Βόλεμα, κατανάλωση και τυφλή αποδοχή

Φίλιππος Ζάχαρης

Οι νέοι μεσήλικες, στην πλειοψηφία τους, συντηρούν το σημερινό σύστημα κυριαρχίας, αναπαράγοντας ένα νέο αλλά όχι άγνωστο εδώ και κάποιες δεκαετίες τυποποιημένο μοντέλο ζωής, που ξεκινά από τις πενιχρές επιθυμίες και καταλήγει στις κατασκευασμένες καταναλωτικές ανάγκες, με αποτέλεσμα την διαιώνιση της υφιστάμενης προβληματικής κατάστασης στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Με σημαία την κατάληψη του δικού σου χώρου από τον άλλο, με έριδες και χτυπήματα κάτω από την μέση, οι εργαζόμενοι σε μεγάλο ποσοστό παίζουν το παιχνίδι της εργοδοσίας, που αξιώνει ψυχρές και απόμακρες σχέσεις στους χώρους εργασίας, με ανταμοιβή και μόνο έναν εξευτελιστικό μισθό.

Οι εργαζόμενοι, σε μεγάλο ποσοστό, όχι απλά ενστερνίζονται τις καλλιεργούμενες αυτές σχέσεις ψυχρότητας, αλλά ενίοτε τις πασπαλίζουν με μια ψευδο-αλληλεγγύη και υποτιθέμενη χαρά για την ιεραρχική αναβάθμιση του άλλου, που υποκρύπτει ζήλια και αδιαφορία, μαζί με τον κρυφό πόθο να ήσουν εσύ στην θέση του. Είναι τόσο μεγάλη η αδιαφορία και το ατομικό συμφέρον, που θα έλεγε κανείς πως και το ίδιο το σύστημα εκπλήσσεται ορισμένες φορές για την απρόσμενη επιτυχία που καταγράφει.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, αλλά το μεγαλύτερο είναι η ευχαρίστηση που νοιώθουν οι εργαζόμενοι όταν παίρνουν μπόνους και πριμοδοτούνται από τους προϊσταμένους τους, τότε που η φτώχεια για τον υπόλοιπο κόσμο δείχνει να απομακρύνεται απελπιστικά από το δικό τους οπτικό πεδίο.

Μένουν μονάχα οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο facebook και το twitter, εκεί όπου όλοι ξεσπούν την αλόγιστη εμπάθεια μέχρι την γλυκανάλατη ψευδοευαισθησία τους.

Δυστυχώς ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η εγωπάθεια, ο οπορτουνισμός και η κακεντρέχεια, πασπαλισμένα όλα με μια επίπλαστη ευγένεια που στοχεύει στο να συγκαλύψει την όλη παρακμή. Με λίγα λόγια, απευθυνόμαστε στον πληθυντικό και σφάζουμε με το γάντι.
Μπορεί άραγε να αλλάξει αυτή κατάσταση; Μπορεί να δοθεί ένα νέο νόημα στις ανθρώπινες σχέσεις, η επιδείνωση των οποίων έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια;

Αυτό που δείχνει η σημερινή εποχή είναι μια απίστευτη ελαφρότητα σε συνδυασμό με την έλλειψη Παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας. Δεν υπάρχουν, πιστεύω, τα περιθώρια για σαρωτικές αλλαγές, καθώς οι άνθρωποι είναι βολεμένοι μέσα στην στατικότητα και αδράνειά τους.
Το σύστημα εξουσίας απολαμβάνει την επικράτησή του σχεδόν σε όλους τους τομείς και αυτό δίνει σαφές προβάδισμα αλλά και έδαφος για μελλοντικές κατακτήσεις. Αυτοί που θα υποστούν και πάλι σαρωτική ήττα είναι οι πολίτες και οι πραγματικές τους επιθυμίες, που είναι απολύτως ξεχασμένες.

Θέλουν όμως και τα παθαίνουν όλα αυτά οι άνθρωποι; Βολεύονται και οχυρώνονται πίσω από λεκτικές υπερβάσεις που σε καμία περίπτωση δεν τους βοηθούν να βάλουν τα πράγματα στην σωστή τους βάση;
Πρόκειται για τις υπερβάσεις αυτές που προκαλούν τριγμούς στα ανώτατα κλιμάκια εξουσίας αλλά επειδή ακριβώς δεν συνοδεύονται από αντίστοιχους στόχους και σκοπούς, απαντώνται με νέες κατασταλτικές γλωσσικές ανατροπές που το ίδιο το σύστημα εξουσίας επιβάλλει ως αργκό και τσιτάτα προς αθρόα κατανάλωσιν.

Με την ψευδοψυχαγωγία, με την κάθε είδους παραπλάνηση που ακούει στο όνομα καλοπέραση και ευδιαθεσία από το παραμικρό, που συστήνουν ανεπιφύλακτα οι κάθε λογής ψυχολόγοι, λες και οι συνθήκες ζωής εξαρτώνται από την δική μας θετική προδιάθεση, η εν λόγω βιομηχανία διασκέδασης δημιουργεί τις βάσεις για μια ακόμη περίκλειστη κοινωνία, τα μέλη της οποίας διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης, εκτονώνοντας τις επιθυμίες τους σε αστειότητες και προϊόντα υποκουλτούρας.

Οι ελπίδες επαφίενται και πάλι στις νεότερες γενιές οι οποίες καλούνται να διαφυλάξουν αξίες, ιδέες και ιδανικά. Μόνο οι νέοι μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Σε αντίθετη περίπτωση, η κατάσταση θα μείνει ως έχει ή θα γίνει χειρότερη. Αν οι προηγούμενες γενιές βολεύτηκαν μέσα στην αδράνειά τους, οι επόμενες θα πρέπει να διδαχθούν από τα λάθη τους και να αλλάξουν τα δεδομένα. Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να αποδεχθεί την νοσηρότητα του σήμερα. Το αύριο πρέπει πάντα να δίνει το έναυσμα για το καινούργιο. Και αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση τυφλή αποδοχή των όποιων επιβαλλόμενων κοινωνικών στάνταρ.