Το περιπτεράκι της πλατείας Ρίμινι...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτων-μεταδιδάκτορας του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ίσως και να αποτελεί το τελευταίο αρχιτεκτονικό δείγμα κυκλικού περιπτέρου στην πόλη μας.

Μια πόλη που σχεδιάστηκε από τους Ιταλούς τη δεκαετία του ’30 και παραμένει νοσταλγική ακόμη και σήμερα.
Το περίπτερο έστεκε αγέρωχο και λειτουργικό σε μια γωνιά της πλατείας Ρίμινι, έξω δεξιά από την είσοδο του «ΗΧΟΥΣ και ΦΩΣ».

Απέδιδε το χρώμα, τη ζωντάνια, την ιδιαιτερότητα, αλλά κυρίως την αισθητική πλευρά ενός δημόσιου χώρου που ενώνει τη Νέα Αγορά (ιταλικό κτήριο) με την εμβληματική είσοδο του κηποθεάτρου και ευρύτερα του επιβλητικού Καστέλου.

Σήμερα είναι θλιμμένο και κλειστό δείχνοντας μερικώς το τέλος μιας ευημερούσας παλαιότερης εποχής.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την αιτία της «νέκρωσής» του.

Εκείνο που προκαλεί θλίψη είναι η απονεύρωση του χώρου επικοινωνίας σε μια κεντρική περιοχή του νησιού αποδεχόμενη την αλλαγή χρήσης στην κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης και της ομοιότητας.
Σήμερα γίνεται λόγος για κουραστική ομοιομορφία, απροσδιοριστία, έλλειψη χαρακτήρα και ταυτότητας στο δημόσιο χώρο.

Στην εικόνα των δρόμων, των πλατειών, των πάρκων, των όψεων των κτηρίων σπάνια αναδεικνύονται στοιχεία τοπικής ιδιαιτερότητας, καθώς αυτά επισκιάζονται από αδιάφορα στοιχεία που εντοπίζονται σε κάθε χώρο και κυριαρχούνται από μηνύματα που παρουσιάζουν περισσότερο διεθνείς, παρά τοπικές αναφορές.
Η τοπικότητα συνθλίβεται μέσα από τις φωνές της ομοιοχρωμίας για καλύτερη απόδοση του ιδιωτικού προσφερόμενου προϊόντος.

Κατά συνέπεια ο άνθρωπος μεγαλώνει και εξελίσσεται στα πλαίσια που του υπαγορεύει ο ιδιωτικός τομέας (εμπόριο) και ιδιαίτερα οι πολυεθνικές εταιρείες και όχι ο δημόσιος τομέας (πολιτισμός) και η τοπική πρωτοβουλία. Η ομοιομορφία, η διεθνοποίηση και το ιδιωτικό – εμπορικό συμφέρον είναι λοιπόν συνεργαζόμενοι πρωταγωνιστές στην απομείωση της τοπικής ταυτότητας.

Ο δημόσιος χώρος ως φορέας ευρύτερης ωφέλειας για την ενίσχυση της τοπικής ταυτότητας και του πολιτισμικού αγαθού που ανήκει σε όλους μας, προκαλεί κίνδυνους από την όποια επιθετική μορφή απόλυτης ιδιωτικοποίησή του.

Αυτό το κίνδυνο θέλουμε να αποτρέψουμε αναβιώνοντας έστω και σημειακά, το μικρό γραφικό περίπτερο το οποίο είναι σημείο αναφορά για το Μαντράκι μας…

Είναι μια πρόκληση για τον νέο Δήμαρχο στις ράγες της νοσταλγικής αισθητικής.