«Ο βασιλιάς είναι γυμνός»

Rodiaki NewsRoom

Του
Κώστα Λαμπριανού

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την εκλογική νίκη του Δημάρχου Ρόδου, Φώτη Χατζηδιάκου.
Σ’ αυτό το διάστημα κατέστη πασίδηλο το τεράστιο και κρίσιμο κενό ή το έλλειμμα, αν προτιμάτε, στην πολιτική αντιπροσώπευση των δημοτών.

Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν την πεποίθηση ότι και αυτή η πενταετία θα καταγραφεί, όπως και οι προηγούμενες, στα πέτρινα χρόνια που βιώνει ο τόπος. Ο νυν Δήμαρχος επιβεβαίωσε ότι, δεν είναι ο ηγέτης εκείνος που θα μπορούσε να δώσει την αναγκαία ώθηση ως προς της αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του, πολλαπλώς, προικισμένου τόπου μας, την ανάδειξη των ιστορικών πολιτιστικών μνημείων και, φυσικά, την βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.

Η απουσία ηγετών, λένε, γεννάει τέρατα, και στους μίζερους καιρούς που ζούμε αυτό προβάλλεται ιδιαιτέρως έντονο.
Αλλά δεν είναι μόνον η απουσία ηγέτη. Είναι κραυγαλέα, επίσης, η ανυπαρξία συνολικά της παράταξης και της πλειοψηφίας στο δημοτικό συμβούλιο.

Το φαινόμενο έχει να κάνει, πρώτον με την έλλειψη ιδεολογικής συγγένειας των μελών και δεύτερον τη διογκούμενη δυσφορία και απογοήτευση των περισσοτέρων.
Ιδεολογική συγγένεια χαρακτηρίζει μόνον ορισμένους εκ των δημοτικών συμβούλων της πλειοψηφίας. είναι αυτοί που σήμερα κατέχουν τις καρέκλες εξουσίας, αντιδήμαρχοι και πρόεδροι οργανισμών και επιχειρήσεων, θλιβερά απομεινάρια ενός μελανού, παρακμιακού παρελθόντος που ευθύνεται, εν πολλοίς, για τη σημερινή βαθιά, πολύπλευρη και παρατεταμένη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, η οποία ταλανίζει τη χώρα στα τελευταία επτά χρόνια και έχει εξωθήσει τις πλατιές λαϊκές μάζες στην εξαθλίωση.

Επαγγελματίες της πολιτικής, άβουλοι και μοιραίοι, χωρίς οντότητα, ασφυοκάμπτες, άνθρωποι που έχουν να βάλουν ένσημο εδώ και αρκετά χρόνια, υπηρέτες αφεντάδων του κόμματος.
Αυτοεγκλωβισμένος ο κ. Χατζηδιάκος, στη ματαιόδοξη διάσταση της πολιτικής και γαντζωμένοι στις καρέκλες της εξουσίας οι εκλεκτοί του συνθέτουν ότι πιο αποκρουστικό και καταστροφικό.

Το παρασκήνιο που προηγήθηκε του ορισμού των νέων αντιδημάρχων, η εκκωφαντική παραίτηση του αντιδημάρχου Στέργου Παρδαλού, πριν αλέκτορα φωνήσαι, και η πειθαρχική τιμωρία του αντιδημάρχου Αθηνόδωρου Κωνσταντίνου, αποτυπώνουν, δυστυχώς, το πνεύμα, τη φιλοσοφία και τη στρατηγική του «ηγέτη».

Ο πρώτος, παρά τα περί του αντιθέτου των δηλώσεων του δημάρχου, επέλεξε την οδό της παραίτησης, αρνούμενος να μεταλλαχθεί σε μαριονέτα, χωρίς αρμοδιότητες και αξιοπρέπεια, χάριν του μισθίου των χιλίων επτακοσίων ευρώ.

Ο δεύτερος, τιμωρήθηκε πειθαρχικά για παράνομη πράξη κατά την άσκηση των καθηκόντων του, επειδή ο αδελφός του κατείχε και λειτούργησε αυθαίρετη καντίνα στην «παραλία γυμνιστών», προφανώς με τις αδελφικές ευλογίες.

