«Χτυπάει ένα τηλέφωνο και χάνεται ο κόσμος, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου…»!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 20456 ΦΟΡΕΣ
Ο Ηλίας Πετρίδης μιλάει για τον χαμό της 17χρονης κόρης του κι εύχεται να μη χαθεί άλλος νέος άνθρωπος στην άσφαλτο
Μια κούκλα από τις λίγες ήταν η Τόνια που σκοτώθηκε εκείνο το βράδυ του 2012 γυρνώντας από το φροντιστήριο και οδηγώντας τη γουρουνίτσα της, που αναποδογύρισε και της έκοψε τη ζωή.
Ένα κορίτσι 17 χρονών, γεμάτο όνειρα για εκείνους που την ήξεραν, που βιαζόταν να τα ζήσει όλα, που ήταν χαρούμενη, επικοινωνιακή.
Κι ήρθε το αμετάκλητο! Μόνο για τον θάνατο πρέπει να στενοχωριέται κανείς πραγματικά. Νέοι άνθρωποι που χάνονται στους δρόμους, γονείς που μένουν πίσω να μετρούν τις ενοχές τους, πόνος που όμοιός του δεν είναι άλλος όταν έρθει ανάποδα ο ντουνιάς και πεθάνει πρώτα το παιδί!
Ο Ηλίας Πετρίδης, ανοίγει σήμερα την καρδιά του και μιλάει για τον χαμό της δικής του κόρης μήπως και σταματήσει αυτό το κακό! Μήπως το ξορκίσουμε! Για τη Ρόδο σε τέσσερις μέρες «δύο νεκροί και ένας σοβαρά τραυματίας» είναι ασύλληπτη τραγωδία.
«Θα την κάναμε αυτή την κουβέντα…», μου είχε υποσχεθεί, αλλά οι εξελίξεις τρέχουν, κι η ανάγκη να ακούσει ο κόσμος πόσα φέρνει η στιγμή, είναι επιτακτική.
Τι γίνεται, γιατί τόσο αίμα στην άσφαλτο; Εσείς είσαστε επαγγελματίας οδηγός, μπορείτε να μου πείτε τι φταίει;
Να πούμε για τους δρόμους; Εγώ δεν πιστεύω να είναι οι δρόμοι, είναι ένα μέρος μόνο του προβλήματος οι δρόμοι. Εγώ πιστεύω είναι η αθωότητα του ανθρώπου, δηλαδή πίνει, διασκεδάζει και δεν τον ενδιαφέρει γιατί νομίζει ότι δεν θα συμβεί τίποτα σ’ αυτόν. Ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους, σ’ εμάς δεν θα συμβούν.
Και συμβαίνουν, συνέβη και στη δική σας οικογένεια!
Και χτυπάει ένα τηλέφωνο και χάνεται ο κόσμος, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Εγώ τι να πω, που τη μάζεψα ο ίδιος με τα χέρια μου.
Πώς έγινε και χάσατε την κόρη σας;
Ήτανε γύρω στις ενάμιση το βράδυ Νοέμβρης του 2012 που με πήραν τηλέφωνο κάτι παιδιά από τη Μαλώνα και μου είπαν: «έλα, η κόρη σου χτύπησε…». Δεκαεπτά χρονών, μ’ ένα τετράτροχο γουρουνάκι, πενταράκι, τελική ταχύτητα 35 χλμ. Εκείνη την ημέρα είχε από πίσω και την ανιψιά μου, έφυγαν από τα Μάσαρη απόγευμα κι οι δυο για το φροντιστήριο που ήταν δυο-τρία χιλιόμετρα από το σπίτι μας. Πήγαιναν φροντιστήριο αρχαία ελληνικά, η Τόνια μου ήθελε να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Η γέφυρα Μάκκαρη, από τον παλιό δρόμο ήταν χαλασμένη, είχαν ρίξει χώμα από μπροστά για να μην περνάς. Ελληνικές δουλειές, χώμα με δίχτυ και καθόλου σήμανση. Γυρνώντας από το φροντιστήριο βράδυ, δεν έφεγγε τίποτα εκεί.
Ξεχάστηκε και πήγε να περάσει από την κλειστή γέφυρα, είχε ξεχάσει ότι ήταν κλειστή με χώμα. Τουμπάρανε με τη γουρουνίτσα! Η Τόνια μου, χτύπησε το κεφάλι της σε πέτρα κι έσπασε η κεντρική αρτηρία του εγκεφάλου η οποία μάτωνε τον εγκέφαλο. Ήταν άτυχη. Οι γιατροί μου είπανε ότι και στην μπανιέρα του σπιτιού να έπεφτε και να χτύπαγε το κεφάλι της στο συγκεκριμένο σημείο, το ίδιο θα γινόταν.
Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο, μου λένε: «έλα η κόρη σου χτύπησε…». Η ανιψιά μου ήταν καλά, η κόρη μου ήτανε πεσμένη ανάσκελα, βογκούσε και στριφογύριζε το κεφάλι της. Ήρθε το ΕΚΑΒ. Πήγαμε μαζί πρώτα στο Κέντρο Υγείας Αρχαγγέλου μήπως της προσφέρουν πρώτες βοήθειες, αλλά δεν υπήρχε κανένας λόγος πια. Τρέξαμε στο νοσοκομείο όπου την έβαλαν σε καταστολή.
