Στερνός αποχαιρετισμός στον Ορέστη

Μικρή, μεγάλη μέρα, δεν ξέρω... Σίγουρα, μαύρη και δακρυρροούσα... Ποτισμένη και νοτισμένη με πικρό άγγελμα...

Πέμπτη 2 Απριλίου 2011. Μικρή, μεγάλη μέρα, δεν ξέρω... Σίγουρα, μαύρη και δακρυρροούσα... Ποτισμένη και νοτισμένη με πικρό άγγελμα... Τρεις εβδομάδες, πριν τη Μεγάλη Παρασκευή, σε πρόωρο χρόνο, ένα νεαρό παιδί σταυρώθηκε... Τρεις βδομάδες, πριν το Χριστό, στο σταυρό μιας αναλγητικής κοινωνίας, ενός αδίστακτου στρατιωτικού κόσμου, μιας κακής συγκυρίας αρνητικών και ατυχών προϋποθέσεων... Ένας 21χρονοςφαντάρος, ο Ορέστης, παιδί της Δάφνης και του Βασίλη, φίλων.. Θάνατος, πόνος, απουσία, θλίψη, οργή, αγανάκτηση, αδικία, αναπάντητα «γιατί», αιωρούται στο μυαλό μας, στην ψυχή μας... Ένα παιδί, μια ζωή, ένα χαμόγελο, ένα; παλμός παύει, σταματά να δηλώνει ζωντανός... Μια ψυχούλα 21 ετών, με τόσα όνειρα, με τόσους προορισμούς για το μέλλον του, με τόσα παράθυρα ζωής μπαίνει, ξαφνικά, σε ένα τέλος, σε έναν εφιάλτη και παραδίδεται σε μια κλειστή και σκοτεινή απόσυρση ζωής... Βουβές, εσωτερικές διαμαρτυρίες, επαναστατούν, μέσα μας και εξεγείρουν τα πιο ευαίσθητα και ανθρώπινα συναισθήματα... Ζητούν εξιλέωση, όλες οι αυθαίρετες, πονεμένες φλέβες της ψυχής... Ένα θλιβερό άκουσμα, μια τραγική είδηση, σε τοποθετεί, απέναντι απ' το θάνατο... κι αναρωτιέσαι, πόσο μακριά ή πόσο κοντά κατοικούν εαυτοί οι δύο κόσμοι; Πού συνορεύουν και πού σε φονεύουν ; Πού συναντιούνται και πού χωρίζονται... Ταχυδρόμος, να σε προειδοποιήσει για την επερχόμενη αλλαγή κόσμου, δεν υπάρχει… δεν προβλέπεται, στο πρωτόκολλο... Κι αυτό, είναι το πιο σκληρό.. Ήσουν μικρός , Ορέστη, για να κινήσεις, τόσο νωρίς, για τον άλλο κόσμο, για την άλλη γη... ʼφησες, πίσω σου, πατρίδα απερπάτητη, ανέγγιχτη...Ίσα, που πρόλαβες, να τη δεις και να την αγναντέψεις ...Ίσα, που πρόλαβε, να σε καταχωρήσει στα μητρώα της και να σου τάξει ταξίδια, όνειρα, αποικίες να χτίσεις και να κατοικήσεις ...Στη συναλλαγή, μείνατε... Υπογραφή, δεν πρόλαβες, να βάλεις ..Η συμφωνία, δεν ήταν έγκυρη, δε τηρήθηκαν οι όροι του συμβολαίου ζωής... Σε πρόδωσε, η ζωή, Ορέστη.. Σου 'στησε καρτέρι, στα πιο τρυφερά χρόνια, τα χρόνια της ανθοφορίας...Αθέτησε την υπόσχεσή της, να ζήσεις, να ευτυχήσεις, να ανοίξεις και να κλείσεις πόρτες επιλογής, να κάνεις τα δικά σου λάθη, να χτίσεις πάνω στα δικάσου πάθη.. Μισό ταξίδι, μισό εισιτήριο... Σου φέρθηκε, σαν να 'σουν λαθρεπιβάτης.. Λαθραίες εισβολές, καταδίκες, από ένα λάθος «κάποιων» ...Να σε πετάνε έξω από το όχημα, έξω από τα όνειρά σου, έξω από το δικαίωμα, να ζήσεις, να γεράσεις... να αποτιμήσεις τους δικούς σου θανάτους με προσωπική επιλογή... Αλλά, η ίδια η ζωή που υπόσχεται, η ίδια δεν τηρεί τους κανόνες στην παρτίδα που παίζει με τον καθένα μας... Ζαριά, η ζωή του καθενός ...