Πνευματικό Κέντρο Λίνδου «Ιωάννης Ζίγδης» (Το χρονικό ίδρυσής του)
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 415 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Κυριάκος Ι. Φίνας
Ο αείμνηστος Λίνδιος πολιτικός Γιάννης Γ. Ζίγδης (1913-1997), που τον Οκτώβριο του περασμένου χρόνου (2017), έκλεισαν είκοσι χρόνια από το θάνατό του, με δωρεά που άφησε με διαθήκη του, ενεγέρθηκε στη γενέτειρά του Πνευματικό Κέντρο, το οποίο εγκαινιάστηκε στις 7-8-2010 και φέρει το όνομά του: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΙΝΔΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΖΙΓΔΗΣ.
Οι συμπατριώτες του Λίνδιοι έβλεπαν στο πρόσωπο τού Δωδεκανήσιου πολιτικού Γιάννη Ζίγδη, πέραν της εντοπιότητας, στη δεύτερη πενηνταετία του περασμένου 20ού αιώνα, ένα δεύτερο Ελευθέριο Βενιζέλο και είχαν την πεποίθηση ότι: όπως ο Κρητικός πολιτικός, τα πρώτα πέντε χρόνια της δεκαετίας του 1910 διπλασίασε την Ελλάδα, έτσι και ο δικός τους πολιτικός θα οδηγούσε τη Δωδεκάνησο, την Ελλάδα γενικότερα, σε μια ορθολογικότερη αναπτυξιακή πορεία.
Προσωπικά, σε κάθε ευκαιρία, προφορικά και γραπτά, ενώ ζούσε ο Γιάννης Ζίγδης, εκδήλωνα την άποψη ότι η επί μισό αιώνα περίπου (1950-1997) προσφορά του στα κοινά για τη μεταπελευθερωτική ανασυγκρότηση της Δωδεκανήσου και της Ελλάδας γενικότερα, έπρεπε με τον ενδεδειγμένο τρόπο να παραμείνει, ως παρακαταθήκη στις μελλοντικές γενιές, ιδιαίτερα των Δωδεκανησίων. Και ότι θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη να περάσει στη λησμονιά η καρποφόρα δραστηριότητά του.
Πράγματι, όταν έπρεπε, επενέβαινα και διατύπωνα προς την κατεύθυνση αυτή την άποψή μου, παρότρυνα και τον ίδιο να βοηθήσει κατά τρόπον προγραμματισμένο να υλοποιηθεί η εν λόγω αναγκαιότητα.
Στις 18 Νοεμβρίου του ιδίου χρόνου, 1996, που τού απηύθυνα την προαναφερθείσα γραπτή παρότρυνση, μού γνώρισε πως κατάρτισε διαθήκη και ότι, «ένα κεφάλαιο αναφέρεται στην Κοινότητα της αγαπητής Λίνδου, καθώς γράφει, και ήθελε ναμη γίνει λόγος επί του παρόντος...». Σεβάστηκα απόλυτα, μέχρι τον θάνατό του την επιθυμία του· σε κανένα δεν εμπιστεύτηκα το παραμικρό.
Επί ένδεκα μήνες, περίπου, η διαθήκη κρατήθηκε άγνωστη και δύο ημέρες από το θάνατο του Γιάννη Ζίγδη μού το γνώρισε τηλεφωνικά η συμβολαιογράφος χωρίς, ωστόσο, να με πληροφορήσει επί του περιεχομένου της.
Ο Γιάννης Ζίγδης απεβίωσε στις 21 Οκτωβρίου 1997 και σε εκτέλεση επιθυμίας του, η ταφή του έγινε στη Λίνδο, όπου και αναπαύεται. Ανεγέρθηκε ο κατάλληλος τάφος, στην πλάκα του οποίου, πάλι ύστερα από εκφρασθείσα επιθυμία του, χαράχθηκαν τα εξής: «Υπηρέτησε τη Δωδεκάνησο και την Ελλάδα. Πολέμησε από παιδί κάθε τύραννο.
Εξάλλου, το Κοινοτικό Συμβούλιο Λίνδου τον ανεκήρυξε Μεγάλο Ευεργέτη και έδωσε το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της Λίνδου, που οδηγεί στο μέρος της οικίας που γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Ανέθεσε, δε, στον Καθηγητή-γλύπτη Κωνσταντίνο Παλαιολόγο τη φιλοτέχνηση της προτομής του, η οποία τοποθετήθηκε σε κατάλληλο σημείο της κεντρικής πλατείας της κωμόπολης.
Επίσης, το σπίτι του στην Αθήνα, που δώρισε ο Ζίγδης πωλήθηκε κατά την επιθυμία στη διαθήκη που άφησε, έναντι του ποσού των 220 εκατ. δραχμών, τον Οκτώβριο του 1998, και με το ποσόν αυτό ανεγέρθηκε, σε οικόπεδο που παραχώρησε η Εκκλησία της Λίνδου, κατάλληλο Πνευματικό Κέντρο, που φέρει το όνομά του: Πνευματικό Κέντρο Λίνδου «Ιωάννης Γ. Ζίγδης».
