Καθαρές κουβέντες για το σήμερα και το αύριο του ΠΑΣΟΚ

Του Κοσμά Σφυρίου


Πριν 40 χρόνια, το ΠΑ.ΣΟ.Κ «θεμελιώθηκε» στα κοινωνικά στρώματα, που εκφράζοντο από τις ιδεολογικές αρχές και τις πολιτικές του θέσεις.

Σε όλη την πολιτική διαδρομή του, ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν η κοινωνική του βάση, οργανωμένη και μη. Χωρίς αυτήν, φυσικά, το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν θα υπάρχει.

Οι εκάστοτε ηγεσίες του, επί Ανδρέα Παπανδρέου, επί Κώστα Σημίτη, επί Γιώργου Παπανδρέου και τα τρία τελευταία χρόνια με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, θα έπρεπε να εκφράζουν και να εφαρμόζουν πολιτικές, που να εμπνέουν εμπιστοσύνη στην κοινωνική βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ και να την αντιπροσωπεύουν.

Αυτά, δυστυχώς, την πενταετία 2010 – 2014, χάθηκαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, λόγω της εφαρμογής δυσβάκτακτων πολιτικών «έκτακτης ανάγκης», που υπαγόρευσαν:

• η άμεση απειλή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της χώρας μας, που προκάλεσε ο εκτροχιασμός των δημοσίων οικονομικών, κατά την εξαετία 2004 – 2009 και

• οι δανειστές (χώρες και διεθνή ταμεία), με αντιλαϊκούς όρους, ύστερα από αλλεπάλληλες ανισοβαρείς διαπραγματεύσεις.

Η πολιτική αντιπροσώπευση και η εμπιστοσύνη της κοινωνικής βάσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ, σε μεγάλο βαθμό, χάθηκαν και λόγω της κυβερνητικής συνεργασίας – έκτακτης ανάγκης – με τη Ν.Δ, που επιδιώχθηκε το καλοκαίρι του 2011 και πραγματοποιήθηκε:

- το φθινόπωρο του 2011, επί προεδρίας Γιώργου Παπανδρέου και
- το καλοκαίρι του 2012, επί προεδρίας Βαγγέλη Βενιζέλου, αφού το κόμμα που ανέδειξε δεύτερο ο ελληνικός λαός, αρνήθηκε ν’ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, ενώ η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία «ήταν στο κατώφλι» της χώρας.




Οι περισσότεροι από τα εκατομμύρια των κοινωνικών θυμάτων της οικονομικής κρίσης, λόγω των πολιτικών που εφαρμόζονται (και είναι σε αναντιστοιχία προς τις διακηρυγμένες θέσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ), δεν αντιπροσωπεύονται απ’ αυτό.

Αυτό θα συνέβαινε, όποιος κι αν ήταν πρόεδρος, με αυτή την πολιτική. Όμως, οι ηγεσίες έρχονται και παρέρχονται και η έκτακτη ανάγκη σιγά-σιγά θα εκλείψει.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι η κοινωνική του βάση, που απαιτεί από αυτό, να εκφράσει πάλι πολιτικές, συνεπείς προς τις ιδεολογικές του αρχές και

• ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΗΓΟΥΝΤΑΙ Ή ΠΟΥ ΗΓΗΘΗΚΑΝ.
• ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΑ.

• ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΕΣΥΡΑΝ, ΣΕ ΗΘΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
• ΠΑ.ΣΟ.Κ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΙ!
• ΠΑ.ΣΟ.Κ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ, ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΜΕΛΙΝΑ, ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ, ΗΤΑΝ... ΚΑΙ ΕΝΑΙ ΤΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΒΑΣΗΣ.

ΟΛΟΙ οι «κορυφαίοι», που μιλούν εξ ονόματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ
ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΜΕΛΗΣΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ.
ΟΣΟ ΕΧΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Για να επανασυνδεθεί όμως μαζί της, πρέπει:
• να διαφυλάξει την ενότητά του και
• μιλώντας με αυτοκριτική διάθεση και με ειλικρίνεια, να προσδώσει στις πολιτικές του το κοινωνικό περιεχόμενο, εκείνο που αρμόζει στις ιδεολογικές αρχές του.

Πότε; Άμεσα, «ρίχνοντας» την κυβέρνηση;
Όχι άμεσα. Αλλά, τόσο πριν προκηρυχθούν οι επόμενες εκλογές (με την σύγκλιση προγραμματικού συνεδρίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ), όσο – και κυρίως - μετεκλογικά. Και βέβαια, ας μην συμμετέχει στην επόμενη κυβέρνηση.

Και σε ότι αφορά στην συστράτευση κεντροαριστερών πολιτικών κινήσεων και προσώπων, πιστεύω ότι «το συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης», που έχει δρομολογήσει η σχετική απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ, δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα συνεδρίου, αλλά «συνδιάσκεψης, για την συγκρότηση «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ συνΠΑΡΑΤΑΞΗΣ» της κεντροαριστεράς.

Αν μάλιστα καταλήξει σε θετικά αποτελέσματα σχετικός προπαρασκευαστικός διάλογος με κόμματα (που δεν ανταποκρίνεται κανένα), πολιτικές κινήσεις και πρόσωπα, καλό θα ήταν η συνδιάσκεψη να συγκληθεί πριν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Και αν πραγματοποιηθεί (;) «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ συνΠΑΡΑΤΑΞΗ», αυτή πρέπει να επιδιωχθεί και σε κεντρικό και σε περιφερειακό επίπεδο.

Όμως, πρέπει το ΠΑ.ΣΟ.Κ να εξακολουθεί να έχει ενεργά εκλεγμένα συλλογικά όργανα, περιφερειακά και κεντρικά, με νέα γεννιά στελεχών στην πρώτη γραμμή!

Τέλος, σε ότι αφορά στην διαμάχη Γιώργου Παπανδρέου – Βαγγέλη Βενιζέλου, αυτή έχει καθαρά προσωπικά χαρακτηριστικά. Δεν ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία, ούτε, φυσικά, και την κοινωνική βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εξ άλλου:

• Τις πολιτικές (που περιείχε το μνημόνιο, για την εκπλήρωση των όρων των δανειακών συμβάσεων του 2010 και του 2011), που εφάρμοσε ο πρώτος, τις συνέχισε ο δεύτερος.

• Αν γίνει συνδιάσκεψη και υπάρξει «Δημοκρατική Συνπαράταξη», όχι ως «νέο» κόμμα, ούτε συνασπισμός κομμάτων (αφού από τα υπάρχοντα κανένα δεν επέλεξε να συμμετάσχει στην προαναγγελθείσα «Δημοκρατική Παράταξη»), τότε, για να αποτραπεί η διάσπαση, στις επόμενες εκλογές, θα μπορούσε να συμμετάσχει το «ΠΑ.ΣΟ.Κ – Δημοκρατική Συμπαράταξη».

Αυτό θα εκτόνωνε την εσωκομματική ένταση και δεν θα είναι, τουλάχιστον ο τίτλος, αντικείμενο διχαστικής διαμάχης και μάλιστα σε επίπεδο «κορυφής».

• Αν η διαμάχη αφορά το ποιός θα ηγεμονεύει στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, ελπίζω και οι δύο να καταννοούν, ότι για να ηγείται κάποιος σε ένα κόμμα, πρέπει πρώτα αυτό να υπάρχει. Μα αν «καταφέρουν» να το διαμελίσουν (ένα κόμμα, που – για να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας – από το 2010 «αυτοκτονεί» πολιτικά), τότε οι πολίτες θα το διαγράψουν, τελείως, από το πολιτικό «στερέωμα» της χώρας.