Ηλίας Καραβόλιας: Όταν σύμβολα και μνημεία «καλούν»…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

«Σήμερα πρέπει εδώ πέρα να γραφτεί και το 58ο θύμα, το οποίο είναι η Δημοκρατία»
(Πατέρας θύματος)

Δεν είναι η αστυνόμευση των μνημείων που προάγει τα σύμβολά τους, ούτε και ανυψώνει το φρόνημα και το ιδεώδες του έθνους.
Πήρε την σκούπα της η εξουσία (φώτο) και έσβησε τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη.
Και ακούς κάτι υπερπατριώτες τύπους να λένε «δηλαδή να γράφει ο καθένας ό,τι θέλει για όποιον θέλει μπροστά στο μνημείο;»
Δεν είναι «ο καθένας» ο γονιός που έχασε το παιδί του από τρένα, τα οποία η πολιτεία θεωρούσε ασφαλή, αφού κουνούσε το δάχτυλο ο υπουργός για τις νύξεις περί ασφάλειας, αγνοώντας τις σχετικές προειδοποιήσεις.
Δεν είναι εξισωτικής φύσεως οι διαμαρτυρίες, δεν έχουν όλοι οι πόνοι και όλες οι μορφές αγανάκτησης την ίδια βαρύτητα σε αυτή τη ζωή.
Οι νεκροί αγωνιστές του έθνους στους πολέμους δεν συγκρίνονται επ’ ουδενί με θύματα από σύγχρονες τραγωδίες. Αλλά όταν μια μάνα ή ένας πατέρας, χάνει παιδί, με ευθύνη του κράτους, τότε είναι που τον «καλούν» τα σύμβολα.
Κοιτάξτε, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ανήκει στην Πλατεία Συντάγματος: εκεί «δόθηκε» το Σύνταγμα στους πολίτες το 1843 από τον ξένο βασιλιά. Αυτός είναι ο κατ’ εξοχήν δημόσιος χώρος της απόδοσης του υπέρτατου νόμου: τα δικαιώματα των πολιτών.
Να συνεννοηθούμε: ο σεβασμός στην Ιστορία δεν είναι μόνο ο σεβασμός στα μνημεία και στα σύμβολα, αλλά είναι και ο σεβασμός στο νόμο, το δίκαιο, την ελευθερία, τη δημοκρατία.
Μια φιλελεύθερη δυτική ευρωπαϊκή χώρα δεν κινδυνεύει από γονείς που χάνουν τα παιδιά τους σε κρατικά τρένα.
Οι πολίτες κινδυνεύουν από την εγκληματική αμέλεια της διοίκησης της χώρας, της κακής νομοθετικής λειτουργίας της Βουλής, από τη διαφθορά των πολιτικών και την κατάχρηση νόμων και εξουσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πλατεία καταλήγει στο κοινοβούλιο. Και ότι αυτό καλείται να εξασφαλίσει νόμους, έλεγχο, ασφάλεια και προστασία στις αθώες ψυχές που ζουν και εργάζονται στον τόπο.
Σε όλη δε την οικουμένη η διαμαρτυρία (δίκαιη ή μη) είναι κεκτημένο δημοκρατίας.
Αλλά ο θάνατος του παιδιού, του αθώου, με ευθύνη και πιθανή συγκάλυψη από την εξουσία, δεν είναι διαμαρτυρία ούτε ακτιβισμός. Και δεν χωράει σε καμία πλατεία, ούτε πρέπει να συγκρίνεται με σύμβολα και συμβολισμούς του έθνους.
Οι θεσμοί και ο δημόσιος χώρος πρέπει να «συμμετέχουν» στην απονομή του δικαίου: όπως το ακούτε. Η ελεύθερη έκφραση και η ειρηνική διαμαρτυρία είναι μέρος της φιλελεύθερης δημοκρατίας που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει ανεξαρτησία δικαιοσύνης.
Τα αγάλματα, τα σύμβολα, τα κτήρια, δεν είναι από μόνα τους «έθνος» και «ιστορία». Δεν παράγεται εθνική συνείδηση όταν η απαγόρευση απομακρύνει το όποιο αίτημα του πολίτη από το προαύλιο του ναού της δημοκρατίας (την πλατεία έξω από τη Βουλή).
Και αυτοί που κάθονται έξω από την εκκλησία, εκκλησιάζονται όταν ακούν τον λόγο του Θεού…

Υ.Γ.: Ας αφήσουν κάποιοι τις κραυγές ότι αυτά δεν συμβαίνουν αλλού. Παντού στον κόσμο οι πλατείες, τα αγάλματα και τα μνημεία είναι χώροι διαμαρτυρίας - και μάλιστα με βανδαλισμούς (κακώς εννοείται).
Ρωτήστε τους ανθρώπους στο μεγάλο ρωσικό έθνος με τι χαρά έριχναν τον Στάλιν, μετά την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος. Και στο Ιράκ, όταν έριξαν τον Χουσεΐν.
Αλλά αφήστε τα ολοκληρωτικά έθνη. Στην δημοκρατική Ευρώπη πρόσφατα, ας ρωτήσουμε τους Βέλγους όταν έριξαν το άγαλμα του Λεοπόλδου, αφού έμαθαν ότι έσφαζε χιλιάδες ανθρώπους σε αφρικανικές χώρες την εποχή της βελγικής αποικιοκρατίας.
Ή εκείνους στη Βρετανία που έκαναν γκράφιτι στον κατ’ αυτούς «ρατσιστή» Τσόρτσιλ, τον ηγέτη της Ειρήνης (προφανώς για τα άλλα κατορθώματά του, με τον λιμό που προκάλεσε στην Ινδία, πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και νίκησε για πάντα τον ναζισμό, τον κατ' εξοχήν ρατσισμό της Ιστορίας…).