Στις 25 Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο και ώρα 1 μ.μ. έγινε ο ενταφιασμός, με τιμές Υπουργού εν ενεργεία. Η νεκρώσιμη Ακολουθία τελέσθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Ρόδου, όπου η σορός μεταφέρθηκε από την Αθήνα με ειδικό αεροπλάνο, και εκτέθηκε επί διήμερο σε λαϊκό προσκύνημα.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει μια αναγκαία παρεμβολή: Στις 14 Αυγούστου 1994, η Λίνδος τίμησε τον Γιάννη Ζίγδη για την προσφορά του στη γενέτειρα και κατά την τελετή τού απονεμήθηκε το «Χρυσό Κλειδί της Λίνδου. Μετά τις προσφωνήσεις, μίλησε και ο Γιάννης Ζίγδης και στο τέλος της ομιλίας κατέληξε με την παρακάτω επιθυμία του: «...Θέλω να σας πω ξανά ότι ουδέποτε ξέχασα την καταγωγή μου, ότι είμαι Λινδιακός και δεν θα το ξεχάσω ποτέ -κι όταν ακόμα έλθει η ώρα να πω το «νυν απολύεις τον δούλον σου...».
Και θέλω να σας εκμυστηρευθώ και τούτο: Όταν θα πάψω να είμαι ζωντανός, θέλω να ταφώ εδώ στη Λίνδο, στον Αχταρμά», εκεί που πέφτει το έδαφος προς τη θάλασσα και βλέπει κανείς από κάτω την Παλαίστρα, απέναντι τον οικισμό της Λίνδου, την Ακρόπολη, τον Τύμβο του Κλεόβουλου, τον Απέραντο Πόντο...
«Ναι, αυτό το μεγαλείο του απέραντου Πόντου θέλω να βλέπω, όταν πεθάνω.
«Είναι η μεγάλη λεωφόρος, που οδηγεί στο Υπερπέραν!...».
Η διαθήκη του Γιάννη Ζίγδη, δημοσιεύθηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών στις 21 Νοεμβρίου 1997, ένα μήνα περίπου, από τότε που έπαψε να λειτουργεί η καρδιά του.
Από το κείμενο της διαθήκης καταφαίνεται, κατά τον πλέον εύγλωττον λόγο, η αγάπη του για τη Λίνδο.
Ο γράφων νιώθει προσωπική ικανοποίηση, ότι έγινε δεκτή η εισήγηση, την οποία είχε κάνει στον αείμνηστο συμπατριώτη μας.
Στη διαθήκη περιγράφονται οι βασικές κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθεί το Πνευματικό Κέντρο Λίνδου: «...Επιθυμώ μετά το θάνατό μου: στη Λίνδο Ρόδου, που είναι η γενέτειρά μου, να περιέλθουν τα εξής: «Το Αρχείο μου, τα ευρισκόμενα στη βιβλιοθήκη μου πρακτικά της Βουλής, ως και όσα εκ των βιβλίων της βιβλιοθήκης μου αφορούν τη Δωδεκάνησο.
Το ακίνητό μου, οικία μετά του οικοπέδου της, που βρίσκεται επί της οδού Ευριπίδου αρ. 16, στην Πολιτεία της Κηφισιάς-Αττικής, προκειμένου η εν λόγω Κοινότητα να το πωλήσει και να χρησιμοποιήσει τα εκ της πωλήσεως χρήματα για την κατασκευή στη Λίνδο ενός ανάλογου με την ιστορία της Πνευματικού Κέντρου, στο οποίο θα φυλάσσονται τα αρχεία της Κοινότητας, ως και το αρχείο μου και όσα από τα βιβλία μου, όπως παραπάνω αφήνω στην Κοινότητα Λίνδου και στο οποίο Πνευματικό Κέντρο θα υπάρχει ένα τμήμα, που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ως αίθουσες παραμονής διακεκριμένων ξένων μελετητών της ιστορίας και των Μνημείων της Κοινότητας Λίνδου».
Η θητεία μας στην Προεδρία της Κοινότητας Λίνδου έληξε την 31-12-1998. Το Πνευματικό Κέντρο Λίνδου ανεγέρθηκε επί οικοπέδου που παραχώρησε η Εκκλησία Λίνδου. Η Λίνδος έπαυσε να είναι χωριστά, καθόσον για ολόκληρο το νησί της Ρόδου, ο Δήμος είναι ενιαίος (για όλο το νησί).
***
Ο Γιάννης Ζίγδης, εκτός από τις άλλες επεμβάσεις του, γραπτές και προφορικές, για τα προβλήματα της Λίνδου, ενδιαφερόταν και να ανακηρυχθεί η Κωμόπολη σε Δήμο, έστω και αν δεν συγκέντρωνε τον απαιτούμενο κατά Νόμο πληθυσμό, γιατί είναι «αρχαιοτάτη και σημαντικοτάτη πόλις». Στη συνέχεια παραθέτουμε ένα από τα έγγραφα που απηύθυνε στο Υπουργείο Εσωτερικών».
