Ηλίας Καραβόλιας: Ίσως αν έλειπε το παραβάν…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Φταίει η κάλπη. Η ίδια η κάλπη. Γιατί πριν μπει στο παραβάν ο Έλληνας την βλέπει σαν εδώλιο («θα τους μαυρίσω»). Και μόλις βγει τη βλέπει σαν θρόνο («εγώ τους βάζω εκεί πάνω»).

Αλλά μόλις βγουν τα αποτελέσματα – κυριολεκτικά – ενώ όποιος τους ψήφισε είναι με τους νικητές, ενδόμυχα αναρωτιέται: «λες να μπέρδεψα το εδώλιο με τον θρόνο;»

Στα σοβαρά τώρα: Εξαϋλώνεται συστηματικά το θεσμικό φορτίο της χώρας. Είναι πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά πως η νομιμοποιημένη ισχύς της πλειοψηφίας στο κοινοβουλευτικό σώμα μετατρέπεται σε γενική ισχύ που επισκιάζει τις υπόλοιπες εξουσίες (παρά την πανθομολογούμενη διάκριση αυτών).

Ευτελίζεται επικίνδυνα η αναπαραστατική εμβέλεια βασικών πολιτικών και κοινωνικών σταθερών.

Το δίκαιο ενσωματώνεται και απεδαφικοποιείται μέσα σε εξουσιαστική ρητορική διάχυσης και γενίκευσης ευθυνών. Σχεδόν ποτέ δεν ζήσαμε τέτοια εποχή αυτοαπενοχοποίησης από τους κυρίαρχους.

Μην γελιόμαστε: αυτό το καθεστωτικό αυτόματο διαγραφής των δυνητικών ποινικών ευθυνών θα απλωθεί σαν πέπλο αδιόρατο στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό.

Όσο δεν χρειάζεται να λογοδοτούν οι κάτοχοι της πλειοψηφίας, τόσο οι μάζες θα αναρωτιούνται μήπως τελικά η δικαιοσύνη είναι καθαρά ζήτημα «κατοχής της πλειοψηφίας».

Ο νόμος έχει μετατραπεί σε υπό αίρεση και «κατά συνθήκη» νόμο. Και οι θεματοφύλακές του έχουν απεμπλακεί από το να τον εφαρμόζουν ως καθολικό νόμο (γενικής ωφέλειας): απλά τον στέλνουν, όπως και τις δικογραφίες, αμελλητί στη Βουλή μόλις εμφανιστεί όνομα πολιτικού.

Και επειδή βολευτήκαμε ως κοινωνία, η αλήθεια είναι ότι δεν φταίει μόνο ο νόμος περί ευθύνης υπουργών για αυτή την τραγική φαρσοκωμωδία, όπου οι θύτες αυτοθυματοποιούνται (και μάλιστα κατηγορούν τους κατηγόρους τους).

Και δεν φταίει καν το ότι δεν υπάρχει, π.χ., αντιπολίτευση ώστε να δημιουργηθεί περιβάλλον γόνιμης αντιπαράθεσης και ευθυγράμμισης της εξουσίας με το γενικό καλό και όχι τα ιδιοτελή συμφέροντα.

Το κακό είναι γέννημα θρέμμα συμβόλου, θεσμού που εμείς «γεμίζουμε» (το είπαμε στην αρχή: φταίει η κάλπη. Η ίδια η κάλπη…).

Υ.Γ. Ίσως αν έλειπε το παραβάν, θα πέφταμε οι ίδιοι μέσα της…!