Φίλιππος Ζάχαρης: Η τυφλή εμπιστοσύνη στο κράτος και η αθέατη πλευρά των τραγωδιών

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο 

Φίλιππος Ζάχαρης

Υπάρχουν άνθρωποι που εναποθέτουν τις ελπίδες τους για μια καλύτερή ζωή στο μέλλον. Την ίδια στιγμή που το παρόν είναι αυτό που δημιουργεί τις προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών.

Υπάρχουν άνθρωποι – μάλιστα πληθώρα από αυτούς - που παίρνουν αφορμή από ένα γεγονός και κηρύττουν εθνικό πένθος, καταγγέλλοντας παράλληλα το «αδιάφορο» κράτος για τη ζωή και την προστασία τους.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν αναφέρουν όμως πουθενά, ότι το κράτος, κατά πρώτον σαν θεσμός, στοχεύει αλλού, και κατά δεύτερον, ο θεσμός αυτός, που στην υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά στο «πετυχημένο» σκανδιναβικό μοντέλο παρά τις όποιες αρνητικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων, υπάρχει και λειτουργεί έστω και τυπικά, δεν προϋποθέτει τη μαζική συμμετοχή των πολιτών ούτε καταγράφεται πουθενά αυτοοργάνωση και αυτονομία.

Μοιραία λοιπόν, το κράτος αυτό είναι μακριά από τους πολίτες και με τις εντολές που διαμοιράζει μέσω των υπουργείων του, εκφράζει μια συγκεκριμένη κομματική πολιτική, όπου άνετα μπορεί κανείς να την αναγνώσει στα προεκλογικά κιτάπια.

Το κράτος λοιπόν δεν είναι κάποιος αμεσοδημοκρατικός θεσμός και επιλογή παρά μια πτυχή της αστικής και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι παθογένειες λοιπόν είναι μοιραίες και ορατές.

Το κράτος είτε βασίζεται στον χαλύβδινο γραφειοκρατικό καπιταλισμό που κατέρρευσε εν μία νυχτί στην πρώην ΕΣΣΔ, με τα αίσχη και τα σκάνδαλα των κομμουνιστικών κομμάτων , είτε στον φιλελεύθερο καπιταλισμό με τις αποτυχημένες κυβερνήσεις του δυτικού μοντέλου, στο όνομα μιας προσφερόμενης σχετικοποιημένης δημοκρατίας – στην πραγματικότητα ψευδεπίγραφης – είναι ένα και το αυτό και συνάμα επιτελεί έναν συγκεκριμένο σκοπό: να μην μιλούν οι πολίτες αλλά αυτό γι’ αυτούς.

Κάθε γεγονός λοιπόν που γίνεται αφορμή για διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, κάθε αφαίρεση ζωής από σημαντικές ή ασήμαντες αιτίες, τυγχάνουν μερικής κινητοποίησης των πολιτών που αξιώνουν από το κράτος να τους προστατεύσει, εν προκειμένω είτε από την ασυδοσία του σιδηροδρομικού δικτύου, είτε από την ανεπάρκεια της Αστυνομίας, αποκρύβοντας στην ουσία, ότι για τα όποια τραγικά συμβάντα, την ευθύνη δεν έχει μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση αλλά και τα συνδικάτα και σωματεία που κάνουν κουμάντο για το ποιος θα δουλεύει και πού και με τι προσόντα θα προσλαμβάνεται.

Τα συνδικάτα αυτά που ανήκουν σε συγκεκριμένα κόμματα, δεν κατονομάστηκαν ούτε στην τραγωδία των Τεμπών ούτε στο φονικό μπροστά στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων.

Οι δήθεν ευαίσθητοι από τις τραγωδίες που στοχεύουν απλά και μόνο να πολιτικοποιούν την κάθε τραγωδία, καλό θα είναι να ψάξουν τα κόμματα συνολικά και τον ρόλο που επιτελούν και να μην κοροϊδεύουν τους πολίτες εκείνους που πραγματικά απορούν σε ποια κοινωνία ζουν.

Το κράτος ως θεσμός ελέγχεται από τα κόμματα και όχι μόνο από την εκάστοτε κυβέρνηση, λες και αυτή έχει πάντα το μαγικό ραβδάκι να αλλάζει συνήθειες δεκαετιών που κατουσίαν συντηρεί, παρά τις εξαιρέσεις.

Οι πολίτες είναι αυτοί που εκλέγουν τις κυβερνήσεις, είτε έχοντας συνειδητοποιήσει τις εγκληματικές παραλείψεις των προηγούμενων, είτε μη αντιλαμβανόμενοι ότι αν δεν γίνουν από αυτούς ριζικές τομές, τα όποια «ατυχή» συμβάντα θα επαναληφθούν.

Αν δεν κάνω λάθος και πάλι το επίσημο κράτος με άλλη κυβέρνηση με «αριστερό» πρόσημο ήταν υπεύθυνο για την τραγωδία στο Μάτι. Και εκεί αποδείχθηκε, όχι μόνο η αδιαφορία του κράτους αλλά η παρωδία του.

