Αστυπάλαια: Ημερολόγιο καλοκαιριού

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Νεκτάριος Καλαντζής*

Παίρνοντας το μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο από την Αθήνα, φθάνω σε λιγότερο από ώρα στο αεροδρόμιο της Αστυπάλαιας.

Την «πεταλούδα του Αιγαίου» την είχα δει μέσα από καρτ ποστάλ με το κάστρο, τους μύλους και τον οικισμό με τα ολόλευκα σπιτάκια και τον μύθο για τους πειρατές, τον Μπαρμπαρόσα και τους θησαυρούς που δεν έχουν βρεθεί. Τελικά δεν είχα δει τίποτα. Φθάνω στη χώρα και αυτό που αντικρίζω μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, μια μείξη δωδεκανησιακής και κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής. Μπροστά μου οι μύλοι (οκτώ στον αριθμό), ο οικισμός της Χώρας ολόλευκος και στην κορυφή το κάστρο.

Πρώτη βόλτα στον κεντρικό δρόμο μπροστά στους μύλους και στα δεξιά μετά τα μαγαζιά βλέπω τη Ναρκίσσειο Δημοτική Βιβλιοθήκη, με το μεγάλο πανό της Παπαστράτος για το πρόγραμμα χωρίς τσιγάρο (smoke free) στο νησί, πιο δίπλα το μικρό περίπτερο με έναν πιτσιρικά μέσα να είναι ο πιο μικρός έμπορος του νησιού και αριστερά το περιβόητο καφενείο του Μουγγού.

Μιας και μεσημέρι και ζέστη και ο αέρας δεν λέει να σταματήσει από το Αιγαίο, πίνω καφέ στο Μελτέμι και δοκιμάζω για πρωινό καταπληκτικά τοπικά πουγγιά, γλυκά, με μέλι, κανέλα και χλωρή, αλλά και αλμυρά με κοπανιστή και δυόσμο, αφήνοντας τη λαμπρόπιτα για επόμενη φορά.

Αφήνω τη Χώρα για λίγο για να ανακαλύψω το υπόλοιπο νησί, ξεκινώντας με κατεύθυνση την παραλία Καμινάκια, αφού περάσω πρώτα Λιβάδι και παραλάβω φρέσκια χλωρή να τη βάλω στο ψωμί και μετά αφού περάσω τα Τζανάκια με τους κολπίσκους (παραλία των γυμνιστών), κατευθύνομαι σε χωματόδρομο προς Καμινάκια. Η διαδρομή μοναδική αν και δύσκολη, με το σκηνικό να θυμίζει γουέστερν στην Άγρια Δύση.

Φθάνω μετά από 20 λεπτά σε μια παραλία που είχε ελάχιστα αλμυρίκια για σκιά και μια ταβέρνα, τη Λίντα που προσέφερε ντόπιο κατσίκι, γίδα και λαχανικά από το μποστάνι της. Τα κρύα και πεντακάθαρα νερά στα Καμινάκια βοήθησαν να δροσιστώ με τη ζέστη που επικρατούσε και επιστροφή στη Χώρα, αφού περάσω πρώτα από το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στη διαδρομή προς την παραλία.

Σε όλη τη διαδρομή το κάστρο και τα λευκά σπίτια να με ακολουθούν μέχρι να φθάσω. Για ντόπιο φαγητό κάθομαι στην Άγονη Γραμμή μπροστά στους μύλους και επόμενο πρωί, δεν ακολουθώ την πεζοπορική ομάδα «Παρδαλό Κατσίκι» που πάει στον απομακρυσμένο Άη Γιάννη, αλλά πάω την ίδια σχεδόν διαδρομή μετά το Λιβάδι για να στρίψω σε έναν πάλι δύσκολο χωματόδρομο προς την παραλία Βάτσες.

Το σκηνικό ίδιο και με μόνη παρέα τα αγριοκάτσικα της περιοχής που ανέβαιναν γρήγορα τους αγαπημένους τους γκρεμούς, κάνω βουτιά στα πεντακάθερα και βαθειά νερά στις Βάτσες, που τα αρμυρίκια βοηθούσαν στη σκιά και το συμπαθητικό ξύλινο beach bar, για να ξεδιψάσω. Επόμενη στάση στην παραλία Άγιος Κωνσταντίνος, με το ομώνυμο εκκλησάκι, με θέα τη Χώρα και το κάστρο.

Πολύς αέρας που ήταν μόνο για wind surf και ξεκινώ να ανακαλύψω την άλλη πλευρά του νησιού και αφού περάσω από το Στενό και την τουριστική Ανάληψη ή (πρώην πειρατική) Μαλτεζάνα, βλέπω από πάνω τη δυσπρόσιτη παραλία Πλάκες και πάω για βουτιά στην εκπληκτική παραλία ανάμεσα στους βράχους, το Μπλέ Λιμανάκι. Σχεδόν ιδιωτική.

