ʼργισε νάρθει και τούτη η μέρα, όπως αργούν συνήθως οι μεγάλες ώρες της ιστορίας μας, για να τιμήσει η Δωδεκάνησος και η εργατική μας τάξη τον πρωτεργάτη και θεμελιωτή του εργατικού τους κινήματος, Γιώργο Λαμπριανό.
ʼργισε νάρθει και τούτη η μέρα, όπως αργούν συνήθως οι μεγάλες ώρες της ιστορίας μας, για να τιμήσει η Δωδεκάνησος και η εργατική μας τάξη τον πρωτεργάτη και θεμελιωτή του εργατικού τους κινήματος και να αναδείξει το έργο και την προσφορά ενός αγωνιστή της Δημοκρατίας και ενός διεκδικητή πολλών κοινωνικών κατακτήσεων.
Οικοδόμος στο επάγγελμα χρεώθηκε από τη μοίρα τον δύσκολο αλλά μαζί και τιμητικό κλήρο να γίνει πρωτομάστορας στο χτίσιμο της ελεύθερης πια μεταπολεμικής Δωδεκανήσου, αναλαμβάνοντας το έργο της οργάνωσης και θεμελίωσης ενός μεγάλου πυλώνα της Δημοκρατίας, του συνδικαλιστικού κινήματος στον τόπο μας.
Μεγάλωσε με το όνειρο μιας ελεύθερης πατρίδας και καθώς φούντωνε μέσα του η αγάπη για λευτεριά και Δημοκρατία μπήκε από τους πρώτους εθελοντές στο μεγάλο εργοτάξιο της αναπτυξιακής πορείας, που ξεκίνησε ο πολύ βασανισμένος τότε αυτός τόπος και έδωσε το δικό του παρόν στο μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό θαύμα, που γνώρισε τότε ο τόπος μας.
Γεννημένος και αναθρεμμένος στον Αρχάγγελο, το αθάνατο αυτό Σούλι της Δημοκρατίας που στάθηκε προμαχώνας των δημοκρατικών αγώνων της Δωδεκανήσου, έφερνε μαζί του το γονίδιο ενός υψηλού δημοκρατικού ιδεώδους που χάραξε και τα βήματα της συνδικαλιστικής αλλά και της μετέπειτα πολιτικής του πορείας.
Τα μεγάλα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του δικαιώματος στην εργασία
υπήρξαν οι αδιαπραγμάτευτες αξίες για τις οποίες πάλεψε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Και όταν μαύρα σύννεφα της αποστασίας σκίασαν τον πολιτικό ουρανό της Δημοκρατίας στη χώρα μας, όταν η Κίρκη του Παλατιού παραμόρφωσε σε ανδρείκελα και αργυρώνητους τους επίορκους βουλευτές της Δημοκρατικής παράταξης, ο Γιώργος Λαμπριανός αρνήθηκε τα αργύρια της προδοσίας που του προσέφεραν, αντέταξε ένα ηχηρό "όχι" στις μεγάλες πιέσεις που του ασκήθηκαν και έδωσε ένα μεγάλο μάθημα πολιτικού ήθους και ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο χειμαζόμενο και τότε πολιτικό μας σύστημα.
Συνεπής στον όρκο που έδωσε να υπηρετήσει την πατρίδα του και τη Δημοκρατία, ύψωσε περήφανα το δημοκρατικό φρόνημα και εξέπληξε το Πανελλήνιο με το απαράμιλλο πολιτικό και κοινωνικό του ήθος και τη δημοκρατική του συνέπεια και συνέχεια.
Και εγκατέλειψε την πολιτική σταδιοδρομία πτωχός οικονομικά, αλλά πάμπλουτος σε αγώνες, ήθος, αξίες και ιδανικά που αποτελούσαν και την μόνη κληρονομιά που άφησε στην οικογένειά του και στην Ροδίτικη κοινωνία.
Η μοίρα μου χάρισε την εύνοια να μοιραστώ μαζί του, όχι μόνο ώρες, μήνες και χρόνια από τον ανένδοτο του 1961 μέχρι τον θρίαμβο της Δημοκρατίας του 1964, αλλά και πολλούς προβληματισμούς και ανησυχίες του.
Βρεθήκαμε την περίοδο αυτή στο ίδιο μετερίζι στα χαρακώματα της Δημοκρατίας. Και του οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη, γιατί με μπόλιασε με τις δικές του απαράγραπτες αξίες για αγάπη στον άνθρωπο, για πίστη στη Δημοκρατία αλλά και για συνέπεια σε αγώνες και διεκδικήσεις.
Ο Γιώργος Λαμπριανός υπήρξε ένας πραγματικός ήρωας της Δημοκρατίας και του συνδικαλιστικού μας κινήματος και επάξια του ανήκει η καθυστερημένη έστω κοινωνική αναγνώριση, που του αποδίδει σήμερα η πατρίδα του και το εργατικό μας κίνημα.
* Γράφει ο Μάνος Δ. Κόκκινος
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
