H “τέχνη” της αγάπης μέσα από το παιδικό τραγούδι

Γράφει ο μουσικοπαιδαγωγός Γίωργος Σακελλαρίδης «Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβουμε ότι η αγάπη είναι μια τέχνη, ακριβώς όπως μια τέχνη είναι και η ίδια η ζωή. Αν θέλουμε να μάθουμε πως ν’ αγαπάμε , πρέπει να προχωρήσουμε με τον ίδιο τρόπο που προχωρούμε όταν θέλουμε να μάθουμε μια οποιαδήποτε άλλη τέχνη, π.χ. μουσική , ζωγραφική, ξυλουργική ή την επιστήμη της ιατρικής και της μηχανικής». ΕΡΙΧ ΦΡΟΜ Ευτυχώς λοιπόν που η αγάπη είναι μια τέχνη και μια συναισθηματική αντίδραση που μαθαίνεται. Ποιοί όμως θα τη «διδάξουν»; Πρώτα-πρώτα οι γονείς . Στη συνέχεια οι δάσκαλοι . Τι θα «διδάξουν» γύρω από την αγάπη; Μα φυσικά τη βάση της αγάπης. Δηλαδή την αγάπη ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ, συνδέοντας την μάλιστα με τη χαρά και την υπαρξιακή άνεση. Γιατί, αν έχουμε αγάπη μπορούμε να την προσφέρουμε. Αν δεν έχουμε, τότε δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε. Αν και δεν πρόκειται για προσφορά ,αλλά για «μοίρασμα» της αγάπης. Η αγάπη ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ είναι που «γεννά» την αγάπη ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ! Κι όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Έριχ Φρομ με τίτλο, Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ: «η αγάπη για τους άλλους και η αγάπη για τους εαυτούς μας δεν είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Απεναντίας, μία τάση αγάπης προς τον εαυτό τους θα βρεθεί σ’ όλους εκείνους που είναι ικανοί ν’ αγαπάνε τους άλλους». Οι μητέρες, ναι, οι μητέρες είναι ή δεν είναι οι πρώτες και καλύτερες «δασκάλες αγάπης» για τα παιδιά τους. Ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο του «Αγάπη», γράφει: «Οι περισσότερες μητέρες είναι ικανές να δώσουν «γάλα», λίγες όμως είναι ικανές να δώσουν και «μέλι». Για να είναι ικανή μια μητέρα να δώσει μέλι, δε φτάνει να είναι μόνο μια «καλή μητέρα», αλλά κι ένα ευτυχισμένο άτομο. Σ’ αυτό το στόχο πολλές μητέρες δε φτάνουν…». Τελικά, ένα παιδί νιώθει τι σημαίνει αγάπη, χαρά κι ευτυχία αν αγαπιέται από μια μητέρα που αγαπά τον εαυτό της. Το επισημάναμε και νωρίτερα. Ευτυχώς που η αγάπη είναι μια «τέχνη»! Οι τέχνες διδάσκονται και μαθαίνονται. Κι ερχόμαστε στο σχολείο. Το φορέα που θα έπρεπε να διδάσκει την αγάπη ,μέσα από «τεχνικές» της συναισθηματικής και κοινωνικής νοημοσύνης, παραμερίζοντας κάπου κάπου την «αυθεντία» του γνωστικού τομέα, την αποθησαύριση γνώσεων, συχνότατα άχρηστων για μια πραγματικά ισορροπημένη και ευτυχισμένη ζωή. Τα εφόδια όμως που πήραμε ως δάσκαλοι και καθηγητές είναι αρκετά για να τα βγάλουμε πέρα και σ’ αυτό τον τομέα; Η γενικότερη φιλοσοφία της δυτικής παιδείας «επιτρέπει» το «άγγιγμα» των ψυχών των μαθητών; Δυστυχώς όχι. Ειδικοί θεωρητικοί επιστήμονες και ερευνητές της πράξης μέσα στην τάξη, το πιστοποιούν. Κι όμως ας είμαστε αισιόδοξοι και συνάμα εργατικοί .Ας προσπαθήσουμε με όσα εφόδια έχουμε. Ας βάλουμε ακόμα και την τέχνη της μουσικής να «συνδράμει» την τέχνη της αγάπης. Ας το κάνουμε μ’ ένα τραγούδι, όπως αυτό που ακολουθεί και βρίσκεται στο βιβλίο μας που πρόκειται να κυκλοφορήσει , με τίτλο: ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΜΟΗΜΟΣΥΝΗ. Μέσα λοιπόν από τραγούδια όπως αυτό που ακολουθεί, μπορούμε να προσεγγίσουμε ευχάριστα και πρακτικά ,όσα θεωρητικά αναφέρθηκαν ήδη. Ίσως μάλιστα να δούμε να «ανοίγονται δρόμοι» για εμπλουτισμό θεωρίας και πράξης πάνω στο ζητούμενο της Συναισθηματικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης των μαθητών μας. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ( Στίχοι: Γ. Σακελλαρίδης- Μουσική: Π.Λ. Μπέλλος) Όταν καλά τα καταφέρνεις Κι’ όταν αισθάνεσαι καλά Στο αερόστατο ανεβαίνεις Κι’ όλο πηγαίνεις πιο ψηλά. Πετάς πιο πάνω απ’ τη χαρά σου Γιατί έχεις φίλους κι απορείς Πως με των φίλων τις ανάσες Να’ ανέβεις πιο ψηλά μπορείς. Μα κείνο που σε πάει πιο πάνω Και να σε φτάσω δεν μπορώ Είναι που έχεις ΑΓΑΠΗΣΕΙ Τον εαυτό σου από καιρό. Όσοι αγαπούν τον εαυτό τους Μπορούν τους άλλους ν’ αγαπούν. Είναι μια δύναμη η αγάπη Κι’ όσοι αγαπούν θα μας το πουν. Κλείνοντας, ας θυμηθούμε τα λόγια του Χάξλεϋ για να αντιληφθούμε τη δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί μέσα από μια πιθανή μεταστροφή της ισχύουσας τεχνοκρατικής φιλοσοφίας στην παιδεία μας: « Όταν τ’ ανθρώπινα γρανάζια έχουν αισθήματα, η κοινωνική μηχανή παθαίνει εμπλοκές». Αυτές τις εμπλοκές φοβούνται τα επίσημα διεθνή εκπαιδευτικά συστήματα, ως εκφραστές κοινωνιών που θέλουν τον καθένα μας όμοιο με τον άλλο και συντεταγμένο σε σκοπούς και στόχους «κοινωνικά αποδεκτούς». Αυτές οι εμπλοκές πρέπει εμείς οι εκπαιδευτικοί να επιδιώξουμε να συμβούν, μήπως και « ανοίξουν» οι «δρόμοι» προς την παιδεία που νοιάζεται για τον άνθρωπο. Δηλαδή την ανθρωπιστική παιδεία.