Δημιουργία βιβλιοθήκης στο Πνευματικό Κέντρο Λίνδου «Ιωάννης Γ. Ζίγδης»

Rodiaki NewsRoom

Αρχικά με βιβλία που προσέφερε ο Κυριάκος Ι. Φίνας και με διαθήκη του ο αείμνηστος Ιωάννης Γ. Ζίγδης

Γράφει ο Κυριάκος Ι. Φίνας

Τόσο κατά την υπηρεσία μου στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Δωδεκανήσου, όσο και ως Πρόεδρος της Κοινότητας Λίνδου (1995-1998), σε κάθε ευκαιρία εκδήλωνα ότι η επί μισό περίπου αιώνα προσφορά στα κοινά του Γιάννη Ζίγδη για τη μεταπελευθερωτική ανασυγκρότηση της Δωδεκανήσου και της Ελλάδος γενικότερα έπρεπε με τον ενδεδειγμένο τρόπο να παραμείνει ως παρακαταθήκη στις μελλοντικές γενιές, ιδιαίτερα της Δωδεκανήσου. Θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη να περάσει στη λησμονιά η καρποφόρα δραστηριότητά του.

Πράγματι, όταν έπρεπε, επενέβαινα και διατύπωνα προς την κατεύθυνση αυτή την άποψή μου, ταυτόχρονα, όμως, παρότρυνα και τον ίδιο να βοηθήσει κατά τρόπον προγραμματισμένο να υλοποιηθεί η αναγκαιότητα αυτή.

Έτσι, κατά τον Ιούνιο του 1988 του απηύθυνα επιστολή με την οποία του επεσήμανα ότι ορισμένα γραπτά του κείμενα και προφορικές του αγορεύσεις αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, Εθνικό Κεφάλαιο και αποτελεί ανεπίτρεπτη ιστορική παράλειψη ότι μέχρι σήμερα δεν ανέλαβε με τη συγκατάθεσή του κάποιος Δωδεκανησιακός Οργανισμός, ώστε να τυπωθούν σε μερικούς αυτοτελείς τόμους οι κυριότερες αγορεύσεις του στη Βουλή ή σε διάφορους Οργανισμούς του Εξωτερικού, ως διάφορες τοποθετήσεις των τελευταίων δεκαετιών.

Την προαναφερθείσα έκκληση επανέλαβα και στις 14 Αυγούστου του 1994, όταν σε ειδική εκδήλωση στη Λίνδο, το Κοινοτικό Συμβούλιο τον τίμησε με το «Χρυσό Κλειδί» της πόλεως Λίνδου.
* * *
Εμφορούμενος από τις παραπάνω πεποιθήσεις, εισηγήθηκα σχετικά στο Κοινοτικό Συμβούλιο στις 08/02/1996, υπό την τότε ιδιότητα του Προέδρου της Κοινότητας Λίνδου, ώστε να μεριμνήσουμε να εξευρεθεί στη Λίνδο, ο κατάλληλος κτηριακός χώρος, όπου θα εκτεθεί οτιδήποτε αφορούσε τη ζωή και το έργο του.

Στον ίδιο, δε, τόνιζα επανειλημμένα να συγκατατεθεί σε κάθε επιβαλλόμενη αρωγή, ως και τη συγκέντρωση των απαραίτητων στοιχείων, τα οποία θα σκιαγραφούν την προσωπικότητα και τη δράση του μιας ολόκληρης ζωής. Δεν αποτελούσε η έκκληση μόνο δική μου επιθυμία, αλλά νομίζω ότι επιβαλλόταν και από ιστορική αναγκαιότητα.
Του τόνιζα, μάλιστα, ιδιαίτερα πως τυχόν άρνησή του ή αδιαφορία προς την κατεύθυνση αυτή θα αποτελούσε ιστορικό ατόπημα. Καθόσον θετική εθνική προσφορά ολόκληρης ζωής θα περιέπεπτε στη λησμονιά, η οποία, κατά το Λόγιο: «μαραίνει και τα ενδοξότερα έργα».

Έτσι, στην προσπάθεια αυτή του υπογράμμισα με κάποια παραλλαγή τα όσα ανέφερε στον Γέρο του Μοριά, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο εμπνευσμένος Λόγιος και αδέκαστος δικαστής της γενιάς του 1821, ο Γεώργιος Τερτσέτης, σε δύο επανειλημμένες αρνήσεις του πρώτου, να του υπαγορεύσει τα Απομνημονεύματά του, που τελικά πείστηκε, και σήμερα αποτελούν ιστορικό σημείο αναφοράς.
Στο παραπάνω γράμμα, ναι μεν ο Γιάννης Ζίγδης δεν μου απάντησε γραπτώς, αλλά από τις κινήσεις του συμπέρανα ότι άρχισε να τον απασχολεί η πρότασή μου.

Περίπου, δέκα ημέρες από την επιστολή μου μού τηλεφώνησε και μου ανέθεσε να πληροφορηθώ την αξία της οικίας όπου γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Λίνδο, η οποία, από προίκα, είναι ιδιοκτησία μέχρι τώρα της ανιψιάς του, της Χρυσάνθης Χατζηκωνσταντή, η οποία είναι εγκατεστημένη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Διαβλέποντας τον σκοπό που ήθελε να γνωρίζει την αξία της οικίας, ανταποκρίθηκα άμεσα και εντός μιας εβδομάδας τον πληροφόρησα ότι η αξία κυμαινόταν στα 70-75 εκατομμύρια δραχμές. Ως φαίνεται, ο Γιάννης Ζίγδης επικοινώνησε στη συνέχεια με την ανιψιά του θέλοντας μάλλον να την αγοράσει, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σαν σπίτι που θα φέρει το όνομά του και θα βρίσκονται εκτεθειμένα όλα τα προσωπικά του αντικείμενα-βιβλία, διακρίσεις κ.ά. Δεν βρήκε, όμως, ανταπόκριση από τη συγγενή του, καθόσον δεν ήταν στις προθέσεις της να το πωλήσει.

