Εκδήλωση στη μνήμη του φαρμακοποιού Αργύρη Φανουράκη

Rodiaki NewsRoom

Εκδήλωση του Φαρμακευτικού Συλλόγου Δωδεκανήσου και του Προέδρου Νικόλαου Φωτούλη, εις Μνήμη Αργύρη Φανουράκη, πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο 10.11.18, στο “Mediterranean”.

Παρέστησαν, ο Πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Θεοδοσιάδης, ο Καθηγητής Παιδιατρικής Κωσταντόπουλος, ο Καθηγητής Καρδιολογίας & Βουλευτής Δωδεκανήσου Κρεμαστινός.

Για τον εκλιπόντα, μίλησε ο Φαρμακοποιός κ. Αρφαράς και ο Ηλεκτρονικός/Θεολόγος/Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής/Λογοτέχνης Κώστας Ζόππας, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και στο έργο του αείμνηστου Αργύρη Φανουράκη, τονίζοντας:

«Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο, που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Δεν είναι οι φανταχτεροί που κυνηγούν την προβολή και οι θορυβώδεις που ηχούν απελπισμένα για αναγνώριση». «Οι μεγάλες ψυχές, πολλές φορές περνούν απαρατήρητες, τουλάχιστον στην αρχή.

Ύστερα, με την πάροδο του χρόνου, ανατέλλουν μες την καταχνιά της περιφερόμενης αναζήτησης, του ωραίου και του αληθινού. Τέτοια είναι και η ψυχή του σημερινού μας αξέχαστου Αργύρη». «Σε όλη του τη ζωή, υπήρξε ανεκτικός και φιλάνθρωπος, πραγματικός Χριστιανός».

Η Ιστορία του κάθε τόπου, «γράφεται» από τη ζωή των κατοίκων της, κι ο Κώστας Ζόππας μιλώντας για τον Αργύρη Φανουράκη, αφηγείται το «χθες», που υπήρξε μια σημαντική περίοδος, όχι μόνον για τους Ροδίτες και τους Δωδεκανήσιους, αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη. Ο Αργύρης Φανουράκης και ο ομιλών Κώστας Ζόππας, έγιναν στενοί φίλοι από παιδιά, και η φιλία τους διατηρήθηκε αλώβητη, μέχρι το τέλος της ζωής του Αργύρη Φανουράκη.

Ο ομιλητής μίλησε και για την αρχή της φιλίας τους και με εμφανή συγκίνηση αναφέρθηκε στο μακρινό «Χθες»: «Οι δυσκολίες του Πολέμου, ανάγκαζαν πολλές φορές τους Χαλκίτες να έρχονται στη Ρόδο, σε ένα σημείο δίπλα στην Κάμειρο Σκάλα, που ελέγετο «Κοπριά». Εκεί ερχόντουσαν τα καΐκια».

Η πρώτη συνάντησή τους έγινε «μια μέρα, σ’ ένα φορτηγό, με τη μητέρα μου Ανθιόπη και ο Νικήτας – ο πατέρας του Αργύρη – με τη μητέρα του Κατίνα και τον Αργύρη, πηγαίνοντας προς την Κάστελλο». Ποτέ δεν διακόπηκε η φιλία τους, λέγοντας: «…ύστερα ήλθε η Απελευθέρωση και ο Νικήτας βρίσκεται πιά, στο Φαρμακείο στην «Αγορά», που σύντομα γίνεται σημείο συναντήσεων Χαλκιτών και μη».

Συναντιόνταν στο Φαρμακείο, του πατέρα του Αργύρη, αλλά «και στο σπίτι των Αγίων Αναργύρων», όπου ζούσε η οικογένεια μαζί με την «αξέχαστη Μπολιά ή κατά τους Χαλκίτες Μπουλουδίτσα, τη γιαγιά του Αργύρη, και την κυρά Κατίνα, την εξαιρετική μητέρα και σύζυγο». Βρίσκονταν όμως καθημερινά «Στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο και στις εκδρομές».

Προφανώς, το bullying, από θρασύδειλους, υπήρχε από εκείνα τα χρόνια, καθώς ανέφερε ο ομιλητής, το περιστατικό: «Κάποτε σ’ ένα διάλειμμα, ένας από τους νταήδες της εποχής τον κυνήγησε και τον κτύπησε. Τρέξαμε όλοι εμείς κι ένας Χαλκίτης χειροδύναμος του τις έβρεξε». «Ανησύχησε τότε και ο παρευρισκόμενος Κανάρης Πουζουκάκης, Καθηγητής Θεολόγος «Σύμβολο της Χάλκης», αξέχαστος».

