Αθάνατες ιστορίες του Μεσοπολέμου: Το ειδύλλιο της Ρόδου και ο Τάσος ειδικά εμπνέουν τους μεγάλους των Ελληνικών Γραμμάτων
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 518 ΦΟΡΕΣ
Έγραψαν κείμενα, εκπληκτικά για την πληρότητά τους
Γράφαμε χτες ότι δεν μπορούσε να λείψει από την καταγραφή της ιστορίας του τρυφερού ειδυλλίου, ένας άλλος μεγάλος του λόγου, μια από τις ευγενέστερες μορφές των Ελληνικών Γραμμάτων ο Τίμος Μωραϊτίνης.
Συνεχίζει το χρονογράφημά του στο «Έθνος», με τίτλο «Της τύχης τα καμώματα:
Ακούστε τώρα και την ανάποδη ιστορία, που συνέβη αυτές τις ημέρες στο Παρίσι και η οποία δημοσιεύτηκε σε όλες τις εφημερίδες.
Μια πλουσιότατη Αμερικανίδα γνώρισε μια μέρα σ’ ένα καφενείο του Μονπαρνάς, ένα κομψό και συμπαθητικότατο νέο.
Ο νεαρός κύριος, Ιταλός την καταγωγή, της παρουσιάσθηκε ως έμπορος αρχαιοτήτων, ενώ δεν ήταν παρά ο καμαριέρης ενός εμπόρου αρχαιοτήτων, που έχει το κατάστημά του στην πλατεία Βαντόμ.
Ο έρως δεν άργησε να ενσκήψει.
Αλλά το τέλος του ειδυλλίου υπήρξε ταχύ και τραγικό.
Ο νέος κάλεσε ένα απόγευμα τη φίλη του στην γκαρσονιέρα του να πάρουν μαζί ένα κοκτέιλ, εκεί δε μετά πάροδο λίγης ώρας ο νέος καταλήφθηκε από δριμείς πόνους και πριν μεταφερθεί στο νοσοκομείο, εξέπνευσε. Με αυτόν το μυστηριώδη θάνατο ασχολούνται τώρα η ανάκριση και ο Τύπος της γαλλικής πρωτεύουσας.
Δεν είνε, λοιπόν, παράφρων η Μοίρα;
Δύο καμαριέρηδες, δύο διαφορετικές ιστορίες. Η μία γεμάτη από ευτυχία, η άλλη συμφορά. Φαίνεται, όμως, ότι το να είναι κανείς καμαριέρης και να μην το κρύβει πάει γούρι.
Ο ιδικός μας Τάσος δεν το απέκρυψε, ούτε και μπορούσε να το κάνει. Ο άλλος νόμιζε ότι τον ταπεινώνει το τίμιο επάγγελμά του και εμφανίστηκε ως έμπορος αρχαιοτήτων. Και το περιφρονημένο επάγγελμα εκδικήθηκε.
Δεν ξέρω τα γούστα των Αμερικανίδων, πιθανόν να αγαπούν τους εμπόρους των αρχαιοτήτων, επειδή αγαπούν τις αρχαιότητες.. Οι πριγκίπισσες, όμως, τρέφουν ιδιαίτερη αδυναμία φαίνεται προς τον valet de chambre(1).
Άλλως τε δεν πρέπει να λησμονείται ότι διερχόμεθα εποχή πάλης των τάξεων και αγώνα προς ισοπέδωση.
Ο έρως δεν υπήρξεν ανέκαθεν υπέρ της ισότητας και της κοινοκτημοσύνης(2).
Μεταξύ καλύβης και ανακτόρου δεν κάνει διάκριση. Ο πτωχός εκείνος ποιητής, ο Νικολός(3), που έτρεφε σφοδρό έρωτα προς μια πριγκίπισσα, ίσως σήμερα να μη θεωρούνταν παράφρων. Μάλλον θα κατακρινόταν η στάση της πριγκίπισσας, η οποία δεν ήθελε να γίνει κυρία Νικολού.
Η εποχή μας δεν αναγνωρίζει τίτλους και οικόσημα. Γι’ αυτό και δεν εκπλήσσεται γιατί ένας καμαριέρης ξενοδοχείου, κληθείς από μια μέλλουσα βασίλισσα, αντί να εισέλθει στο δωμάτιό της, μπήκε στην καρδιά της…
Ο Θεός να βάλει το χέρι του να μη γίνει μόδα και η ιστορία αυτή. Διότι, αν αρχίσουν όλες οι πριγκήπισσες να παίρνουν τους υπαλλήλους των ξενοδοχείων και όλες οι καμαριέρες τους πρίγκιπες, θα επέλθει τρομερή αναστάτωση εις τα υπηρετομεσιτικά γραφεία:
- Κύριε μεσίτη, θέλω μία καμαριέρα.
- Δεν υπάρχει, κύριε. Είχαμε δύο. Η μία παντρεύτηκε με ένα Διάδοχο. Την άλλη μας την έκλεψε ο δουξ της Αόστης.
