριά από τους πολίτες και δεν ελέγχεται σε καμία περίπτωση. Πέρασαν λοιπόν τα πιο δύσκολα χρόνια, λένε κάποιοι.

Εγώ λέω πως οι δυσκολίες εδραιώθηκαν και πως δεν υπάρχουν πλέον συνταγές επιτυχίας, καθώς ο κόσμος έμαθε να ζει στην στέρηση και την πάσης φύσεως παρακμή. Δεν γνωρίζω από που ορμώμενοι κάποιοι θεωρούν πως τα δύσκολα είναι πίσω μας, ότι «ια πυρός και σιδήρου» έχουμε εισέλθει τάχα σε μια νέα εποχή.

Οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά αυτό που έκαναν, είναι να στερούν από τον πολίτη τις στοιχειώδης ανάγκες του, να υποκλέπτουν τις οικονομίες του και να πριμοδοτούν εκείνους που ποτέ δεν έβαλαν πλάτη κατά την διάρκεια των οικονομικών κρίσεων.

Η σημερινή κυβέρνηση ανοίγει βέβαια κάποια «παραθυράκια» για να μπει λίγος καθαρός αέρας, όμως οι προσπάθειες είναι είτε συνολικά αποτυχημένες είτε γίνονται εκ των υστέρων, είτε υπολείπονται λόγω της διάνοιξης νέων μετώπων. Η διαχείριση της κρίσης που δεν έχει τελειώσει, δεν γίνεται με δραστικά μέσα και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική θέληση για την αποτελεσματική ανακούφιση των νοικοκυριών.

Η προηγούμενη διαχείριση της κρίσης υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν ούτως ή άλλως καταστροφική, και λειτούργησε ως Κερκόπορτα του νεοφιλελευθερισμού, ασχέτως αν υπάρχει σήμερα τάση προς την κεντροδεξιά, για τον απλούστατο λόγο ότι τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα, που αγνοήθηκαν και ξεπουλήθηκαν από την αριστερά βάσει της γνωστής διαχρονικής συνταγής, προσφέρονται ως «Μάννα εξ ουρανού»στις διενεργούμενες αντιλαϊκές πολιτικές.

Αν σήμερα ισχυρίζεται κάποιος πως έχει βρει τα μυστικά επιτυχίας και οικονομικής ανόδου μετά από όλη αυτή την κατάσταση, αν με κάθε τρόπο προσπαθεί να μας πείσει ότι η χώρα εισέρχεται σε πορεία ευημερίας και πως η μεγάλη κρίση πέρασε και είναι παρελθόν, καλό θα είναι να ομφαλοσκοπήσει κοινωνικά και οικονομικά τον τόπο και να αντλήσει τα υπάρχοντα στοιχεία είτε τα στατιστικά σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, είτε τα στοιχεία εκείνα που δείχνουν κατά πόσο οι πολίτες είναι ευχαριστημένοι από την καθημερινότητά τους.

Στην ουσία λοιπόν, δεν υπάρχει καμία συνταγή επιτυχίας στο υφιστάμενο κοινωνικο-οικονομικό τέλμα. Και αν αυτό ακούγεται από κάποιες πλευρές, είναι εκ του πονηρού και σχετίζεται με την προσπάθεια δικαιολόγησης της όποιας λήψης επιπρόσθετων μέτρων στο όνομα και ταυτόχρονα διαχρονικό αίτημα του «νοικοκυρέματος» του κράτους.

Ευκαιρίας οικονομικής επιτυχίας λοιπόν, δεν υπάρχουν πολλές και ειδικά σε μια περίοδο όπου τα φορολογικά μέτρα κατά μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών βρίσκονται στο απόγειό τους.

Οι δυνατότητες να προβεί κανείς σε τολμηρές επενδύσεις προσκρούουν σε ένα περίπου αφιλόξενο επενδυτικό περιβάλλον, όπου κυριαρχούν και μονοπωλούν οι ξένες επενδύσεις και περίπου τα κλειστά και υπό προϋποθέσεις εργασιακά μοντέλα. Αν κάτι είναι σίγουρο στη μετα-μνημονιακή εποχή, είναι το γεγονός ότι ενώ ανοίγουν κάποια μικρά παράθυρα, αυτά δεν επαρκούν για να καλύψουν τα τεράστια κενά. Οι συνταγές επιτυχίας εξουδετερώνονται «εν τη γενέσει» τους και όλα φαντάζουν σα να ξεκινούν από την αρχή. Εξαιρούνται βέβαια, οι πολίτες που έχουν γερό κομπόδεμα από χρόνια και που όλα τα βλέπουν ιδανικά.