Ο χαμένος ενθουσιασμός...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος, Msc Μαρία Καρίκη

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ενθουσιαστήκατε με κάτι; Που παθιαστήκατε; Γιατί όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξυπνήσει μέσα μας αυθόρμητα ο ενθουσιασμός;

Ίσως να φταίει η πεζή καθημερινότητα με τις έγνοιες της, ίσως ο ρεαλισμός που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, ίσως και η απώλεια της αθωότητάς μας με τον καιρό. Όπως και να έχει πάντως, αξίζει να αναρωτηθεί ο καθένας το γιατί. Οι απαντήσεις που θα έρθουν θα μπορέσουν να μας πουν πολλά για τον τρόπο που σκεφτόμαστε και για το πώς ζούμε τη ζωή μας τελικά.

Ο ενθουσιασμός συμβολίζει την πίστη σε κάτι καινούριο, σε κάτι καλύτερο, την αναζήτηση προοπτικής σε κάθε πράγμα και κατάσταση, την ελπίδα και την αισιοδοξία πίσω από καθετί που ακόμα δεν είναι προφανές. Συμβολίζει τη χαμένη μας παιδικότητα και προβάλλει τη φαντασία που μας έχει ακόμη απομείνει. Μας βοηθάει, επίσης, να είμαστε σε πνευματική εγρήγορση και ανοιχτοί σε οτιδήποτε ακούμε και μας κάνει εντύπωση.

Συνήθως αυτό που μπορεί να μας ενθουσιάσει είναι ιδέες, πράξεις, γεγονότα και άνθρωποι. Οτιδήποτε μας βγάζει από τη δική μας τετριμμένη σκέψη και είναι έξω από τα δικά μας «κουτάκια», έχοντας βέβαια ταυτόχρονα μια θετική χροιά, είναι πολύ πιθανό να μας συναρπάσει και να μας εμπνεύσει.

Οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να ενθουσιαστούν είναι εκείνοι κυρίως που αφήνουν τους προβληματισμούς να κυριαρχήσουν μέσα τους. Γίνονται «στεγνοί» πραγματιστές και είναι επικεντρωμένοι σε μια συνεχή ορθολογική αναζήτηση επίλυσης των θεμάτων τους. Είναι επιφυλακτικοί, συγκρατημένοι και πολλές φορές φοβισμένοι απέναντι στο μέλλον που τους περιμένει. Οπότε για αυτούς ο ενθουσιασμός ίσως και να ταυτίζεται με την αφέλεια ή με έναν ρομαντισμό που δεν τους ταιριάζει.

Δεν είναι εύκολο να αντισταθεί κανείς σε όλα όσα μας επιφυλάσσει η ενηλικίωση. Όσο μεγαλώνουμε τόσο δυσκολευόμαστε να αφεθούμε, να εμπνευστούμε, να πιστέψουμε στο αδύνατο ή στο καινοτόμο. Χρειαζόμαστε όλο και περισσότερα διαπιστευτήρια, όλο και περισσότερες αποδείξεις, όλο και περισσότερες εγγυήσεις για να συμφωνήσουμε με κάτι. Δεν μπορούμε να φανταστούμε εύκολα το όραμα των άλλων ανθρώπων. Όταν κάτι δεν το καταλαβαίνουμε τείνουμε να το απορρίπτουμε ή να το απαξιώνουμε.

Πώς γίνεται –αν θέλουμε φυσικά- να ενισχύσουμε τον ενθουσιασμό μας; Θα βοηθούσε πιθανώς να μην εκλογικεύουμε τα πάντα και σε μεγάλο βαθμό, να μη σκεφτόμαστε μόνο με μια «μαθηματική» συλλογιστική, να μην εστιάζουμε μόνο σε ό,τι μας φαίνεται οικείο, λογικό και εφικτό.

Για να μας ενθουσιάσει οτιδήποτε, θα πρέπει να υπάρχει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, που δεν έχουμε ξανασκεφτεί, που δεν έχουμε ξαναδεί. Να το αφήσουμε να μας «ταξιδέψει», να μας σαγηνέψει, να μας διευρύνει και να μας βγάλει έξω από τη συνήθη μας αντίληψη των πραγμάτων.

Να καλλιεργήσουμε περισσότερο την ενσυναίσθηση, να μπαίνουμε πιο συνειδητά στη θέση και την οπτική των άλλων και να ανακαλύψουμε πολλές διαφορετικές εκδοχές του κόσμου που μέχρι πρόσφατα αντιλαμβανόμασταν μόσο μέσα από τη δική μας ματιά.

Φανταστείτε τι ωραίο θέαμα είναι να βλέπεις ένα παιδί να ενθουσιάζεται, να ρωτάει συνεχώς για να μάθει, να διψάει για καινούρια πράγματα, να θέλει να εξερευνήσει όλα όσα πιστεύει ότι υπάρχουν εκεί έξω και να μη σταματάει ποτέ την αναζήτηση, τη διερεύνηση. Παρατηρεί τους άλλους διεξοδικά, ψάχνει για νέες εμπειρίες, εμπιστεύεται τους ανθρώπους και ανυπομονεί για οτιδήποτε το κάνει να νιώσει πρωτόγνωρα.

Υπό αυτή την έννοια ο ενθουσιασμός δεν θα μας αφήσει να αποξενωθούμε από τον εαυτό μας και από ό,τι αισιόδοξο κουβαλάμε μέσα μας. Δεν θα μας αφήσει να «βουλιάξουμε» στη ρουτίνα, στη ματαιότητα και στον άκαμπτο ορθολογισμό. Επομένως, ας προσπαθήσουμε να μη χάσουμε εντελώς αυτή μας την ιδιότητα, γιατί ίσως να είναι το μόνο στοιχείο που μας συνδέει με το παιδί μέσα μας, αλλά και το μόνο στοιχείο που θα μας βοηθήσει να ανακαλύπτουμε συνεχώς νέα δεδομένα και νέες προοπτικές σε έναν κόσμο όπου η δική μας ματιά δεν είναι η μοναδική εκδοχή για να τον ζήσεις…