- Μήπως έχετε τουλάχιστον κανένα καμαριέρη;
- Ένας ήταν, κύριε και επήγε βασιλεύς εις την Παταγόναν(4). Μπορεί να εκθρονισθεί Περάστε πάλιν αύριο.
Σε άλλο χρονογράφημα, εκπληκτικό για την πληρότητα, τεχνοκριτικό, έξυπνο, που δημοσιεύεται στο «Έθνος», η Βαγδάτη γίνεται ένα με τη Ρόδο, παίζει με τον Κολοσσό, τον Ιάσωνα και το χρυσόμαλλο δέρας της…. Βαγδάτης, με τις χίλιες και μιάς νύχτες, φτάνουμε στη ρωμαϊκή εποχή και στο σήμερα, στο Μεσοπόλεμο(5).
Γράφει:
«Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Η Ρόδος επανέκτησε τον Κολοσσόν της εν τω προσώπω του κ. Αναστασίου Χαραλάμπη. Και το πήδημα δυσχερούς διασκελίσεως, διέπραξε με το σάλτο μορτάλε εν τη κοινωνική διαβαθμίσει η δεσποινίς με το μοιραίον αραβικόν όνομα Αζάρ, το οποίον σημαίνει πεπρωμένον.
Έγινε τόσον παγκοίνως γνωστή πάσα λεπτομέρεια του πριγκηπικού ειδυλλίου, με τον νεαρόν θαλαμηπόλον του ξενοδοχείου των «Ρόδων» της ιταλοκρατουμένης ωραίας νήσου, ώστε να μην απομένη άγνωστον ούτε καν το σύστημα κατά το οποίον μία θυγάτηρ και αδελφή βασιλέως, προβαίνει εις απαγωγήν άρρενος. Άλλως τε δεν είνε η πρώτη φορά κατά την οποίαν παρεμβαίνει ο έρως καταλυτής κοινωνικών διακρίσεων.
Μόνη εξαίρεσις είνε ότι την φοράν αυτήν ηρωΐς είναι κόρη ζήσασα εις τα καφάσια και εκτραφείσα με του Μουσουλμανικού Δικαίου τους περιορισμούς. Αυτοί δε οι περιορισμοί είνε οι καθιστώντες αμφίβολον την εγκυρότητα του γάμου της κυρίας Χαραλάμπη και από Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου.
Διά την Ελλάδα δεν απομένει από όλην αυτήν την ιστορίαν ειμή μόνον η δόξα ότι ο κατακτήσας περιθώριον εις τον Θρόνον είνε Έλλην την καταγωγήν.
Τα άλλα αφορώσι τους νόμους της πατρίδος της πριγκηπίσσης και την ιταλικήν νομοθεσίαν, αφού υπήκοος Ιταλός είνε ο Ρόδιος Ιάσων, ο ανευρών τόσον εγγύς το χρυσόμαλλον δέρας της Βαγδάτης. Είνε, όμως, έγκυρος ο γάμος αυτός;
Με άλλους λόγους ημπορεί ο κ. Χαραλάμπης, νεμόμενος τα αισθηματικά εδάφη της πριγκηπικής υπάρξεως, να διαχειρισθή και την περιουσιακήν παραγωγήν των; Εγώ νομίζω όχι, εφ’ όσον ο γάμος είνε άκυρος δια το Βασίλειον του Ιράκ, η δε περιουσία της δραπέτιδος από τας ηγεμονικάς τάξεις δεν διατίθεται όπως των άλλων κοινών θνητών.
Είνε δε άκυρος ο γάμος, διότι προς τέλεσιν αυτού έπρεπε να προηγηθή άδεια του υπουργού της Δικαιοσύνης του Ιράκ. Συγχρόνως η νεοφώτιστος κυρία Αναστασία δεν ημπορεί να τύχη της προστασίας των ιταλικών Αρχών, ούτε καν δι’ έκδοσιν διαβατηρίων, καθόσον ανήκει εις διεθνώς ανεγνωρισμένην κατάστασιν υπάνδρου γυναικός, ήτις εκούσα άκουσα διατηρεί την ιδίαν ιθαγένειαν και δεν παρακολουθεί την του συζύγου.
Τούτο δε λόγω της θέσεώς της δεν είνε υπόθεσις Ιδιωτικού Δικαίου, αλλά Δίκαιον Διεθνές, αφού πρόκειται περί μέλους βασιλικής οικογενείας. Είνε, όμως, και άλλο θέμα, άξιον μεγαλειτέρας προσοχής διά το ζεύγος και τους εν Ιταλία δικηγόρους του.
Άλλοτε, προ της αγγλικής εντολής, εκράτει διά το Ιράκ η αρχή, της μη ενηλικιώσεως των θηλέων, τελούντων πάντοτε υπό πατρικήν εξουσίαν. Η αρχή άλλως τε αυτή είνε το απομείναν υποστάλαγμα της θεωρίας εν τω μωαμεθανισμώ, καθ’ ην η γυνή δεν έχει ούτε καν ψυχήν Δεν γνωρίζω αν του Ιράκ η νομοθεσία διετήρησε διά τα μέλη της βασιλικής τουλάχιστον οικογενείας, τον θεσμόν αυτόν.