Από τα μαθητικά ακόμα χρόνια, ο αείμνηστος Αργύρης Φανουράκης, «ήξερε πως αργά ή γρήγορα, θα κατευθυνόταν προς την «Φαρμακευτική». «Σπούδασε την επιστήμη που αγάπησε σε Πανεπιστήμιο της Μπολόνια-Ιταλίας». Ο Αργύρης ήταν συναισθηματικό άτομο, όταν έφευγα για να σπουδάσω στο Παρίσι, ήλθε στο Τελωνείο και με αποχαιρετούσε κλαίγοντας». «Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στη Χάλκη που ήταν η μεγάλη του αγάπη». «Η Πολιτική δεν τον τράβηξε ποτέ». «Ήρθε και η ώρα του μεγάλου έρωτα του Αργύρη: η Ανθούλα! Αυτή που θα τον στήριξε στη ζωή, ιδιαίτερα δε στη δουλειά του στο Φαρμακείο, που ήταν γνωστό από την εποχή του Νικήτα Φανουράκη.

Όλοι θυμόμαστε το περίφημο «Λιθοφάν», φάρμακο για τις πέτρες στα νεφρά, δημιούργημα του πατέρα του Νικήτα Φανουράκη, που μας έκανε όλους υπερήφανους, επειδή πατριώτης μας το είχε εφεύρει. Το είχε δώσει και στους θείους μου Λούκα και Νικόλα, να το διαφημίσουν στην Αμερική. Ο Αργύρης Φανουράκης, υπήρξε εκλεγμένος Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ρόδου το 1989-1991, Όταν η σύζυγός του Ανθούλα ανέλαβε το Φαρμακείο, έγινε στα χέρια της το καλύτερο φαρμακείο της Ρόδου κι ένα απ’ τα καλύτερα της Ελλάδας. Προ ημερών ανακάλυψα στο ίντερνετ άρθρο και φωτογραφίες του Φαρμακείου που το εκθείαζε».

«Τη μεγαλύτερη χαρά έδωσαν στον Αργύρη οι κόρες του Κατερίνα και Κωνσταντίνα». Δέχτηκε με στωικότητα την ασθένειά του, και με τη συμπαράσταση της οικογένειάς του, των φίλων του και του Καθηγητή Δημήτρη Κρεμαστινού, έδειξε δύναμη ψυχής και θάρρος, καθώς κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας του στην Αθήνα, έμενε στο σπίτι του ομιλητή. Όλη η αγαπημένη του οικογένεια όπως και οι φίλοι του παρέμειναν στο πλευρό, μέχρι την «αποδημία του» το Δεκέμβρη του 1974.

Ο Κ. Ζόππας με φανερή συγκίνηση αναφέρθηκε στην ημέρα της κηδείας του Αργύρη Φανουράκη, που εκφώνησε συγκινητικό επικήδειο και είχαν παραβρεθεί όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων, ο τότε Δήμαρχος Χάλκης, πολλοί Ροδίτες και Χαλκίτες που έφθασαν συγκινημένοι από τη Χάλκη, για ν’ αποδώσουν φόρο Τιμής.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων, ήταν αδελφός της συζύγου του Αργύρη Φανουράκη Ανθούλας και υπήρξε μια εξέχουσα προσωπικότητα, ο οποίος μαζί με την ψυχή του και τις απύθμενες Γνώσεις του, πρόσφερε τόσο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και τον Ελληνισμό των ΗΠΑ, πολυτιμότατες υπηρεσίες, σε Διεθνείς και Δια- θρησκευτικές Αποστολές, ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Κ. Ζόππας, είπε: «Πέρασαν 25 χρόνια, κι όμως παραμένει αλώβητη η εικόνα του χαρούμενου κι αισιόδοξου Αργύρη», «που παραμένει αλησμόνητος στο νου και στην καρδιά όλων μας» και του αφιέρωσε το ποίημα που έγραψε για τον παιδικό κι αγαπημένο του φίλο Αργύρη Φανουράκη, με τίτλο «Αναχώρηση»: «Ακόμα φεύγεις το μεγάλο σου ταξίδι/ Ακόμα ξεκινά άμαξά σου./ Αλήθεια!/ Τι περιμένεις για να φύγεις;/ Να χαθείς στη μεγάλη/ πέτρινη σιωπή του χρόνου;/ Σαν ένα μηδέν που ούτε υπήρξε,/ ούτε θα υπάρξει;/ Ποτέ δεν ήλθες,/ πώς να φύγεις;/ αφού ούτε ο ίσκιος σου υπάρχει./ Αλήθεια τι είσαι;/ Τι είναι το τίποτα,/ το μηδέν,/ η ανυπαρξία;»

Μαίρη Παπανδρέου