Νοσταλγία και συγκίνηση για τη συνάντηση ύστερα από 40 χρόνια στη Ρόδο
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 4148 ΦΟΡΕΣ
Στιγμές νοσταλγίας και συγκίνησης έζησαν οι 80 απόφοιτοι της Σχολής Χωροφυλακής που λειτουργούσε στη Ρόδο μέχρι το 1985, και οι οποίοι βρέθηκαν και πάλι στο νησί μας σαράντα χρόνια μετά!
Δόκιμοι αλλά και εκπαιδευτές της σιεράς 1977-1978 είχαν την ευκαιρία να περπατήσουν σε μέρη που έζησαν στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους στην αστυνομία, να συναντηθούν με παλιούς συναδέλφους τους, να καθίσουν στην αίθουσα – του Πανεπιστημίου Αιγαίου σήμερα- που τότε έκαναν μάθημα!
Και ήταν αρκετοί εκεί! Και όσοι δεν δύνατο να είναι, η παρουσία τους ήταν αισθητή με τη συμμετοχή των οικογενειών τους.
«Οι άνθρωποι που πέρασαν από τη σχολή αυτή, αποτέλεσαν τη ραχοκοκκαλιά της αστυνομίας» είπε στη «Ροδιακή» ο κ. Μπάμπης Μηνόπετρας, μέλος της συντονιστικής επιτροπής για την πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης.
Κορυφαία στιγμή της τριήμερης αυτής επίσκεψης ήταν η επίσκεψη το Σάββατο 14 Οκτωβρίου το πρωί στο κτίριο που στεγαζόταν η Σχολή Χωροφυλακής, εκεί που σήμερα είναι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Τόσο ο κ. Μπάμπης Μηνόπετρας όσο και ο κ. Ναπολέοντας Βλάσσης, επίσης απόστρατος αστυνομικός της Σχολής της Ρόδου, αναφέρθηκαν με χαιρετισμό αλλά και φωτογραφίες στα χρόνια της θητείας τους, ενώ δεν παρέλειψαν να βγάλουν και αναμνηστικές φωτογραφίες.
Στο χαιρετισμό που απηύθυνε ο κ. Ναπολέοντας Βλάσσης μεταξύ άλλων είπε τα εξής:
«Με μεγάλη χαρά, τιμή και συγκίνηση σας υποδεχόμαστε στη φιλόξενη και νοσταλγική Ρόδο.
Μετά από 40 χρόνια βρισκόμαστε ξανά σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο στη Σχολή Χωροφυλακής που φιλοξένησε για δεκαετίες, χιλιάδες συναδέλφων και εκπαίδευσε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που στελέχωσαν και κόσμησαν το Σώμα της πρώην Ελληνικής Χωροφυλακής και της Ελληνικής Αστυνομίας.
Είναι ύψιστη τιμή για όλους μας, εφόσον παρά τις αντίξοες συνθήκες της εποχής μας, αποφασίσατε να έρθετε στη Ρόδο με τις οικογένειες σας και να παραβρεθείτε στην «Επετειακή Συνάντηση 2017».
Η νοσταλγία, η κόρη του χρόνου και της μνήμης, που περικλείει, το νόστο των ομηρικών επών και το άλγος δηλαδή τον πόνο, ήταν η φλόγα που σας οδήγησε και πάλι στη Σχολή της Ρόδου.
Μια τέτοια φθινοπωρινή μέρα ήρθατε εδώ το 1977, άλλοι ως Δόκιμοι άλλοι ως Εκπαιδευτές, γεμάτοι αγωνίες και όνειρα να ολοκληρώσετε την Εκπαίδευσή σας και να ενταχθείτε αργότερα στον επαγγελματικό στίβο.
Η Εκπαιδευτική σειρά 1977-1978 ήταν η μεγαλύτερη μαζί με την Αθήνα, συνολικά στη Ρόδο εκπαιδεύτηκαν 513 Δόκιμοι.
Ο καθένας από εσάς και από εμάς μεταφέρει όλα αυτά τα χρόνια βρισκόμενοι στην μεταφηβική ηλικία αναμνήσεις που αναφέρονται στους συναδέλφους, στους Εκπαιδευτές, στα μαθήματα, στις ασκήσεις, στα κτίρια, στους χώρους, στους ήχους, στις μυρωδιές, στη σκοπιά, στις υπηρεσίες, στις εκδηλώσεις στην πόλη.