Μόνο κοινό σημείο σε όλα τούτα τα φοβερά συμβάντα, η απώλεια ανθρώπινων ζωών. Θα επαναλάβω όμως: το πρόβλημα δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση με τον έλεγχο των σωματείων εργαζομένων, όπου πέρα από τις όποιες καταγγελίες για το θεαθήναι η μη, «κανονίζουν» ποιος θα εργαστεί και που με τις συνδιαλλαγές τους με την εκάστοτε κυβέρνηση.

Λιμάνια, ναυπηγεία, εργοστάσια, βιομηχανία, η τρανή απόδειξη τής εκάστοτε «δράσης» των συνδικαλιστών που πέρα από τις καταγγελίες, βάζουν τα «δικά τους παιδιά». Το κράτος, θέλω να πω, είναι ένας θεσμός συναλλαγής και ενίοτε διαφθοράς και αυτό δεν το καταγγέλλουν ποτέ οι ευαίσθητοι κατά τα άλλα πολίτες. Η αιτία είναι αλλού και μετά από κάθε τραγωδία παίζονται ασύλληπτα πολιτικά παιχνίδια μεταξύ των κομμάτων, συντηρητικών ή προοδευτικών.

Η Ελλάδα είναι η μόνη σχεδόν χώρα στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν επιλεκτικές διαμαρτυρίες υπό την καθοδήγηση των κομμάτων. Δεν είναι τυχαίο, ότι δεν διοργανώθηκε καμία διαδήλωση κατά των ρωσικών εγκλημάτων που έχουν κοστίσει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, και η μόνη χώρα όπου τα σταλινικά απομεινάρια μιλούν για «ιμπεριαλιστικό πόλεμο».

Βέβαια «άλλος πόλεμος» είναι αυτός στη Μέση Ανατολή, κατά τα ίδια κόμματα, όπου εκεί βλέπουν και καταγγέλλουν γενοκτονία. Στην Ελλάδα, πρέπει να προσέχουμε λοιπόν τι λέγεται και πώς αλλά πάνω απ΄όλα, κάτω από ποιες συνθήκες. Δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά, δεν υπάρχουν αγώνες και αιτήματα πλέον.

Το μόνο που βλέπει κανείς αν έχει ανοιχτό μυαλό, είναι η προάσπιση των κομματικών συμφερόντων. Πάνω απ΄όλα δε, η με κάθε μέσο και τρόπο προστασία του επίσημου κράτους. Υπάρχουν λοιπόν πολλοί άνθρωποι που θεωρούν πως παρεμβαίνουν στα τεκταινόμενα και συμβάντα, ανεβάζοντας μία εικόνα ή ένα γνωμικό στα κοινωνικά δίκτυα της συμφοράς, όπου κάθε ένας νομίζει ότι κάτι κάνει λέγοντας και δείχνοντας αμέτρητες ανοησίες.

Το 2024 θα μείνει και αυτό στην ιστορία ως ένα ακόμη έτος, όπου οι πολίτες θα αναζητούν δικαίωση για τα θύματα. Θα είναι όμως και ένα έτος όπου τα κόμματα θα παίξουν το παιχνίδι τους – αναμενομένων και των Ευρωεκλογών – και ακόμη περισσότεροι αυτοί που θα δηλώσουν και πάλι παρόντες στις κομματικές γραμμές.

Το κράτος λειτουργεί έστω και εθιμοτυπικά ως φιλελεύθερη δημοκρατία και σοσιαλδημοκρατία στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα η απόλυτη γύμνια του γεννά ακροδεξιές παρεμβάσεις και ενέργειες.

Το στοίχημα είναι, αν πραγματικά οι πολίτες θέλουν να ζουν σε δημοκρατία – έστω με αυτή τη μορφή της αστικής - ή επιθυμούν καθεστώτα τύπου Ρωσίας και Κίνας, εκεί όπου, όταν συμβαίνει κάτι στην κοινωνία, δεν διαμαρτύρεται κανείς.

Το πρόβλημα είναι στους ίδιους τους Έλληνες πολίτες και τις επιλογές τους. Αν πραγματικά θέλουν να παρεμβαίνουν και να ρυθμίζουν τις σχέσεις τους ελέγχοντας την εξουσία. Γιατί για αυτονομία και αυτοοργάνωση, αυτό που βλέπω είναι ότι δεν νοιάζεται κανείς, μιας και τους αρκεί μια μέρα μετά τα τραγικά συμβάντα να εκτονωθούν.

Τον υπόλοιπο καιρό, κουμάντο κάνει το κράτος, αυτό που εμπιστεύονται αλλά πάνω απ΄όλα ευλογούν και εκλιπαρούν στις θεομηνίες και τις τραγωδίες. Για τα υπόλοιπα, υπάρχουν τα «πρωϊνάδικα».