Κρίνω, όμως, πιθανωτέραν την διατήρησίν του δια τα μέλη της βασιλικής οικογενείας, ασκούντως του βασιλέως την πατρικήν εξουσίαν.
Εν τοιαύτη, όμως, περιπτώσει και τα συναποκομισθέντα εις τσεκ πλούτη και αι καταθέσεις της κυρίας Χαραλάμπη, γενόμεναι υπό το όνομα της πριγκηπίσσης Αζάρ Φεϋζάλ, θα επιστρέψουν εις Βαγδάτην, την πατρίδα της Χαλιμάς, ήτοι των «Χιλίων και μιάς νυκτών», τον αριθμόν των οποίων, δυσχερώς τότε θα συμπληρώση εν Ευρώπη το ζεύγος. Διότι η προσωπικότης του ανηλίκου τον ακολουθεί παντού και εις πάσαν περίπτωσιν διαθέσεως εαυτού ή των περιουσιακών του στοιχείων.
Ώστε από την Ιταλίαν πλέον εξαρτάται η τύχη του ανδρογύνου Χαραλάμπη. Εύχομαι, βεβαίως, τώρα το καλοκαίρι εις τον πολυσύχναστον κοσμικόν «Κήπον των Ρόδων» της Πόρτα Πιτσιάνα εν Ρώμη, όπου η ανάμνησις του «Ξενοδοχείου των Ρόδων», ένθα ο θαλαμηπόλος εσερβίρισεν ως ορεκτικόν και επιδόρπιον τον Έρωτα εις την μελαχροινήν πριγκήπισσαν, να μη τους συναντήσουν τοιαύται ανωμαλίαι.
Διότι άλλως θα αισθανθή τοιαύτην αποστροφήν προς σύναψιν νέου γάμου ο κ. Χαραλάμπης, ώστε και αν ολόκληρος η Μεσοποταμία, η Ρόδος και αι Αθήναι τον καλούν ομοφώνως: «έλα, βρε Χαραλάμπη, να σε παντρέψουμε», να αρνήται διαρρήδην τοιαύτην ποικιλίαν εν τω βίω. Ας ελπίσωμεν, όμως, ότι ο νεαρός Ρόδιος θα διέλθη ημέρας χαράς.
Και μόνον το όνομα της Βαγδάτης υπήρξεν άλλοτε αφορμή θεραπείας από την μελαγχολίαν. Ο μύθος λέγει εις Σουλτάνος υπέστη το πάθημα Παρμενίσκου του Μεταποντίνου, όστις απώλεσε την δύναμιν και να μειδιάση ακόμη εξελθών από το Τρυφώνιον άντρον(7) εις το οποίον κατήλθε. Τας ματαίας προσπαθείας των ιατρών του ανεπλήρωσεν απλή θεραπευτική μέθοδος ενός υπηκόου του. Είπεν ότι θα τον κάμη να γελάση.
Ωδηγήθη ενώπιον του Θρόνου και ηρώτησε:
- Δεν μου λες Σουλτάνε μου, πήγες ποτέ σου στην Βαγδάτη;
- Όχι…
- Ούτε εγώ…
Η ερώτησις και η επακολουθήσασα δήλωσις, έδωκαν την σωτηρίαν. Εκάγχασεν ο Σουλτάνος με τον απροσδόκητον αυτόν αστεϊσμόν. Και τώρα ο συναντών μελαγχολούντα προικοθήραν ας του απευθύνη το ίδιον ερώτημα:
- Πήγες στην Βαγδάτη;…
Θα μειδιάση αναλογιζόμενος ότι η Α.Μ. ο βασιλεύς Γαζή Ιράκ ο Α΄ έχει δύο ακόμη αγάμους αδελφάς…».
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Θαλαμηπόλος
2. Κοινοκτημοσύνη, η κατοχή και η χρήση από κοινού υλικών αγαθών.
3. Νικόλαος Δ. Παλαιοκρασσάς, Νικολός, Ανδριώτης ποιητής, γεννήθηκε το 1862. Ήταν ερωτευμένος με την βασιλόπαιδα Μαρία (Φεβρουάριος 1876-13.12.1940), μετέπειτα σύζυγο του Περικλή Ιωαννίδη (1.11.1881-7.2.1965), Στρατιωτικού Διοικητού Δωδεκανήσου.
4. Παταγονία.
5. Το Χρονογράφημα υπογράφει ο «Χ».
6. Ο πυθαγόρειος Παρμενίσκος ο Μεταποντίνος, χάνει ξαφνικά την ικανότητα να γελά και απευθύνεται για συμβουλή στο Μαντείο των Δελφών…Παρμενίσκος δε ο Μεταποντίνος ώς φησι Σήμος εν πέμπτω Δηλιάδος και γένει και πλούτω πρωτεύων, εις Τροφωνίου καταβάς, και ανελθών ουκ έτι γελάν εδύνατο… Βιβλίο «Αθηναίου Δειπνοσοφισταί», Λειψία 1834.
7. Όπως το προηγούμενο.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