Η απογευματινή βουτιά εκεί μοναδική και μετά κατευθύνομαι προς τον πιο απομακρυσμένο οικισμό του νησιού, το Βαθύ, που νομίζω ότι βρίσκεται στη μέση του πουθενά, μιας και ούτε δρόμος σχεδόν δεν υπάρχει ως εκεί. Επιστροφή πίσω και στο ύψος του Σχοινώντα σταματώ να δω το μνημείο που υπάρχει προς τιμήν του Γάλλου Ναυάρχου Hippolyte Bisson και βράδυ στο Ducato στη Χώρα για καλό ντόπιο κατσίκι.

Επόμενο πρωί για πρωινό στο Μελτέμι μπροστά στους Μύλους, μετά επίσκεψη στο δημαρχείο και μεσημεριανή βόλτα στα ανηφορικά στενάκια της Χώρας προς το κάστρο. Μαγαζάκια με αναμνηστικά, ταπεινά κατάλευκα σπιτάκια, ένας συνοικισμός που σε πηγαίνει μόνος του στο κάστρο.

Βλέπω το καφενείο καράι, με τον κήπο και την καταπληκτική θέα στη θάλασσα, το εκκλησάκι από κάτω, το μπαρ κάστρο, που βρίσκεται στο καλύτερο σημείο του κάστρου (ωραίο σημείο) και ανεβαίνω τα κρυφά σκαλάκια στους δαιδαλώδης διαδρόμους για να φθάσω στην πύλη του βενετσιάνικου κάστρου, με τη βαριά ξύλινη πόρτα, στην κορυφή της Χώρας, που χτίστηκε από την οικογένεια Querini τον 13ο αιώνα.

Ο γαλάζιος τρούλος της εκκλησίας, τα χαλάσματα των κτισμάτων, παντού πέτρα και ολομόναχος μέσα στο κάστρο, μεσημέρι καλοκαιριού, φαντάζομαι αντικρύζοντας το Αιγαίο, τις μάχες που έχουν δοθεί εδώ με τους άγριους πειρατές.

Απόγευμα για μπάνιο και καφέ στο Λιβάδι και βράδυ για φαγητό στο Ακτή, με θέα το κάστρο, λαξευμένο στο βράχο, θυμίζοντας κάτι από Σαντορίνη και με εξαιρετικό ντόπιο ψάρι, μιας και το νησί λεγόταν και ιχθυόεσσα εκτός από Αστροπαλιά, με το τόσο πολύ ψάρι που έχει.

Βράδυ μπαίνω για ξενάγηση σε έναν από τους παλιούς μύλους της Χώρας και ανεβαίνω ως την κατακόκκινη ξύλινη σκεπή του, μετά βραδινή βόλτα ως το Κάστρο μπαρ, με το κλαμπ Μύλο να παίζει δυνατή μουσική στη Χώρα.

Επόμενο πρωι, ξεναγούμαι σε έναν άλλο μύλο στη Χώρα, που έχει γίνει σήμερα βιβλιοθήκη για την Αστυπάλαια με ελληνικά και ξένα βιβλία και η υπεύθυνη, καθηγήτρια χρόνια στο νησί, μου δωρίζει σπάνια βιβλία για την Αστυπάλαια.

Μετά πάω για βουτιά στα Καμινάκια ξανά ως αργά και επόμενο πρωι κατεβαίνω τα σκαλιά από τη Χώρα στον Πέρα Γιαλό, ανάμεσα στα σπίτια, για να πάρω το καραβάκι «Θαλλασοπούλι» να πάω στα νησάκια Κουνούπες και Κουτσομύτης. Πρώτη βουτιά στη διπλή παραλία στο νησάκι Κουνούπες (βουτάω και από τις δύο πλευρές), κάθομαι για λίγο στο beach bar (θυμίζει κάτι από ναυαγό), που έχει στηθεί εκεί από τον survivor, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι, δίπλα σε ένα άδειο πειρατικό μπαούλο θησαυρού.

Και μετά βουτιά από το καραβάκι, στα γαλαζοπράσινα νερά στον Κουτσομύτη, μια αξέχαστη βουτιά. Επόμενο πρωι πριν πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής, κάθομαι για πορτοκαλάδα στο καφενείο του Μουγγού (καφενείον οι Μύλοι), με τις φωτογραφίες του τέως βασιλιά και του Τσε στους τοίχους και με άλλες πολλές, ένα από τα πιο ιδιαίτερα καφενεία της Ελλάδας. Εμπειρία μοναδική.

Φεύγω από την Αστυπάλαια, παίρνοντας μαζί με τα παξιμάδια και τα κιτρινοκούλουρα με χλωρή και ζαφορά ή σαφράν από την Ηλιάνα και όλες αυτές τις εικόνες, μα κυρίως αυτής της Χώρας με τους μύλους και το κάστρο, που όμοιά της, δύσκολα συναντάς αλλού.

*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης.