Το πέτρινο καράβι της Αμμοπής στην Κάρπαθο

Rodiaki NewsRoom

Του Μανώλη Δημελλά

Κάποτε, στα πίσω χρόνια, όταν οι γυναίκες άνοιγαν και τίναζαν τα μάλλινα στρώματα έλεγαν τα πιο μεγάλα μυστικά τους.

Τότε λοιπόν ανάμεσα στους σπασμένους έρωτες, στις στυφές οικογενειακές πίκρες και στα ξαφνικά θανατικά, που σκέπαζαν κάθε πόνο, μισόλεγαν και κάποιες ιστορίες φορτωμένες με τα πιο παράξενα θάματα, όπως τους μύθους για βράχους που κάποτε ήταν βιαστικά καράβια.

Συνήθως κρυφάκουγαν παιδιά κι κείνα, που έσερναν αυτές τις ιστορίες από τα μαλλιά, τις έκαναν όλο και πιο μεγάλες, θεόρατες, τόσο που έστεκαν σαν άγκυρες μέσα στις παντοτινά εφηβικές ψυχές τους.

Σήμερα είναι διαφορετικά, οι άνθρωποι όλο και περισσότερο παλεύουν, θέλουν να βιάζουν το χρόνο για να μεγαλύνει, θέλουν να ζήσουν, να χορτάσουν όλο και περισσότερα. Όσο τον τραβούν εκείνος τους χασκογελά, ρέεται κι όταν πια τους κάνει τη χάρη, είναι αργά, τόσο που μοιάζει να τραβά το φως μέσα από τα μάτια τους.

Σε μια από τις πιο απάνεμες, τις πιο ξεχωριστές αλλά και πολύβουες παραλίες τις Καρπάθου, κορμιά και βλέμματα δεν προλαβαίνουν να πιάσουν την άκρη του ορίζοντα. Παρασύρονται από τη δίψα για θαλασσινό παιγνίδι κι όμως μόλις ξακρίσουν από την άμμο, φευγαλέα παρατηρούν έναν βράχο που στέκει αγέρωχος στην είσοδο του κόλπο, αναρωτιούνται, σίγουρα κάτι τους θυμίζει.

Όλα τα νησιά έχουν παρόμοια στοιχειωμένα καράβια κι παλιοί, που τους αρέσει να δείχνουν πως γνωρίζουν, συνήθως λένε πως ήταν περαστικοί πειρατές, που δεν κατάφεραν να βγουν στη στεριά, έμειναν εκεί και πέτρωσαν μαζί με τις πιο άγριες επιθυμίες τους.

Όμως για το καράβι της Αμμοπής η ιστορία θαρρώ πως είναι αλλιώτικη.
Δεν είναι βράχος με τριμμάτιες πειρατές που ήρθαν να σαρώσουν τον τόπο, αλλά ψυχές με ντόπιους μετανάστες, Καρπάθιους που όσο κι αν τριγύρισαν στον κόσμο, όσο κι αν χόρτασαν από μεγαλεία και σπουδαία καλιμέντα, κούρνιασαν πάνω στο μικρό πέτρινο σκαρί, διάλεξαν να παγώσουν το χρόνο και έμειναν να παρατηρούν και να θαυμάζουν αιώνια το νησί τους.

Εκεί στην γλυκιά μικρή Αμμοπή, ανάμεσα στην κάψα του ήλιου και στις δροσερές βουτιές από τον Άσπρουα, κάπου προς το σβήσιμο της ημέρας, χασομερήστε μόνο για μια στιγμή κι ίσως δείτε σκιές να χορεύουν σιανό πάνω στο παράξενο πέτρινο καράβι, ίσως νάναι προγόνοι που λιάζονται και διαβάζουν τα μελλούμενα.