Τα παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν τηλεόραση

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαριάννα Νικολάου

Αγαπητέ γονέα του νηπίου και του παιδιού Δημοτικού, ακόμα και του βρέφους, σε παρακαλώ ΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.

Ελπίζω μέχρι τώρα να σου έχει γίνει καταφανές ότι όσοι προβάλλονται εκεί κατά πάσα πιθανότητα δεν αποτελούν το πρότυπο που θα ήθελες να δώσεις στα παιδιά σου.

Άρα λοιπόν γιατί το κάνεις; Γιατί το δίνεις το πρότυπο αυτό; Γιατί αφήνεις την αθώα ψυχούλα να καταναλώνει ένα σκουπίδι επειδή το καταναλώνεις κι εσύ; Γιατί μένεις σε αυτήν την ευκολία να τρως junk food κάθε μέρα όσο νόστιμο, εύπεπτο, ξεκούραστο κι αν είναι;

Και όχι μόνο το τρως εσύ οπότε επηρεάζεις έμμεσα το νοητικό επίπεδο του παιδιού σου, αλλά του το μπουκώνεις στην κυριολεξία και του ίδιου αφήνοντας την τηλεόραση μονίμως ανοιχτή να δει το παιδί το πρωινάδικο μαζί σου, να δει το μεσημέρι τις ειδήσεις μαζί σου, να δει το πάνελ το μεσημεριανό μαζί σου, να δει τη χιουμοριστική εκπομπή σχολιασμού μαζί σου, να δει ένα σίριαλ μαζί σου; Γιατί όλο το «μαζί σου» να καταλήγει να είναι μία τηλεθέαση;

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να πατήσεις το κουμπί, αλλά αξίζει! Πάτησέ το και κλείσε την τη ριμάδα!
Κι αντί για το κουμπί της τηλεόρασης, πάτα το κουμπί του ραδιοφώνου, βάλε στο παιδί σου να ακούσει ένα ηχογραφημένο παραμύθι στο YouTube.

Σου φαίνονται πολύ προχωρημένα αυτά. Πώς περιμένεις μετά το παιδάκι σου στο δημοτικό να μην έχει ευνουχισμένη φαντασία; Να μπορεί να εκφραστεί; Να γράψει μια παράγραφο της προκοπής, να αναπτύξει την κριτική του σκέψη σιγά-σιγά, αν εσύ το μόνο που κάνεις είναι να του δίνεις το νοητικό σκουπίδι για καθημερινό φαγητό;

Εντάξει, ας πούμε ότι είναι «προχώ» όλο αυτό. Βρες ένα αξιόλογο παιδικό πρόγραμμα. Δεν μιλάω για βαριά κουλτούρα, μιλάω για ένα κανονικό παιδικό πρόγραμμα με χιούμορ, ευφυΐα και αν το επιδιώξεις εκπαιδευτικό. Υπάρχουν! Αρκεί να τα ψάξεις! Έλα! Όλη μέρα σερφάρεις!

Και θα στο πάω και ένα βήμα παραπέρα. Έτσι για να τα πάρεις στο κρανίο τώρα. Και θα σου πω: τι θέλεις να θυμάται το παιδί σου όταν μεγαλώσει; Όσα μαζί κάνατε; Τη βόλτα στη φύση; Τις συζητήσεις σας; Τα κοινά σας παιχνίδια; Τις κατασκευές που φτιάξατε μαζί; Τα βιβλία που διαβάσατε; Τα τραγούδια που τραγουδήσατε; Την εκδήλωση που πήγατε μαζί; Τη ζωγραφιά που φτιάξατε μαζί; Την κηπουρική; Τη μαγειρική που κάνατε μαζί; Ή την τηλεόραση που είδατε μαζί; Ή ακόμα χειρότερα την τηλεόραση που το έβαλες να δει ΜΟΝΟ του, ενώ εσύ σέρφαρες ή χαζολογούσες στο τηλέφωνο;

Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω... Το ξέρω ότι είναι δύσκολο και καμιά φορά αισθάνεσαι πολυμηχάνημα, αλλά αυτά τα πέντε-δέκα χρόνια της ζωής του παιδιού σου είναι τα χρόνια που θα θυμάται και τα χρόνια που χτίζεις το μέλλον του. Είπα 10; Πολλά είπα. Στα 10 μπορεί και να μη σε ρωτάει τι σκουπίδι να καταναλώσει. Αν όμως έχεις φροντίσει να χτίσεις ένα αισθητικό κριτήριο, τότε ίσως να είσαι περισσότερο ήσυχος πια ότι θα κάνει τη σωστή επιλογή μόνο του και θα καταλάβει ότι ένα πρόγραμμα, ένα έντυπο, κάτι στα social media, ένα βίντεο, ένα τραγούδι που θα ακούσει είναι κατώτερο του επιπέδου του, είναι σαχλό, είναι σκουπίδι και απλώς θα το προσπεράσει. Δεν θα το επιλέξει.

Αν θέλεις να το κάνει αυτό στα 11 και στα 12, φίλε, πρέπει να το εκπαιδεύσεις κάνοντας το εσύ πρώτα και δίνοντας εσύ το παράδειγμα πρώτος από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι τη στιγμή που θα φύγει από την αγκαλιά σου.

Καλή τύχη και προσοχή! Κρατάς στα χέρια σου το μέλλον!