Η Άνοιξη στη Ρόδο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαίρη Παπανδρέου

Ιδιαίτερα ‘λαμπερή’ και ανθισμένη, ήταν και πιστεύω ότι ακόμα είναι, η Άνοιξη στη Ρόδο και μόνον η κοντόθωρη ματιά μας, δεν μας αφήνει να τη χαρούμε. Την Άνοιξη του 1960, ζούσαμε στην Ιξιά, στη βίλλα του Μπόνη, ήταν η πρώτη Άνοιξη που βίωνα στη Ρόδο και θα μείνει χαραγμένη βαθιά στο νου και στην καρδιά. Τότε γνώρισα τα πανέμορφα «Ινδικά Φούλια» και τους ιβίσκους με τα εντυπωσιακά χρώματα, κόκκινο, ροζ διπλό, λευκό δίχρωμο.

Η Ιξιά ολόκληρη ευωδίαζε απ’ τους ανθούς και οι άγριες ορχιδέες που φύονται μόνον στη Ρόδο, της έδιναν εξωτική όψη. Ο δρόμος με τις ολάνθιστες μιμόζες στο κέντρο της πόλης, έγερναν με σεμνότητα τα κλαδιά τους και οι πολύχρωμες μπουκαμβίλιες κάλυπταν περίτεχνα κάγκελα ανθισμένων κήπων. Ο «ανθισμένος Πύργος», στην οδό Αμερικής και 25ης Μαρτίου, κοσμούσε σαν ‘σήμα κατατεθέν’ την πόλη της Ρόδου και παρέπεμπε σε περασμένες – αλλά όχι ξεχασμένες – εποχές. Χάθηκε κι αυτός, μαζί με τόσα άλλα ιστορικά και πανέμορφα κτήρια…

Η Ελληνική Μυθολογία, είναι η πλουσιότερη στον κόσμο και όλοι γνωρίζομε πως το «Μαγιάτικο Στεφάνι» είναι πανάρχαιο έθιμο, που αναφέρεται στη θεά Δήμητρα όταν ξαναβρήκε την κόρη της την Περσεφόνη. Η Ρόδος παραμένει πιστή στην παράδοση, στα ήθη και έθιμα που κληρονόμησε απ’ τους μακρινούς προγόνους και οφείλομε να υπογραμμίσομε πως αυτά τα ήθη και έθιμα, είναι κοινά με μικρές μόνον παραλλαγές, σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο, γεγονός που αποδεικνύει αδιάψευστα την ενότητά μας.

Αστρονομικά, η Άνοιξη ξεκινά από την «Εαρινή Ισημερία» στις 21 Μαρτίου. Οι Ποιητές όμως, έχουν τον δικό τους τρόπο, να μας ‘μιλούν’ για την Άνοιξη. Ο Τάσος Λειβαδίτης στην «Καντάτα», γράφει: «Πες μου, α, πες μου, λοιπόν, που πήγε όλη εκείνη η Άνοιξη, τα χωρατά των σπουργιτών, τα σγουρά γέλια των θάμνων…». Ο Άλφρεντ Τέννυσσον είπε ότι «Άνοιξη είναι η παιδική ηλικία του έτους», ο Δημήτρης Αλεξόπουλος έγραψε: «Δεν είναι η Άνοιξη που ήλθε, είναι που μου χαμογέλασες», ενώ ο Σατομπριάν πιστεύει: «Η Άνοιξη είναι η νεότητα του έτους και η νεότητα της ζωής».

Ο Ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος έγραψε: «Απροετοίμαστη κι η Άνοιξη. Σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει», και ο Νομπελίστας Πάμπλο Νερούντα μας κάνει να αισιοδοξούμε: «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να’ ρθει».

Η Πολυδούρη, έγραψε: «Άνοιξη! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα παντού και σ’ αγαπώ, σε καρτερώ». Ο Τάσος Λειβαδίτης, φανερώνει το Θρησκευτικό του αίσθημα, καθώς ταυτίζει την Άνοιξη με το Πάσχα και την μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, την Ανάσταση: «Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν. Κι όλα σε σένα θα’ ρθουν να τελειώσουν. Κι η Άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη». Αλλά και ο Bernard Williams (1927) είχε εκφράσει: «Η Άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να πει: ‘Πάμε άλλη μια φορά’».

