Γιάννης Παρασκευάς: Το σήμερα με τα λόγια ενός μεγάλου στοχαστή

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς

«Η περίοδος που έχουμε μπροστά, κλείνει μέσα της ένα πρωτοφανές συνονθύλευμα κραυγαλέων αντιφάσεων.

Συνταγματικοί (συστημικοί) που συνωμοτούν ανοιχτά κατά του Συντάγματος (Συστήματος), επαναστάτες που ομολογούν ανοιχτά ότι είναι Συνταγματικοί, συμμαχίες με πρώτη ρήτρα τους τον διχασμό, αγώνες με πρώτο Νόμο τους την αναποφασιστικότητα.

Ακατάσχετες και κούφιες δημαγωγίες στο όνομα της ησυχίας, κατανυκτικά κηρύγματα για ησυχία στο όνομα της επανάστασης, πάθη χωρίς αλήθειες, αλήθειες χωρίς πάθη, ήρωες χωρίς ηρωικά κατορθώματα, ιστορία δίχως γεγονότα, μία εξελικτική πορεία που δεν φαίνεται να έχει άλλη κινητήρια δύναμη, πέρα από το ημερολόγιο και καταντά κουραστική, με τη μόνιμη επανάληψη των ίδιων εντάσεων και περιόδων εκτόνωσης, αντιθέσεις που μοιάζουν να κλιμακώνονται, μόνο και μόνο για να αμβλυνθούν και να καταλαγιάσουν, χωρίς να επιλυθούν.

Η γενική βούληση του Έθνους, εκφρασμένη ξανά και ξανά, με καθολικές ψηφοφορίες, ψάχνοντας κάθε φορά να βρει τη φωνή της, στους αρτηριοσκληρωτικούς εχθρούς των Λαϊκών συμφερόντων, ώσπου στο τέλος τη βρίσκει, στην ισχυρογνωμοσύνη ενός Αρχιληστή».

Είναι ώρες που φωνάζουν οι νεκροί, μας προκαλούν και μας δεσμεύουν, αυτοί οι σιωπηλοί συνοδοιπόροι μας, σε αυτούς που κάθε φορά προστρέχουμε σε κάθε στροφή της ζωής μας.

(Μανάδες, πατεράδες, άγιοι, Παναγία, ιστορικές προσωπικότητες κ.λπ.)
Και στο μεγάλο και στο μικρό, στο ατομικό και στο Κοινωνικό, στην τάση μας να κάνουμε δυό βήματα μπροστά, στην έμφυτη και γενετήσια επιθυμία της ελευθερίας της βούλησης και της αυτεξουσιότητας, στο σπάσιμο των αλυσίδων που μας κρατούν δέσμιους.

Τις φανερές και τις κρυφές, αλυσίδες προσωπικές και αλυσίδες και βαρίδια κοινωνικά, μας προκαλεί το παρελθόν, μας προτρέπουν οι νεκροί με τις παρακαταθήκες τους, ισιώνουμε το κορμί, προβάλλουμε παράστημα, πίστη στον αγώνα και τις επιδιώξεις μας, διανύουμε περιόδους εντάσεων, με την αδρεναλίνη στα ύψη και ύστερα έρχεται το μέτρημα άλλων χαμένων περιόδων έντασης, είναι αυτό που κουβαλά στην πλάτη του τη νεκροφόρα περίοδο εκτόνωσης.

Στις ώρες της πτώσης, η σκέψη και οι επικλήσεις και αναφορές μας, σε γεγονότα του ημερολογίου και σε πρόσωπα του παρελθόντος στρέφονται, λίγη γαλήνη αναζητούν και δύναμη για την αποδοχή της δικαιολογίας, δίχτυ προστασίας η δικαιολόγηση των λαθών και η μεταφορά της ευθύνης.

Στη γαλήνη της δικιάς μας ανημπόριας και αποδοχής του ανεπίστρεπτου, οι αντιθέσεις μεγενθύνονται και καλούμεθα για πολλοστές φορές, με καθολικές ή επί μέρους ψηφοφορίες, τη ρωγμή του χωροχρόνου να ανακαλύψουμε, στους ταγούς των Λαϊκών συμφερόντων την εμπιστοσύνη μας να δώσουμε ξανά και ξανά, η ψήφος μας και η επιλογή μας, σαν πράξη που δεν έγινε μετριέται.

Αλήθειες χωρίς πάθος και πάθη χωρίς αλήθειες κονταροχτυπιούνται και στο τέλος η ανεστραμμένη κοινωνική πυραμίδα, με τη βούληση ανύπαρκτη και τη θέληση αδύναμη, ονειροβατεί και υπνωτισμένη, μοιρολατρικά αποδέχεται, πως βρίσκει τη λύση στην ισχυρογνωμοσύνη ενός ΑΡΧΙΛΗΣΤΗ.

Υ.Σ.: Το εισαγωγικό κομμάτι του κειμένου, είναι από τον ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ και το βιβλίο του Η 18η ΜΠΡΥΜΑΙΡ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ.
Η δύναμη της κριτικής του δυνατότητας των επιφαινομένων, τον οδήγησε στη σοφία, στη γνώση των αρχών και της ουσίας των πραγμάτων.