Οδοιπορικό αστεγίας προσφύγων και αστυνομική βία

Φίλιππος Ζάχαρης

Συνεχίζεται, σύμφωνα με το δόγμα Χρυσοχοΐδη «νόμος και τάξη», η εκκένωση των καταλήψεων σπιτιών στην Αθήνα, που μεταξύ άλλων χρησίμευαν και ως στέγη στους απελπισμένους πρόσφυγες, που εξακολουθούν να καταφθάνουν στη χώρα μας.

Ο εν λόγω υπουργός, μη δίνοντας τη δέουσα σημασία, καθώς φαίνεται, σε στοιχειώδη δικαιώματα των προσφύγων και αδυνατώντας να τους παράσχει τα βασικά είδη ανάγκης, αδειάζει τα σπίτια αυτά και στην κυριολεξία πετά στον δρόμο, όπως θα δούμε και παρακάτω τους πρόσφυγες.

Από την άλλη μεριά οι αστυνομικές επιχειρήσεις εκκένωσης των καταλήψεων σπιτιών συνοδεύονται από απρόκλητη αστυνομική βία, όπως αυτή στο Κουκάκι κατά της οικογένειας του Δημήτρη Ινδαρέ.

Ο δρόμος της προσφυγιάς
Aπό τον δρόμο της προσφυγιάς, στους δρόμους της Αθήνας: η φράση αυτή συνοψίζει μια διαδρομή γεμάτη πόνο και αδικία. Πρόσφυγες, που απευθύνονται για υποστήριξη στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), παραμένουν άστεγοι μέχρι και σήμερα, μετά την εκκένωση της κατάληψης της οδού Μπουμπουλίνας στα Εξάρχεια, την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2019.

Όπως αναφέρει σε σχετική ανακοίνωσή του το ΕΣΠ, στην εν λόγω κατάληψη που εκκενώθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις διέμεναν 138 άνθρωποι, η πλειοψηφία των οποίων γυναίκες, έγκυες, παιδιά (μάλιστα κάποια από αυτά βρέφη) και οικογένειες.

Οδοιπορικό αστεγίας
Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες κατάφερε να επικοινωνήσει με 12 από τις οικογένειες, οι οποίες περιέγραψαν το οδοιπορικό της αστεγίας τους:

Αρχικά, οδηγήθηκαν στη Διεύθυνση Αλλοδαπών, περιμένοντας να μεταφερθούν σε μια κατάλληλη δομή φιλοξενίας. Αντί γι’ αυτό, επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία, με κατεύθυνση το Κέντρο Κράτησης της Αμυγδαλέζας. Φτάνοντας εκεί, αρνήθηκαν να αποβιβαστούν, να «φιλοξενηθούν» πίσω από κάγκελα.

«Δεν είμαστε εγκληματίες για να μπούμε φυλακή», ανέφερε χαρακτηριστικά μια από τις οικογένειες. Παρέμειναν και κοιμήθηκαν στο λεωφορείο. Την επόμενη μέρα κάποιες από τις οικογένειες μεταφέρθηκαν και πάλι στο κέντρο της Αθήνας. Και εκεί εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Κάποιες άλλες μεταφέρθηκαν αρχικά σε camp στη Λάρισα, όπου όμως ενημερώθηκαν ότι δεν μπορούν να παραμείνουν, οπότε επέστρεψαν και εγκαταλείφθηκαν κι αυτές στην Αθήνα. Κάποιες από τις οικογένειες βρήκαν καταφύγιο στο Πολυτεχνείο.

Οι περισσότερες όμως έμειναν στον δρόμο, όπου και παραμένουν μέχρι σήμερα άστεγες, παρά τα αιτήματα για στέγαση που έστειλε το ΕΣΠ στις αρμόδιες αρχές.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της αντιμετώπισης της «παραβατικότητας», βασικά δικαιώματα, όπως η στέγαση, αλλά και γενικότερα η διασφάλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, φαίνεται να αφήνονται στην τύχη τους, επισημαίνει στην ανακοίνωσή του το ΕΣΠ.

Τα τελευταία τρία χρόνια (Ιανουάριος 2017-Δεκέμβριος 2019) περισσότερα από 650 άτομα και οικογένειες έχουν αιτηθεί στέγαση στο Υπουργείο μέσω του ΕΣΠ, και ακόμα περιμένουν. Το δικαίωμα στη στέγη και σε ασφαλείς και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης καταντά πολυτέλεια, για λίγους, παρότι η παροχή συνθηκών υποδοχής, μεταξύ των οποίων και η στέγαση σε αξιοπρεπείς συνθήκες, αποτελεί υποχρέωση της Πολιτείας βάσει του ενωσιακού (Οδηγία Υποδοχής) και εθνικού δικαίου (Ν. 4377/2016 και επικείμενος Ν. 4636/2019), τονίζει το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες.

Για να επιδειχθεί «έργο»
Σίγουρα και δεν περιμένει κανείς τίποτε ιδιαίτερο από τη σημερινή κυβέρνηση. Εξάλλου, ο στόχος είναι να επιδειχθεί «έργο», ακόμη και αν αυτό θίγει βασικά δικαιώματα προσφύγων.

Ας μην επιχαίρει όμως η κυβέρνηση γιατί τώρα τελευταία, με δεδομένη και τη διόγκωση της αστυνομικής βίας, ολοένα και περισσότεροι ψελίζουν πως υπάρχει και Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αν δε σε όλα αυτά συμπεριληφθεί και η αθωωτική πρόταση της εισαγγελέως στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, το πράγμα παίρνει άλλη τροπή μιας και η κυβέρνηση “φλερτάρει” με την ακροδεξιά.

Πάντα όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νοιμίσματος. Και πάνω απ’ όλα η πολιτική της ΝΔ σε προσφυγικό και ανθρώπινα δικαιώματα στιγματίζεται ήδη από ξένα ΜΜΕ. Ας προσέχουν λοιπόν τι πράττουν αλλά πάνω απ’ όλα τι αποφασίζουν εν θερμώ οι ιθύνοντες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.

Γιατί την οποιαδήποτε μορφή βίας ή την εξαναγκαστική αστεγία ουδείς στην Ευρώπη θα δικαιολογήσει.