ΔΑΣΚΑΛΕ, καλό σου ταξίδι

Rodiaki NewsRoom

Του
Γιάννη Παρασκευά

Είναι στιγμές που οι λέξεις αρνούνται με πείσμα να διατρέξουν τον λόγο και να δώσουν νόημα και υπόσταση στις σκέψεις, μοιάζουν με εκείνες τις στιγμές και τις ώρες που το αίμα αρνείται στις φλέβες να κυλίσει και το σώμα νεκρώνει και παύει να υπάρχει.

Ατιθάσευτες και μετέωρες κονταροχτυπιούνται στο μυαλό μου και μένω με το αίσθημα της αδυναμίας να τις βάλω σε τάξη και να τις πείσω να εκπληρώσουν την αποστολή τους.
Με ποιες λέξεις, δάσκαλε, να περιγράψω και να πω αυτό που μπροστά μου βλέπω.
Ποιες είναι αυτές οι λέξεις που μπορούν και έχουν την τόση δύναμη να περιγράψουν το κενό της παρουσίας.
Θαρρείς πως διδάσκουν και προτρέπουν πως σε τέτοιες στιγμές μοναδικές, προσωπικές, ανεπίστρεπτες ταιριάζει η σιωπή.

Που τη δύναμη μπορείς να τη βρεις και αρωγός σου να γίνει και πώς να σωπάσεις χωρίς τα δάκρυα να αφήσεις να κυλήσουν και τις χαρακιές της απώλειας να σκεπάσουν.
Δάκρυ γίνονται οι σκέψεις και ποτίζει το χωράφι της μνήμης και μπροστά μας απλώνεται ο κήπος με τα άνθη του καλού που με τόση αγάπη φρόντιζες.
Πολυσχιδής, πολύτροπος και πολυτάλαντος, δάσκαλε, δώρα που απλόχερα ο Θεός και η φύση σου χάρισαν.
Αφειδώλευτος, γενναιόδωρος και με περισσή αγάπη στο πέρασμά σου και πολλές φορές με πείσμα και επιμονή έκανες τους γύρω σου κοινωνούς των γνώσεών σου και του ήθους σου.

Πίστευες στην προσφορά και το έκανες πράξη στη ζωή σου, δεν κράτησες και δεν φύλαξες για τον εαυτό σου τους θησαυρούς που με επιμονή και κόπο απέκτησες, απλόχερα τους μοίραζες και δική σου ανταμοιβή μια και μόνη ήταν, η ικανοποίηση να βλέπεις τη σπορά σου να θεριεύει.
Τρύγησες με πάθος τους ευωδιαστούς καρπούς που προσφέρει η ζωή, τα «ευπόριστα αγαθά» της ζωής με τον δικό σου τρόπο και την ξεχωριστή σου ένταση απολάμβανες και αυτήν τη δική σου χαρά και απόλαυση απλόχερα την μοίραζες στους γύρω σου.
«Ως νεόφυτα ελαίων κύκλω της τραπέζης σου» μαζευόντουσαν πάντα οι λίγοι ή οι πολλοί με την επιθυμία και την προσδοκία της απόλαυσης μιας ζέστης συντροφιάς με μουσική και τραγούδι.

Κουβαλούσες μέσα σου τη σπορά των γονιών σου, την καλλιέργησες, την πότισες, την λίπανες και μεγάλωσαν μέσα σου τα δέντρα του ήθους, της εντιμότητας, της εργατικότητας, της αγάπης σου για την οικογένεια, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τα αδέλφια σου και της μνήμης των γονιών σου.
Δόθηκες με πάθος στις δύο σου μεγάλες αγάπες, το σχολείο και την ψαλτική.
Με πίστη και ανιδιοτέλεια και τα δύο τα υπηρέτησες, με το όνομά σου λίγοι σε φώναζαν, με το “δάσκαλε” σε προσαγόρευαν και δάσκαλό τους σε ένιωθαν.

Χρέος και αποστολή σου θεωρούσες τη μεταλαμπάδευση των γνώσεων που είχες αποκτήσει.
Στάθηκες με αγάπη σαν δάσκαλος και πατέρας των μικρών παιδιών που είχαν την τύχη να είναι μαθητές σου.
Τίμησες το λειτούργημα του δασκάλου και οι συνάδελφοί σου σε τίμησαν επιλέγοντάς σε και σαν πρόεδρό τους και σαν προϊστάμενό τους.
Με σεβασμό, με αγάπη και πάθος υπηρέτησες την Εκκλησία, γινόσουν αιτία και αφορμή προσέλκυσης των πιστών στον όποιο Ναό κατά περιόδους έψελνες.

Καλλικέλαδος και ξεχωριστός ερμηνευτής της βυζαντινής μουσικής, δάσκαλος και χοράρχης αφήνεις πίσω σου μια βαριά κληρονομιά και παρακαταθήκη.
Στο μονοπάτι της ζωής που διάβηκες ανεξίτηλα μένουν, φίλε μου, τα πατήματά σου, και είναι βέβαιο πως θα αποτελούν πάντα φωτεινούς δείκτες της πορείας των ιεροψαλτών και των όσων υπηρετούν την εκκλησία.
Ανέβηκες βήμα - βήμα την κλίμακα των αξιών του χώρου που υπηρέτησες, στο τελευταίο σκαλί βρέθηκες και ο Δεσπότης μας και το Πατριαρχείο δίκαια σου απένειμαν τον τίτλο του Άρχοντα πρωτοψάλτη.
Δάσκαλε, και πάλι οι λέξεις με παιδεύουν, μου αρνούνται τη βοήθειά τους, πώς μπορώ να μην σταθώ στο ύψος της αξιοπρέπειας και της δύναμης που έδειξες τις ώρες και τις ημέρες που αντιπάλευες αυτό που με πείσμα επιζητούσε να κόψει το νήμα της ζωής σου.
Ήθελες να ξέρεις τι σου συνέβαινε, βίωνες τον δικό σου προσωπικό αγώνα χωρίς μεμψιμοιρίες και παράπονα, δίδασκες τους γύρω σου με τη στάση σου.

Δεν σε νίκησε ο θάνατος, δάσκαλε, μια από τις πράξεις του κύκλου της ζωής είναι και ο θάνατος, του θανάτου αντίπαλος η μνήμη και αυτήν επαξίως την κατέκτησες.
Πραγματικός θάνατος λογιάται το σβήσιμο από της μνήμης τα κατάστοιχα και εσύ, δάσκαλε, πολλά είναι τα ίχνη που πίσω αφήνεις.
Δάσκαλε και φίλε μου, καλό σου ταξίδι.

ΥΣ.: Απότιση φόρου τιμής στον φίλο μου Μανώλη Θεουλάκη.