Ορέστη μου... Σε γνώρισα, μικρό παιδί, γύρω στα έξι, μέσα στα γήπεδα του τένις... Εκεί, είδα για πρώτη φορά το χαμόγελό σου, τη ζωντάνια σου, τα μάτια σου.. Παιδί της χαράς και του γέλιου, του πειράγματος και του αστείου.. Μέσα σε κάθε παρέα, σε κάθε σχήμα παιδιών, να υπάρχεις με το δικό σου ανεπανάληπτο τρόπο... Παιδί ξεχωριστό, αγνό, αυθόρμητο... Προσωποποίηση της χαράς, της ελπίδας, του γέλιου... Έπαιζες με την ψυχούλα σου, γελούσες απ' την καρδούλα σου, μοιραζόσουν το κέφι σου! Ποιο παιδί, δε σ' αγκάλιαζε με αγάπη! Ποιος συμπαίχτης δε σε αντιμετώπιζε με σεβασμό; Ήσουν η χαρά των γηπέδων.. Όλοι σε αγαπούσαν και όλοι σήμερα πονάνε και κλαίνε για σένα, για κείνο το παιδί που χάριζε απλόχερα τη χαρά του και το γέλιο του!!! Κανείς, δεν περίμενε, να σε βγάλει η ζωή, απ' το παιχνίδι της, τόσο γρήγορα, έξω.. Ήσουν καλός παίχτης στο σκάκι της ζωής, σεβόμενους τους κανόνες με τιμιότητα, εντιμότητα, ευθύτητα, φιλότιμο και ακεραιότητα. φρεσκάδα και αειθαλή διάθεση... Είχες καλά προικιά από την οικογένειά σου, απ' τους γονείς σου... Πήρες στοιχεία και προτερήματα, που τα σμίλεψες και στόλισαν το χαρακτήρα σου, με μια μοναδική σφραγίδα, δική σου, ανεξίτηλη.. Τώρα, Ορέστη μου, φεύγεις κι αφήνεις πίσω σου, ανεξόφλητο το κεφάλαιο της μικρής σου ζωής. Αφήνεις, δυο γονείς που θα 'χουν να θυμούνται, μέσα από τον πόνο τους, τις χαρές που τους έδωσες, την περηφάνια που τους κέρασες, για τον ακέραιό σου χαρακτήρα κι ένα λεύκωμα συναισθημάτων, γεμάτο από τις δικές σας προσωπικές και οικογενειακές στιγμές, που σίγουρα, θα είναι πλούσιες... άσβηστες και καθ' όλα αγέραστες κι αθάνατες... Πονάμε, για σένα, Ορέστη.. Πεινάμε, για τη δικαίωση του άδικου σου χαμού... Ζητάμε, την ταπεινή προστασία του Θεού, για να χαϊδέψει και να απαλύνει τον τραγικό πόνο της οικογένειάς σου... Περνάμε σε σκέψεις που κεντάνε και τσιμπάνε τον πυρήνα της καρδιάς.. Αλύτρωτος πόνος, που δεν μπορεί να παροχετευτεί, για να αποσβέσει τον καημό και την πίκρα... Οι λέξεις γερασμένες, μαζί με τα όνειρά σου, που πέθαναν, πριν καν γεννηθούν.. Τα συναισθήματα ρυτιδωμένα μαζί με την άισθηση της άδικης φυγής.. του ανένταχτου πόνου... Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συμπαίχτες σου, θρηνούν για σένα... Μακάρι, το άθροισμα του πόνου, να άλλαζε τη μοίρα σου...Η αγάπη όλων μας, να σ' έφερνε πίσω, ξανά στη ζωή... Δεν ξέρω, αν η αποτίμηση μιας ζωής, μπορεί να τιμήσει το θάνατο ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον, ενός δικού μας παιδιού.. υτό, που σίγουρα, μπορώ να τολμήσω να πω, είναι πως «ο μπαγάσας ο θάνατος» ήταν ανίκητος αντίπαλος. Ο πιο σκληρός... Αδιαπραγμάτευτος. Αδυσώπητος. Αήττητος. Ένα κομμάτι σκέψης, μια θέση στην καρδιά μας, ένα συναίσθημα αγάπης, όλοι στο χαρίζουμε...Όλοι, θα σε θυμόμαστε ζωντανό, γιατί ήσουν συνώνυμος της ζωής, της άδολης ζωής και σου πρέπουν μαρτυρίες και ομολογίες αγάπης... Εύχομαι, στο Θεό, να δίνει στους γονείς σου, στην αδερφή σου.. κουράγιο... Να ευχηθώ και να ενώσω τη φωνή μου, με τις φωνές όλων, που σε αγαπάμε: Καλό ταξίδι, σε κείνα που δε λόγιζες και δε φανταζόσουν.. στα αλογάριαστα μονοπάτια που σε οδηγούν στο τέλος, πριν καν αρχίσεις ...Ας είναι, περίοπτη, η θέση που θα σου δώσει ο Θεός, στο δικό του Παράδεισο.. Υπέρμαχος, άγγελος αγάπης...Στο καλό, Ορέστη... * Γράφει η Δέσποινα Χατζησάββα Εκπαιδευτικός