Αυτές οι αναπαραστάσεις δημιούργησαν δυνατά συναισθήματα και ανεπανάληπτα βιώματα.
Πριν από μήνες μιλήσαμε με τον Μπάμπη τον Μηνόπετρα, τον καλό μου φίλο, γιατί την ιδέα αυτού του ταξιδιού. Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και όταν οριστικοποιήθηκε η συνάντηση και έλαβα τις καταστάσεις με τα ονόματα του 1ου, 2ου, 3ου και 4ου Λόχου που ήμουν Εκπαιδευτής, ένιωσα ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο συναίσθημα, με πόνο και νοσταλγία ότι θα ξαναδώ τους παλιούς αγαπημένους Δοκίμους και συναδέλφους .
«Η ανάμνηση είναι το άρωμα της ψυχής»,
«αν χάσει κάποιος τα κομμάτια του παρελθόντος χάνει κομμάτια της ταυτότητας του»
Μνήμη και λήθη δύο αλησμόνητες αγάπες, η μια χτίζει και η άλλη γκρεμίζει, δουλειά τους είναι η «επιχείρηση αισθήματος», λέει ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης.
Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό, σε ένδειξη σεβασμού να αναφερθούμε στους εκλιπόντες, αείμνηστους και εξαίρετους συναδέλφους : τον Δ/ντη της Σχολής Βασίλειο Παπαβασιλείου του οποίου η κόρη Άντα Παπαβασειλίου - Καραγιάννη βρίσκεται κοντά μας. Στον Διμοιρίτη Σπυρίδωνα Κόκκαλη που έφυγε πρόωρα από κοντά μας, και του οποίου η σύζυγος Μαρία και ο γιος Γιώργος είναι μαζί μας, στον Διμοιρίτη Ιωάννη Μανώλη που έφυγε πολύ νωρίς και στους υπόλοιπους εκλιπόντες Ενωμοτάρχες.
«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει», γράφει ο Σεφέρης, πράγματι οι αναμνήσεις γ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι βαριές σαν σίδερο και ραγίζουν τις καρδιές μας.
Κλείνοντας αυτή την συγκινητική ομιλία, η ταπεινότητα μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου, όλους εσάς τους αγαπημένους συναδέλφους που χάρη στη διάθεση, τον ενθουσιασμό και την αγάπη σας, πραγματοποιήθηκε αυτή τη Επετειακή Συνάντηση και ιδιαίτερα τα μέλη της επιτροπής και τον εκλεκτό φίλο και συνάδελφο Μπάμπη Μηνόπετρα, για την πρωτοβουλία του, τον συμμαθητή μου Κώστα Λειβαδίτη, τον Βασίλη Τόλιο, τον Νίκο Καλαμπρατσίδη, τον Κώστα Παπαστεργίου, που εργάστηκαν για να στηθεί όλη αυτή η εκδήλωση.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω και άλλους δύο αγαπητούς συναδέλφους μου, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι δεν έχουν σχέση με της εκπαιδευτική σειρά εντούτοις ήρθαν στη Ρόδο και μας τιμούν ιδιαίτερα με την παρουσία τους: είναι ο Γιάννης ο Καραπανάγος και ο Νίκος ο Πολύμερος. Τέλος ευχαριστούμε θερμά την κα. Έλενα Θεοδωροπούλου, Κοσμητόρισσα του Πανεπιστημίου Αιγαίου για την αποδοχή του αιτήματος μας και την παραχώρηση της αίθουσας, τον Αντιπρύτανη κο. Σπυρίδωνα Συρόπουλο για την πολύτιμη βοήθεια του , τον κο. Φραντζή για την τεχνική υποστήριξη και την κα. Λεβεντέλη τη γραμματέα για τη θετική παρέμβασή της και το Δάσκαλο Σπύρο Σπύρου Δ/ντή του Σχολείου μου. Εύχομαι ο Άγιος Θεός να μας χαρίζει υγεία, δύναμη και αγάπη, ώστε να βρεθούμε εδώ ξανά στα 45 και στα 50 χρόνια».
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