Και δεν είχε την πολιτική ευθιξία να παραιτηθεί. Αλλά ούτε και ο δήμαρχος του ζήτησε κάτι τέτοιο, όπως επιβάλλει ο άγραφος νόμος της ηθικής και πολιτικής εντιμότητας.
Έτσι, επικυρώνεται, εκτός από το έλλειμμα πολιτικής, και αυτό της ηθικής. Ο βασιλιάς είναι γυμνός, όπως και ο βεζύρης του.

Είναι δείγμα τελεσίδικης παρακμής - και μάλλον μη αναστρέψιμης - της τοπικής πολιτικής ζωής, εκτός πια και αν συμβούν συγκλονιστικά γεγονότα, ικανά να άρουν το σημερινό αδιέξοδο, να βγάλουν τον τόπο και τους πολίτες από το τέλμα και τον βούρκο.

Διότι, στο πνεύμα της δίκαιης, αντικειμενικής κρίσης, το πολιτικό έλλειμμα δεν χαρακτηρίζει μόνο τη δημοτική πλειοψηφία. Είναι ορατό και στις παρατάξεις της μείζονος και ήσσονος μειοψηφίας για λόγους που δεν διαφέρουν ως προς την ουσία.
Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν, αφού πολιτικά θαύματα δεν γίνονται και οι γκρίζες μέρες μας προβάλλουν ολοένα πιο μουντές, πιο μαύρες;

Ταπεινή γνώμη μου, απαύγασμα δημοσιογραφικής διαδρομής σαράντα χρόνων, είναι ότι η άρση του αδιεξόδου, η ανατροπή του τοπικού κατεστημένου, άρρηκτα συνδεδεμένου με την οικονομική ελίτ και τα συμφέροντα, μπορεί να συντελεστεί από ένα «κίνημα αξιοπρέπειας» και πραγματικής δημοκρατίας.

Αυτονόητο είναι ότι, ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να γεννηθεί από κόμματα ούτε από «ηγέτες» που υπηρέτησαν με τυφλό πάθος τη διαφθορά για δικό τους όφελος. Μια κοινωνία που γνώρισε, στη διαδρομή του χρόνου, αδιαμαρτύρητα, ανίκανους και φαύλους, αχρεία πρόσωπα, σε θώκους εξουσίας δεν μπορεί να έχει προοπτικές ιστορικής επιβίωσης.

Δεν μπορεί να ελπίζει σε μέλλον καλύτερο. Αυτό, τουλάχιστον, λέει η κοινή λογική. Συνεπώς, είναι η ώρα των έντιμων, σοβαρών, υπεύθυνων και αξιοπρεπών πολιτών.
Ατόμων που, αταλάντευτα και με πίστη, πορεύθηκαν, και συνεχίζουν να πορεύονται με πυξίδα την ατομική και συλλογική κοινωνική συνείδηση.

Γιατί, πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτοκριτικά ότι κι εμείς, ως πολίτες, έχουμε μερτικό ευθύνης για τα όσα δεινά υποφέρει ο τόπος μας και η πατρίδα.
Σ’ αυτό το «κίνημα αξιοπρέπειας» δεν μπορεί, φυσικά, να είναι απόντες οι νέοι και οι νέες αυτού του ευλογημένου τόπου.

Νιώθω καθημερινά, στα μάτια και στα λόγια τους, την πίκρα, την απογοήτευση, την απελπισία και την οργή τους, γιατί πριν ακόμα γνωρίσουν την ζωή, με τα καλά και τα κακά της, έχουν τεθεί, από το διεφθαρμένο σύστημα, στο περιθώριο της άνεργοι, μοναχικοί, με το μέλλον να φαντάζει ως μυθολογικό τέρας.
Ας πάρουν την οργή τους και ας την μετατρέψουν σε δημιουργική πνοή για την τοπική κοινωνία.

Ας γίνουν μπροστάρηδες στο κίνημα της αξιοπρέπειας, τη ηθικής της εντιμότητας. Ο πραγματικός ηγέτης που έχει ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, η κοινωνία μας μπορεί να είναι ένας απ’ αυτούς.
Μόνον έτσι θα σωθεί η ελπίδα…