Το ελικόπτερο εκεί, αλλά δεν ήταν σε θέση να πετάξει. Τη χειρούργησε ο Στάγκας, πολύ δυνατός γιατρός, κι ήταν σε τηλεδιάσκεψη με κορυφαίο χειρουργό του πανεπιστημιακού της Κρήτης. Μετά την εγχείρηση μάς φώναξε στο γραφείο του με τη γυναίκα μου, είχε κόψει την άδειά του και επί δέκα μέρες ήταν μαζί της. Βγήκε από το χειρουργείο με την ποδιά του γεμάτη αίματα. Έκλαιγε και χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Αφού εγώ κι η γυναίκα μου λυπηθήκαμε τον γιατρό. Τέτοια μάχη έδωσε. Μία μέρα μετά πέθανε! Η ζωή μας άλλαξε, ειδικά η δική μου. Ήταν η αδυναμία μου.
Ένα κορίτσι χαρισματικό απ’ όσα έχω ακούσει!
Όπου κι αν πήγαινε την πρόσεχαν για την ομορφιά της, το παράστημά της, την εξυπνάδα της. Ο Προκόπης Παυλόπουλος, που είχε έρθει ως υπουργός Εσωτερικών, μου λέει: «Ηλία μου, αν είχα μια τέτοια κόρη, δεν ήθελα τίποτα στον κόσμο». Την αγάπη που της είχα… και την αγάπη που μου είχε δεν την έχω ξαναβρεί στη ζωή μου. Ετοιμαζόταν να πάει 18 και να βγάλει δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου. Της είχα αγοράσει αυτοκίνητο που την περίμενε. Μια μέρα πριν την χάσω ήρθε μαζί μου στο πούλμαν. Ερχόταν συχνά, δεν μ’ άφηνε. Κάποια στιγμή την έχασα.
Την έψαχνα, την έψαχνα, πήγα τη βρήκα στο εκκλησάκι που είναι πάνω στον δρόμο του Ταξιάρχη και προσευχόταν. Μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση. Λέω: «τι κορίτσι έχω…». Την άλλη μέρα μου την πήρε. Τέτοιος πόνος δεν υπάρχει. Το ξέρεις ότι για ν’ ανεβώ ένα σκαλοπάτι στο νοσοκομείο, με σηκώνανε δυό άτομα; Τα πόδια μου ήτανε κομμένα, ήμουνα σε άλλο κόσμο. Είχα τόση εμπιστοσύνη στην κόρη μου, ούτε ολοκληρωμένη γυναίκα να ήταν. Όμως βιαζόταν να ζήσει. Ήθελε να προλάβει τη ζωή. Μου έλεγε: «θα πεθάνω…»! Όταν τη ζορίζαμε το λεγε. Ήτανε καλοκαίρι και αγόραζε ρούχα για τον χειμώνα. Ήθελε να τα κάνει όλα γρήγορα, κοιταζόμασταν με τη γυναίκα μου. Μας έλεγε «θέλω να τα ζήσω όλα τώρα…»!
Εσείς πώς ζήσατε μετά;
Είχα θυμό. Έχασα την κόρη μου και δεν μ’ ένοιαζε τίποτα. Εμείς που μένουμε πίσω αυτά τραβάμε. Είχα κακία μεγάλη. Τα μούσια μου ήταν μέχρι κάτω. Εμένα, τους δυο- τρεις πρώτους μήνες το μυαλό μου έπαιρνε περίεργες στροφές. Έπρεπε ή να γυρίσω στη ζωή ή να το ρισκάρω για τρελοκομείο. Ο γιος μου, ο Τολίνιο μου την έδωσε πίσω τη ζωή μου. Ως Τολίνιο τον ξέρουν όλοι από το ποδόσφαιρο, είναι σέντερ φορ στην Κ19 της ομάδας της Ρόδου. Αυτό το παιδί με κράτησε. Το φώναξα μια μέρα κοντά μου κι έτσι άγριος που ήμουν δεν ερχότανε. Κι όταν ήρθε με αγκάλιασε, με φιλούσε και κατάλαβα ότι έχω κι άλλο παιδί για να ζω.
Ο πόνος δεν περνά ποτέ, συνηθίζεται όμως;
Ξέρεις γιατί εγώ κρατιέμαι σε μια κανονικότητα; Γιατί έχω βάλει στο μυαλό μου ότι εκεί που πήγε αυτή, θα πάω κι εγώ. Εύχομαι τον πόνο που τράβηξα εγώ να μην τον τραβήξει ούτε σκύλος. Και κάνω έκκληση σε όλα τα νέα παιδιά αν δεν αγαπούν τη δική τους τη ζωή, να αγαπήσουν τους δικούς τους ανθρώπους τουλάχιστον. Ας προσέχουν για εκείνους!
Ο Ηλίας Πετρίδης! Βλέπεις έναν άνθρωπο με το χαμόγελο, με το καλαμπούρι του, να πασχίζει τώρα και για τις δουλειές του δήμου της Ρόδου ως εντεταλμένος δημοτικός σύμβουλος Τροχαίου Υλικού, και δεν ξέρεις τι πόνος τον τυραννά. Γιατί οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί, τους περνά ο καθένας μόνος του.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