«Αγαπητέ κ. Σμέρο,
Σε συνέχεια της προχθεσινής μας συνομιλίας σχετικά με την εφαρμογή του σχεδίου «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» στη Ρόδο, έχω να σας προσθέσω τα ακόλουθα:
«Η Λίνδος έπρεπε, αμέσως μετά την απελευθέρωση, να έχει ανακηρυχθεί σε Δήμο, έστω και αν δεν συγκέντρωνε τον απαιτούμενο κατά το νόμο πληθυσμό, γιατί και σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια «ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ» είναι «αρχαιοτάτη και σημαντικοτάτη πόλις».
«Η Λίνδος εξακολουθεί να είναι ένα από τα λίγα κέντρα, που συγκεντρώνουν πολυτιμότατους θησαυρούς πολιτιστικής κληρονομιάς -Ακρόπολις, Ναός Λινδίας Αθηνάς, Τύμβος Κλεόβουλου, Αρχαίο Θέατρο και πάρκο Αγ. Στεφάνου, Κρήνη Μεγ. Αλεξάνδρου, Μοναστήρι Αποστόλου Παύλου κλπ.
«Η πόλις διατηρεί τη δομή, όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά την εποχήν των Ιπποτών. Είναι κατάσπαρτη από αρχαιολογικά κατάλοιπα, πλήθος των οποίων χάνεται, λόγω της ανεπαρκούς οργάνωσης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ενάλιο πλούτο.
«Γνωρίζοντας την απήχηση, που είχε σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, λόγω και των ανασκαφών των Δανών στις αρχές του αιώνα, αμέσως μετά την απελευθέρωση, ως βουλευτής τη χρησιμοποίησα σαν πόλον έλξης των τουριστών με πολλήν επιτυχία. Για τον σκοπόν αυτόν, δημιούργησα το δρόμο, που ενώνει την Κρήνη με την παραλία του Μεγάλου Γιαλού, χρησιμοποιώντας μάλιστα αυθαίρετα τμήμα ενός μεγάλου κτήματος, που ανήκε σ’ έναν θείο μου, ο οποίος, με το κλασικό λινδιακό χιούμορ, όταν έγινα Υπουργός, μου έστειλε το περίφημο τηλεγράφημα: «Όταν έγινες βουλευτής, μας πήρες τον Αχταρμά. Τώρα, που έγινες Υπουργός, τί θα μας πάρεις;».
«Πρέπει να προσθέσω ότι η Λίνδος απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση από το ελληνικό κράτος για την αξιοποίηση των θησαυρών, που περικλείει. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν διαθέτει Μουσείο, στο οποίο να εκτίθενται τα περίφημα Λινδιακά πιάτα, τα πλεκτά και άλλα προϊόντα της καλλιτεχνικής χειροτεχνίας. Κι όμως, η Ακρόπολη και μόνη αποφέρει στο ελληνικό Δημόσιο από τα εισιτήρια των επισκεπτών της περίπου 600 εκατ. δρχ. το χρόνο.
«Ολόκληρη η παραλία από τα Βληχά μέχρι τη Λίνδο είναι αξιοποιήσιμη και κάποτε θα κτιστεί εκεί, αν δεν την καταστρέψουμε, το Διεθνές Κέντρο του «Μέτρον Άριστον», ως και ο Ναός του Αποστόλου Παύλου, αντί του μικρού Μοναστηριού, που θυμίζει την επίσκεψή του στη Ρόδο.
«Οι κοινότητες, που βρίσκονται κτονά στη Λίνδο, είναι γεωργικές. Αν αποτελέσουν τμήμα του νέου δήμου, εκτός των άλλων, θα έχουμε στις εκλογές παρατάξεις λινδιακών εναντίον των ενωμένων παρατάξεων των κοινοτήτων αυτών, με αποτέλεσμα τη συνεχή ζημία και δυσφορία των κατοίκων.
«Σε έκτακτη ανάγκη μόνον οι Κοινότητες Καλάθου και Πυλώνας μπορούν να υπαχθούν στο δήμο Λινδίων, χωρίς μεγάλες διοικητικές και αναπτυξιακές ζημίες.
«Θα ήταν, επίσης, μεγάλο σφάλμα να ενωθούν σ’ ένα δήμο οι Καλυθιές και τ’ Αφάντου, όπως προτείνεται από ορισμένους...«εν αμαρτίαις» ενδιαφερόμενους.
«Τέλος, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι οι αξιώσεις Κουήν δεν πρέπει ναληφθούν σοβαρά υπόψη, γιατί δεν είναι νόμιμες και στερούνται ηθικού υπόβαθρου».
«Κοινοποίηση: Α. Παπαδόπουλο, Υπουργόν Εσωτερικών.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Ιωάννης Γ. Ζίγδης».
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