Η Ρόδος, το «Ζαφειρένιο Νησί», με το διάφανο Φως, έχει τους δικούς της Ποιητές-Υμνωδούς της Άνοιξης. Ο αείμνηστος Παντελής Ευθυμίου στα «Πελαγίτικα», έγραψε για την Άνοιξη: «Χαϊδοφιλώντας/ φως νησιώτικο φιλώ/ χαϊδεύω κύμα Γαρουφαλίτσα/ ηλιολογοδοσμένη/ μην ισκιοκοιτάς». Η Αρχαιολόγος-Ποιήτρια Εριφύλη Κανίνια στο βιβλίο της «Κλειστά Σονέτα», γράφει: «Κύριε, συνέχεια ονειρεύομαι/ ένα χρυσό παγώνι/ Χρυσό το χειμώνα/ Χρυσό το Καλοκαίρι/ Χρυσό την άπειρη Άνοιξη/ της νύχτας./ Κι όταν ξυπνάω, Κύριε,/ Η σκιά του/ είναι ολόφλογους μετεωρίτες ήλιων/ γίνεται δέντρο ταξιδεύοντας σ’ άγριους πόθους/ Αστερισμών που αναβοσβήνουν μέσα μου».

Ο Ποιητής-Θεατρικός Συγγραφέας-Ηθοποιός Γιάννης Νιωτάκης, στην ποιητική του συλλογή «Μοναχικές Περιδιαβάσεις», γράφει για την Άνοιξη: «Δεν είναι μόνο η Άνοιξη/ διάβηκε το κατώφλι της κάμαράς μας./ Είναι που τα περιστέρια/ άπλωσαν τα λευκά πέπλα των συναισθημάτων/ στο γαλάζιο αυγινό ορίζοντα της προσμονής.»

«Ζήτησα από μια χαραυγή/ ένα δάκρυ του σύννεφου/ μου’ δώσε μια θάλασσα./ Ζήτησα από μια χαραυγή ένα κυκλάμινο/ μου’ φερε μιαν Άνοιξη. Στο χάραμα της ημέρας της έβδομης/ οι καρδιές ξαστόχησαν». Η Φιλόλογος-Ποιήτρια Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη στο βιβλίο της «Πνοές», γράφει: «Ήλιος κι αστέρια/ φεγγοβολούν για σένα/ άνοιξη πρώτη./ Παιχνιδίσματα/ το ποίημα, οι στίχοι/ της γλώσσας κρυφτό./ Παρορμήσεις και/ γλυκά τιτιβίσματα/ τα χάι κάι.»

Ο ποιητής Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ στην Ποιητική του Συλλογή «Το ρολόϊ τ’ ουρανού σταματημένο», «Σπάζοντας το λεπτό φράγμα», γράφει: «Ζεύγη αντιθέτων είναι η ζωή την Άνοιξη/ που στροβιλίζονται μέσα στο βόρβορο/ μέσ’ την ερωτική μυρωδιά του μεσημεριού/ μέσα στα ρόδινα τραγούδια των παιδιών/ καθώς ανοίγουν διάπλατα τα ματοτσίνορα/ και φέγγει η Αθανασία» & «Τυλιγμένος στη χλαίνη της Άνοιξης/ στριφογυρίζοντας/ απ’ τις ρίζες των δέντρων ανέρχομαι/ κι οριοθετώντας στα κλώνια το φως,/ στήνω αποικία για λίγο δροσολόϊσμα.»

Οι Κρητικοί, ευαίσθητοι νησιώτες κι αυτοί, με τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, μιλάνε για την Άνοιξη, όπως ο ποιητής-συγγραφέας Βαγγέλης Κιαγιαδάκης στην συλλογή «Ιχνηλατώντας τον καιρό» γράφει: « Με τόσο φως/ με τόσο άσπρο/ με τόσο ήλιο/ πως χάσαμε την ελπίδα», «Κι όμως,/ η ελπίδα στο τέλος/ θα μας προλάβει.»

Ο μαντιναδόρος-μουσικοσυνθέτης Αντώνης Κουκλινός εκφράζει την ελπίδα που φέρνει η Άνοιξη: «Νερό και χώμα εσμίξανε, μες τση βροχής τα χάδια/ κι ερωτευτήκανε ξανά, φύση, βουνά, λαγκάδια./ Βλαστήσανε οι ποταμοί, ο τόπος πρασινίζει,/ ασπρίσανε οι βουνοκορφές, στο Θιό ποιος δεν ελπίζει.»