Φίλιππος Ζάχαρης: Οι παράφρονες και ο εκφοβισμός στη νέα εποχή

Φίλιππος Ζάχαρης

Θαμμένοι είμαστε μέσα στις ονειρώξεις μας για μια ελπίδα, ένα φως που θα σημάνει την αναγέννηση αλλά πάνω απ΄όλα την πνευματική μας ανάταση σε έναν κόσμο που κυβερνάται από αχρείους πρεσβευτές της στασιμότητας σε όλα τα επίπεδα της σημερινής ζωής.

Χαμένοι και χωρίς προσανατολισμό, σαν έγκλειστοι μιας φυλακής του Μεσαίωνα, παραπαίουμε εδώ και εκεί, περιμένοντας κάποια κίνηση – ενίοτε σωτήρια – πάντα από τους άλλους και όχι από εμάς τους ίδιους.

Μπορεί να είμαστε ποιητές και γραμματιζούμενοι, νομπελίστες και διακριθέντες στον στίβο της καθημερινότητας, να ξέρουμε να χειριζόμαστε τον λόγο και τις λέξεις, να μην ακούμε τα τέρατα της TV, υπολειπόμαστε όμως σε θάρρος της γνώμης, δεν παίρνουμε ρίσκα και θεωρούμε ότι αυτή η ζωή πρέπει να βιώνεται με συγκρατημό και σύνεση.

Όλα αυτά καλά και χαρωπά, ανήκουν όμως σε μίαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο που κάποιοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβάλουν. Ανήκει στους θιασώτες του εκφοβισμού, της συνωμοσιολογίας και του αυταρχισμού, σε αυτούς που έκαναν πρώτη είδηση τους εγκληματίες πολέμων, τους βιαστές μικρών παιδιών και τους εκτελεστές των γυναικών, λες και πρέπει πάντα να επικρατεί το παράλογο και η ειρήνη με τον εαυτό μας να φαντάζει απίθανο σενάριο.

Τρέχουν τότε όλοι στις εκκλησιές ν’ ακούσουν τα θαυματουργά κηρύγματα και νουθεσίες, να αναπαράγουν τις δεισιδαιμονίες και τις κατάρες για τους αλλόθρησκους, αγνοώντας, ότι δίπλα μας είναι η αμαρτία και το έγκλημα κατά της σκέψης, μια ανάσα ο πόλεμος κατά της ελευθερίας έκφρασης, σαν τη Μόσχα και την Τεχεράνη όπου δεν χωρά κανένας λόγος και αυτό το ονομάζουν «άκρο» και όχι παράλογο, μια εικόνα βγαλμένη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία και την Πολωνία, ένας λόγος που προφέρεται από τα χείλη της κάθε Ζαχάροβα ή των νέων γκεμπελικών πρακτικών όλων εκείνων από τον κόσμο της ακροδεξιάς και της ορθόδοξης αριστεράς που διεκδικούν μια ακόμη θέση στα βιβλία των Ολοκαυτωμάτων.

Ποια ελπίδα και ποιο φως αλήθεια να βρει κανείς σε χώρους, όπου συνωστίζεται η υποκρισία, που θα έκανε έξαλλο ακόμη και τον ίδιο τον Θεάνθρωπο σαν κατέβαινε και πάλι επί της Γης, όπως λένε τα Ευαγγέλια και οι ρήσεις περί Δευτέρας Παρουσίας; Τίποτε απ΄όλα αυτά δεν θα συμβεί, μη φοβάστε.

Μην αναβάλλετε την ημέρα της μεταμόρφωσής σας για αργότερα, δεν χόρτασε κανείς και ποτέ από αναβολές και μεταθέσεις, αφού στο τέλος μόνοι μας θα μείνουμε, είτε εδώ είτε σε κάποιον φανταστικό κόσμο, έναν κόσμο που πρέπει να βρούμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε μέχρι την τελειωτική δύση του ήλιου.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμη περισσότερους, δεν πρέπει να γινόμαστε μάρτυρες του παραλογισμού και πολύ περισσότερο απολογητές του. Οι ρόλοι έχουν διαμοιραστεί, η επιστροφή στο κυνήγι μαγισσών το ίδιο, τα σχολεία στην Ουκρανία και αλλού γκρεμίζονται γιατί αποφασίστηκε να γίνει και πάλι μακελειό προς χάριν νέων δικτατόρων, για το χατίρι όλων αυτών που κερδίζουν από το παράλογο, αφού το αντιπροσωπεύουν επάξια και το εφαρμόζουν κατά γράμμα.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος βρισκόμαστε και εμείς που αναπολούμε τα σημάδια εκείνα που θα μας δείξουν ότι ο ουράνιος θόλος παραμένει ανοιχτός και πως ο Ηράκλειτος με τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα εξακολουθούν να είναι χαϊδεμένα παιδιά του ανεξάντλητου χρόνου.

Οι ονειρώξεις μας λοιπόν έχουν βάση. Δεν είμαστε δα και τόσο αφελείς ώστε να μην μπορούμε να αναγνωρίσουμε την προκρούστεια πρακτική και το νόημα του εκκλησιαστικού αναθεματισμού.

Είμαστε ακόμη ζωντανοί και παίρνουμε ρυθμικές ανάσες, προσδοκούμε όχι την κοσμογονική αλλαγή αλλά την ατομική συνεύρεση με το πάθος των λέξεων, με τη δυναμική της Ποίησης και την αλήθεια της Λογοτεχνικής νουβέλας.

Είμαστε εδώ και παρά το ότι παραπαίουμε, έχουμε ή διατηρούμε ακόμη σώας τας φρένας. Και επειδή αντικρύζουμε και τη μαεστρία της λογικής, επειδή ακόμη μπορούμε και διαβάζουμε σε μακρόσυρτο τόνο και με διάθεση απαγγελίας, έχουμε ακόμη χρόνο μπροστά μας ν’ αναζητούμε το βάθος έστω και αν αυτό είναι απύθμενο.

Αρκεί να δραπετεύουμε κάποιες στιγμές και να ψάχνουμε στα απορρίμματα της σκέψης μη τυχόν και πετάξαμε κάτι που δεν έπρεπε. Κάτι που το είχαμε ανάγκη αλλά το παραβλέψαμε το άκουσμα του κάθε παράφρονα της σημερινής εποχής.