Mαρία Kαρίκη: Όταν νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Μαρία Καρίκη
Ψυχολόγος, Msc

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλο, μοναδικός. Κουβαλάει τη δική του ιστορία, τις δικές του χαρές και λύπες, αλλά και τη δική του προσωπικότητα, κοσμοθεωρία και συμπεριφορά. Μεγαλώνοντας το διαπιστώνεις όλο και περισσότερο αυτό και προσπαθείς να βρεις τις ισορροπίες σου με τους ανθρώπους γύρω σου. Μέχρι ένα σημείο δικαιολογείς τους άλλους και κάνεις υπομονή.

Εκείνους με τους οποίους διαφέρεις πολύ ή δεν ταιριάζεις καθόλου, προσπαθείς να τους κρατάς σε απόσταση. Τι γίνεται, όμως, όταν συνειδητοποιείς ότι ακόμα και με τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να έχεις στη ζωή σου, κάτι ίσως δεν πάει και πολύ καλά...
Υπάρχουν φορές που νιώθουμε ότι και τα πολύ δικά μας άτομα δεν μπορούν πάντα να μας καταλάβουν. Εξηγούμε, ξαναεξηγούμε, αλλά συχνά αισθανόμαστε ότι μάταια το προσπαθούμε. Ακούν αυτό που εκείνοι θέλουν μόνο να ακούσουν.

Δεν μπορούν εύκολα να δεχτούν ή να κατανοήσουν το πολύ διαφορετικό από τους ίδιους. Επιπλέον, υπάρχει και η κριτική. Ενώ αυτό που συνήθως έχεις ανάγκη είναι πρωτίστως κάποιος να σε ακούσει, να σε αφήσει να μιλήσεις, να εκφραστείς, να τα βγάλεις από μέσα σου και να σου δώσει μια διακριτική συμβουλή αν μπορεί, αυτό που τις περισσότερες φορές συμβαίνει είναι κάτι άλλο.

Μιλάς, αλλά δεν σε αφήνουν σχεδόν ποτέ να ολοκληρώσεις, γιατί έχουν μια αντίρρηση, μια κριτική, μια διαφορετική άποψη, μια διαφορετική εμπειρία να σου πουν. Κι αν συνεχίσεις, μπορεί να αισθανθείς ότι τους κούρασες ή ότι άρχισαν να βαριούνται ή ότι θα ξαναπούν σε λίγο μια από τα ίδια...

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις ανθρώπους στη ζωή σου που ξέρουν να ακούν, να σέβονται πραγματικά την άποψή σου, τη φάση στην οποία βρίσκεσαι και να σε αφήνουν χωρίς αντιπαράθεση να πεις όσα θες να πεις. Νιώθεις ευγνώμων όταν τους έχεις βρει ή αντίθετα απόγνωση όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να σε ακούσει και να σε καταλάβει.

Και δεν είναι ότι ο άλλος άνθρωπος απέναντί σου το κάνει επίτηδες ή αντιλαμβάνεται απαραίτητα ότι σε κάνει να νιώθεις έτσι. Εκείνος μπορεί να νομίζει ότι είναι δίπλα σου και ότι φυσικά σε ακούει, αλλά δεν μπορεί να μην πει και την άποψή του, τη συμβουλή του, την κριτική του, να μην επισημάνει τα λάθη και τις αστοχίες σου. Για το καλό σου...
Και κάπως έτσι, είναι δυνατό να νιώθει κανείς μοναξιά, παρά το γεγονός ότι περιβάλλεται από τόσους ανθρώπους γύρω του.

Γιατί ενώ έχει προσπαθήσει τόσες πολλές φορές να μοιραστεί αυτά που έχει ανάγκη, έχει απογοητευτεί ή και θυμώσει ή τον έχουν κάνει να αισθανθεί άσχημα για αυτά που σκέφτεται. Μετά από καιρό, μάλιστα, μπορεί να επιλέξει να σταματήσει να μιλάει για τα πιο δικά του, όχι γιατί δεν το θέλει πια, αλλά γιατί αισθάνεται ότι δεν έχει νόημα. Μπορεί να έχει πείσει και τον εαυτό του, ότι μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι...
Η επικοινωνία, ωστόσο, είναι μια πολύ βασική ψυχική ανάγκη για τον άνθρωπο.

Η ουσιαστική επικοινωνία. Αν δεν μπορεί να την έχει, κλείνεται στον εαυτό του. Νιώθει υπαρξιακά μόνος. Είτε το παίρνει απόφαση, είτε μέσα του βασανίζεται που δεν μπορεί κάπου να νιώσει ελεύθερος να μιλήσει όπως θέλει. Του λείπει η αίσθηση της ειλικρινούς σύνδεσης με κάποιον.

Του λείπει μια επικοινωνία που να επιτρέπει τη διαφορετικότητα, τον αυθορμητισμό, τα λάθη. Μια ανθρώπινη αλληλεπίδραση όπου θα γίνεται πράγματι ένας διάλογος κι όχι δύο μονόλογοι. Μια ακρόαση χωρίς «τόνους» κριτικής, επίκρισης και καταδίκης.

Αυτό που συχνά δεν καταλαβαίνουμε όλοι μας είναι ότι το άτομο που μας προσεγγίζει για να μας ανοιχτεί σε κάτι, δεν έχει ανάγκη να του πούμε αν έχει δίκιο ή όχι, αν κάνει λάθος ή όχι, αν είναι ηθικό ή όχι αυτό που κάνει (εκτός κι αν μας το ζητήσει το ίδιο). Έχει απλά ανάγκη να καταφύγει κάπου και να βγάλει προς τα έξω εκείνα που τον προβληματίζουν και τον απασχολούν περισσότερο. Ψάχνει έναν τρόπο να εκτονωθεί, να ανακουφιστεί, να αποσυμπιεστεί κι όχι να ακούσει «κήρυγμα».

Είναι γεγονός, δυστυχώς, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν μια βαθιά κρίση. Από τη μια, δεν έχουμε χρόνο να βρεθούμε κι από την άλλη, όταν βρισκόμαστε, δεν είμαστε απόλυτα παρόντες και διαθέσιμοι να αλληλεπιδράσουμε επί της ουσίας. Προτιμούμε να το κάνουμε, ίσως, διαμέσου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παρά τετ-α-τετ.

Ή μέσω άλλων υποκαταστάτων που μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της παρέας ή του «ανήκειν» κάπου. Όσο, όμως, και να ψάχνουμε αλλού, η ανάγκη του ανθρώπου να συνδέεται ειλικρινά και βαθιά με κάποιον άλλο άνθρωπο, τον οποίο εκτιμά και νιώθει κοντά του, δεν θα μπορεί να αντικατασταθεί ποτέ με τίποτα άλλο...!