Στην άσφαλτο κουρσάρος

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θάνος Ζέλκας

Η Ελλάδα αποδεκατίζεται στους δρόμους της και αυτό πλέον είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Οι δεκάδες ανθρώπινες ζωές, κατά βάση νέων παιδιών, που χάνονται σε καθημερινή βάση δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού ή αδιαφορίας. Το πρόβλημα πλέον έχει αποκτήσει διαστάσεις πολέμου με έναν αόρατο εχθρό που θερίζει χωρίς να έχει κοινωνικά κριτήρια με όλο και μεγαλύτερες συχνότητες.

Πολλοί είναι οι λόγοι που συμβαίνουν τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα. Η βασική αιτία είναι η οδική συμπεριφορά μας. Κατανάλωση αλκοόλ, υπερβολική ταχύτητα, άγνοια των μέτρων ασφάλειας, ελλιπής γνώση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, ανευθυνότητα είναι στις πρώτες θέσεις του πίνακα.
Παρά το ότι η Τροχαία και διάφορες οργανώσεις διοργανώνουν μεγάλες επικοινωνιακές εκστρατείες, παρά το ότι σχεδόν σε κάθε σπίτι υπάρχει και ένα περιστατικό, εντούτοις οι Έλληνες δεν φαίνεται να “βάζουμε μυαλό”. Όλοι μας παίρνουμε σχεδόν αψήφιστα την υπόθεση οδήγηση και την ευθύνη που έχουμε έναντι στον εαυτό μας, στα οικεία μας πρόσωπα και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Κάθε φορά που κάνουμε μια παράβαση γινόμαστε εν δυνάμει αυτόχειρες ή δολοφόνοι εξ αμελείας. Η παραβίαση ενός σηματοδότη ή ενός ΣΤΟΠ, η αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ που μειώνει τη διαύγεια και τα αντανακλαστικά του οδηγού, η συμπεριφορά του ότι ο δρόμος μας ανήκει, δεν βάζουν σε κίνδυνο μόνο τη ζωή μας. Συνήθως συμπαρασύρουν και αθώους που βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο.
Το πρόβλημα όμως δεν δημιουργήθηκε σε μια νύχτα. Όλα αυτά είναι συσσωρευμένες παθογένειες της κοινωνίας μας. Η ανοχή στην παραβατικότητα σε συνδυασμό με τη σχεδόν ανύπαρκτη παιδεία μας έχουν μετατρέψει αυτό το πρόβλημα σε μια πραγματική μάστιγα της εποχής μας.

Στις χώρες του εξωτερικού βλέπει κάποιος μικρά τα παιδιά σε πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής με τα ποδήλατα και τα κράνη τους και τους δασκάλους να τους μαθαίνουν πώς πρέπει να κυκλοφορούν στο δρόμο. Βλέπεις τους γονείς να υπακούουν στους νόμους, να μη βάζουν παιδιά στο αυτοκίνητο αν δεν υπάρχει ειδικό καρεκλάκι, να τηρούν τα όρια ταχύτητας, να μην οδηγούν όταν πρόκειται να πιουν. Πώς λοιπόν αυτά τα παιδιά να μην έχουν οδική παιδεία αφού στο μυαλό τους υπάρχει μόνο αυτό το μοντέλο;

Τα δικά μας πρότυπα ποια είναι; Η πρακτική της “μούντζας” και του τσαμπουκά που προσπαθεί να θεραπεύσει τα ψυχολογικά του στο τιμόνι; Η “μαγκιά” του οδηγού δικύκλου με κινητό στον ώμο και καφέ στο χέρι και φυσικά χωρίς κράνος; Η λογική του “φωστήρα” που μόνο αυτός γνωρίζει να οδηγεί και έχει δικαίωμα να παρανομεί όποτε θέλει;
Πριν κάποια χρόνια συνέλαβαν πρώην υπουργό να παραβιάζει κόκκινο σηματοδότη. Αντί να τον οδηγήσουν στο αυτόφωρο, εφόσον έβρισε και τον τροχονόμο άρα έκανε κι άλλο αδίκημα, έσπευσε στον τόπο του “εγκλήματος” ο Αττικάρχης να ηρεμήσει τα πνεύματα. Σ’ ένα πραγματικό κράτος δικαίου αν ο συγκεκριμένος κύριος δεν ήταν φυλακή, θα έπρεπε τουλάχιστον να υπηρετήσει κάποιες δεκάδες ώρες κοινωνικής εργασίας, πχ να σερβίρει σε συσσίτια, να καθαρίζει τουαλέτες σε ιδρύματα. Εδώ απλώς έγιναν μερικές επιπλήξεις.

Φυσικά υπάρχει και μια πολύ μεγάλη ευθύνη σ’ αυτό το κράτος με τους χιλιάδες ανεύθυνους λειτουργούς του. Από εκείνους που υπογράφουν μελέτες οδικών έργων, αυτούς που τα εγκρίνουν, αυτούς που τα παραλαμβάνουν μέχρι και τον τελευταίο εμπλεκόμενο σε ό,τι αφορά την οδική ασφάλεια των πολιτών είμαστε απλώς αξιολύπητοι.
Αν υποστήριζα ότι είμαι αισιόδοξος για το μέλλον, θα έλεγα ψέματα. Δεν προσδοκώ τίποτα και από κανέναν, γιατί η κοινωνική ευθύνη ξεκινά πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Πριν πάμε να διορθώσουμε τη χώρα, οφείλουμε πρωτίστως να διορθώσουμε τα δικά μας ελαττώματα. Όποιος μπορεί να το κάνει αυτό, τότε μπορεί να κάνει και πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Ας σταματήσει επιτέλους και το παραμύθι για το καλό του τόπου...