Για την άρνηση πώλησης του σπιτιού από τη Χρυσάνθη Χατζηκωνσταντή με ενημέρωσε ο Ζίγδης, χωρίς να επεκταθεί σε τίποτε άλλο επί του προκειμένου. Έτσι, όπως είχαν, πλέον, διαμορφωθεί τα πράγματα, δεν τον ενόχλησα ξανά, αφήνοντας το θέμα στον πανδαμάτορα χρόνο.
Παρά ταύτα, όπως φαίνεται από την εξέλιξη των πραγμάτων, ο Γιάννης Ζίγδης δεν έπαυσε να ασχολείται με το θέμα. Είχε εμπεδώσει τα όσα κατά καιρούς του έγραφα και προφορικά του ανέπτυσσα.
Εκείνος, όμως, μου ζήτησε με ημερομηνία 18 Νοεμβρίου 1996, τα παρακάτω:

Σεβάστηκα απόλυτα μέχρι τον θάνατό του την επιθυμία του. Σε κανέναν δεν εμπιστεύτηκα το παραμικρό. Επί έντεκα μήνες, περίπου, η διαθήκη κρατήθηκε άγνωστη και οι δύο ημέρες από τον θάνατο του Γιάννη Ζίγδη μου το γνώρισε τηλεφωνικά η συμβολαιογράφος, χωρίς, ωστόσο, να με πληροφορήσει επί του περιεχομένου της.

Ο Γιάννης Ζίγδης απεβίωσε στις 21 Οκτωβρίου 1997 και σε εκτέλεση επιθυμίας του, η ταφή του έγινε στη Λίνδο, όπου και αναπαύεται. Ανεγέρθηκε ο κατάλληλος τάφος. Εξάλλου, το Κοινοτικό Συμβούλιο, ύστερα από εισήγησή μας, τιμώντας τη μνήμη του Ανδρός, τον ανακήρυξε Μεγάλο Ευεργέτη και έδωσε το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της Λίνδου.

Επίσης, φιλοτεχνήθηκε προτομή του, η οποία τοποθετήθηκε σε κατάλληλο σημείο της κεντρικής πλατείας της Κωμόπολης. Επιπλέον, το σπίτι του στην Αθήνα, το οποίο δώρισε ο Ζίγδης, πουλήθηκε έναντι του ποσού των 220 εκατ. δραχμών τον Οκτώβριο του 1998 και με το ποσό τούτο ανεγέρθηκε σε οικόπεδο που παραχώρησε η Εκκλησία της Λίνδου, κατάλληλο Πνευματικό Κέντρο που φέρει το όνομά του: «Πνευματικό Κέντρο Λίνδου «Ιωάννης Γ. Ζίγδης».

Επιθυμία του πώς να λειτουργεί το Κέντρο
«... Επιθυμώ μετά τον θάνατό μου, στη Λίνδο της Ρόδου, που είναι η γενέτειρά μου, να περιέλθουν τα εξής: α) Το Αρχείο μου, τα ευρισκόμενα στη βιβλιοθήκη μου πρακτικά της Βουλής, ως και όσα εκ των βιβλίων της βιβλιοθήκης μου αφορούν τη Δωδεκάνησο.

Το ακίνητό μου, οικία μετά του οικοπέδου της, που βρίσκεται επί της οδού Ευριπίδου αρ. 16, στην Πολιτεία της Κηφισιάς-Αττικής, προκειμένου η εν λόγω Κοινότητα να το πωλήσει και να χρησιμοποιήσει τα εκ της πωλήσεως χρήματα για την κατασκευή στη Λίνδο ενός ανάλογου με την ιστορία της Πνευματικού Κέντρου, στο οποίο θα φυλάσσονται τα αρχεία της Κοινότητας, ως και το αρχείο μου και όσα από τα βιβλία μου, όπως παραπάνω αφήνω στην Κοινότητα Λίνδου και στο οποίο Πνευματικό Κέντρο θα υπάρχει ένα τμήμα, που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ως αίθουσα παραμονής διακεκριμένων ξένων μελετητών της Ιστορίας και των Μνημείων της Κοινότητας Λίνδου».

Σημείωση
Eν τω μεταξύ πληροφορούμεθα ότι με εντολή του Δημάρχου Ρόδου κ. Αντώνη Καμπουράκη ορίστηκε αρμόδιος για το Πνευματικό Κέντρο ο Αντιδήμαρχος κ. Νικόλαος Καραμαρίτης, με εντολή για την ταυτοποίηση της βιβλιοθήκης στα δύο δωμάτια που είναι κατάλληλα.
Θα αποτελούσε, δε, ευχής έργο να εξευρεθεί τρόπος ώστε η βιβλιοθήκη να ανοίγει για το κοινό της Λίνδου, ως και των πλησιέστερων Κοινοτήτων, δύο τουλάχιστον ημέρες την εβδομάδα.