Καστελλόριζο: Λάδι της πέτρας...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Κυριάκος Χονδρός
chondros.kyr@gmail.com

Μικρό μου Καστελλόριζο
και πολυπικραμένο
κι από τα Δωδεκάνησα
το πιο φαρμακωμένο.

Έτσι μόνο μπορώ να ξεκινήσω.

Να ξεκινήσω ποιητικά για να σου ταιριάζει. Όπως οι τραγωδίες της ελληνικής αρχαίας γραμματείας, που αρχίζουν και τελειώνουν ποιητικά.

Έμαθα ότι είχες γιορτή. Τι γιόρτασες; Γενέθλια, ονομαστική ή κάτι που δεν ξέρω. Μήπως σου ετοιμάζουν ένα νέο Γολγοθά για μια νέα σταύρωση;

Γιατί κάτι δεν μου αρέσει. Κάτι μυρίζει…

Δεν μπορούσα να σε δω καθαρά από τα τραγούδια, τους χορούς, τα εκλεκτά εδέσματα. Και τα ωραία λόγια. Λόγια, λόγια, λόγια.

Εσύ δεν θα μιλήσεις;

Σε ποδοπάτησαν στρατιές ξένων σταυροφόρων, στρατιές Οθωμανών, Ιταλών, Γερμανών, Βρετανών. Πού βρίσκεις το κουράγιο και στέκεις ορθό;

Λένε τα δελτία καιρού, πως έρχονται ανεμοθύελλες και καταιγίδες και τσουνάμια και μπορεί να μετακινηθείς.
Αλλά εσύ πιστεύεις πως είσαι ακλόνητο.

Μα έλα πάλι πως κάτι μυρίζει…

Γιατί μέχρι χθες, ως μια κουκίδα, ένα στίγμα, μια τελεία, δεν σε χωρούσε κανένας χάρτης. Το πολύ πολύ να σε είχαν καντρώσει σε μια γωνιά του χάρτη αριστερά (κατά Ιταλία μεριά) ή δεξιά (κατά Κύπρο μεριά).

Και άλλοι πάλι σε έχουν κατατάξει στο Αιγαίο και άλλοι στη Μεσόγειο.

Χρόνια σε περιφρονούσαν οι σχολικοί χάρτες και τα δελτία καιρού, αφού σου γύριζαν τη πλάτη.
Αλλά τώρα σε ανακάλυψαν! Ωραία!

Αλλά κάτι μυρίζει…

Να, το Καστελλόριζο, το τελευταίο σύνορο της Ελλάδας και της Ευρώπης!
Είπαν με στόμφο.

Της Ευρώπης των κουφών και των μουγγών, της Ευρώπης που αγαπά τα ζώα και όχι τους ανθρώπους, της Ευρώπης που βλέπει ότι έρχεται τσουνάμι και σφυρά αδιάφορα. Που βλέπει πως έρχεται καταιγίδα και τρίβει τα χέρια της γιατί θα πουλήσει σιδερικά.

Κάτι λοιπόν μυρίζει…

Μήπως το θυμίαμα της Παναγιάς του Παλαιόκαστρου;
Μήπως τα φύκια της καθαρής σου θάλασσας;
Μήπως η πικροδάφνη των βουνών σου;
Ή μήπως τα βασιλικά της θείας Λούλας;

Τίποτα από όλα αυτά.
Τότε γιατί δεν μιλάς;
Εσύ δεν μας δίδαξες πως η θάλασσα αποτελεί μέσο διαβίωσης και επιβίωσης και όχι ως σκοτεινός βυθός με μαζούτ;
Εσύ δεν μας έμαθες να αγαπάμε και να σεβόμαστε τη Φύση;
Θάλασσα και στεριά;

Μικρό μου Καστελλόριζο
πολύ βασανισμένο,
σε όλη την υδρόγειο
έγινες ξακουσμένο.

Τώρα Φύση ονομάζει το Διεθνές Δίκαιο, τη συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της δικής σου θάλασσας!
Μιλάμε για ευρωπαϊκό πολιτισμό!

Δυο πράγματα μας έμαθες και δεν τα ξεχνάμε:
Το μελάνι της σουπιάς και το κεντρί της μέλισσας.
Και έχει χυθεί τόσο μελάνι που δεν βλέπουμε καθαρά.
Και έχεις γίνει κεντρί στο μάτι του κακού σου γείτονα.

Έτσι μπήκες και εσύ στη σκακιέρα ή στη ζυγαριά των ιμπεριαλιστικών παζαριών και των συσχετικών δυνάμεων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Όχι φυσικά τα δικά σου.

Ποιο είναι το σωστό για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, το εθιμικό Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ή η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του Μοντέγκο Μπέι;

Όποιο και να είναι αυτό το «Δίκαιο», στην εποχή μας κερδίζει μόνο ο καπάτσος, ο μαυραγορίτης, ο αδίστακτος και ο πιο ανθρωποβόρος.

Στη σκακιέρα μπήκες τώρα
κάτι μου μυρίζει εδώ και ώρα,
σ’ έχουν στήσει στη γωνία
και με πιάνει η αγωνία.

Γιατί μέχρι τώρα δεν υπάρχει εγγύηση ειρήνης, επικράτηση σεβασμού και ασφάλεια των ευρωπαϊκών συνόρων και των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων. Και πολύ φοβάμαι πως μέσα σε κλειστά ιλουστρασιόν γραφεία θα παρθούν αποφάσεις, με άρθρα, με παραγράφους, με δυσνόητες λέξεις, χωρίς εσένα, αλλά για σένα.

Γι’ αυτό σου λέω, πως κάτι μυρίζει σαν λάδι της πέτρας με πολύ δυσάρεστη μυρωδιά. Ο σοφός λαός μας το λέει αλλιώς, πιο καθαρά και πιο σταράτα: «Κάτι βρομά»!

Και αυτά σου τα γράφω με πόνο ψυχής. Γιατί;

«Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθουνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι οι νεκροί» όπως λέει ο Κωστής Παλαμάς.