Τάσεις παραίτησης...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Μαρία Καρίκη
Ψυχολόγος, Msc

Τι συμβαίνει μέσα μας όταν πιάνουμε τον εαυτό μας να μην αντέχει άλλο και το μόνο που κυριαρχεί στο μυαλό μας είναι να παραιτηθούμε και να φύγουμε μακριά από αυτό που μας έχει μπουχτίσει; Να τρέξουμε και να μη γυρίσουμε πίσω στα ίδια και στα ίδια;

Να αλλάξουμε άρδην τη ζωή μας, παρόλο που μας φαντάζει «βουνό»; Σε ποιο σημείο φτάνει ο σύγχρονος άνθρωπος, ώστε να νιώθει τόσο εξαντλημένος και τόσο άδειος, ώστε η διακοπή και η φυγή να μοιάζει η μόνη λύση;

Είναι σημαντικό να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Να τον ακούμε. Να αντιλαμβανόμαστε τα θέλω μας, την υπομονή μας, τις αντοχές και τα όριά μας. Η υπερβολική πίεση ή και καταπίεση δεν οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε το ψυχικό κόστος που κουβαλάμε, όταν αναγκάζουμε τον εαυτό μας παρατεταμένα να μείνει σε κάτι που δεν τον ευχαριστεί.

Ο ψυχισμός μας συσσωρεύει όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας και κάποια στιγμή εκδηλώνει την ικανοποίηση ή τη δυσφορία του. Κανείς δεν ξεφεύγει από έναν τελικό εσωτερικό απολογισμό. Το «λίγο ακόμα» κάποια στιγμή δεν θα έχει τη δύναμη να μας κρατήσει στο συνηθισμένο μας δρόμο.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να φτάσει αργά ή γρήγορα στα όριά του και να επιθυμεί αλλαγές άμεσα και ριζικά. Η παραίτηση τότε μοιάζει η αρχή ενός εναλλακτικού ταξιδιού. Η αφετηρία για ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή, πιο συνειδητοποιημένο, πιο αυθεντικό. Συχνά οι άνθρωποι φοβούνται να το τολμήσουν, παρόλο που όλο τους το «είναι» αυτό ζητά. Φοβούνται το άγνωστο, το διαφορετικό, το αποκλίνον από τις κοινωνικές επιταγές, το «παράτολμο» και το «παράλογο».

Καλούνται να σπάσουν πολλά «κουτάκια» καθωσπρεπισμού, ενοχών, λογικής και καθήκοντος που έχουν φροντίσει άλλοι να τους μεταλαμπαδεύσουν. Είναι στην ουσία μια πράξη «επανάστασης» απέναντι σε ό,τι μέχρι στιγμής είχαν μάθει ότι πρέπει να ακολουθήσουν.

Πολλοί ίσως χαρακτηρίσουν την παραίτηση ενός ατόμου (μετά από εσωτερική πάλη -που δεν γνωρίζουν) ως ανωριμότητα, ως ανευθυνότητα, ως αδυναμία, ως δειλία. Αυτό μας έχουν κάνει να πιστεύουμε. Μας έχουν πείσει ότι η προσωπική ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου να αξιολογεί κάθε φορά το αν θέλει να παραμείνει ή όχι σε κάτι που ίσως δεν τον ευχαριστεί ή δεν τον εκφράζει πια είναι δείγμα ανώριμης σκέψης και συμπεριφοράς.

Είναι πράγματι, έτσι; Αν, όμως, αυτός ο άνθρωπος έχει περισσότερη επίγνωση της εσωτερικής του κατάστασης τελικά από τους υπόλοιπους γύρω του; Αν δεν θέλει να χάσει άλλο χρόνο σε κάτι που τον εγκλωβίζει και τον πνίγει; Αν τολμάει περισσότερο από εσένα και από εμένα να διεκδικήσει αυτό που πραγματικά θέλει, αντί για ημίμετρα και συμβιβασμούς; Θα τον χαρακτηρίζαμε πάλι ανώριμο; Δεν νομίζω...

Οι αλλαγές είναι υγιές μέρος της ζωής μας. Ακόμα κι αν αυτές αποφασίζονται απότομα, ξαφνικά. Η παραίτηση από μια εργασία, μια σχέση, έναν στόχο, ένα project, μια αρχική επιθυμία δεν είναι ντροπή, δεν είναι εξαπάτηση, δεν είναι προδοσία. Είναι το δικαίωμα κάθε ατόμου να λέει την αλήθεια του, ακόμα κι αν δεν αρέσει σε εκείνους που τους αφορά άμεσα ή έμμεσα.

Δεν είναι μέρος κάποιου σκόπιμου σχεδίου ή πλάνης. Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Να μην μπορεί άλλο! Να έχει πιέσει όσο γίνεται τον εαυτό του να παραμείνει, αλλά δεν γίνεται άλλο. Νιώθει ότι αλλοτριώνεται, ότι γίνεται κάποιος άλλος. Είναι πιο έντιμο να δηλώσεις το τέλος, όταν αυτό συμβεί μέσα σου, παρά να αφήνεις τους υπόλοιπους να νομίζουν ότι όλα είναι όπως συνήθως και να μη γνωρίζουν τίποτα...

Οι τάσεις παραίτησης δεν είναι παράλογες και ανεξήγητες, λοιπόν. Είναι το αποτέλεσμα μιας καθημερινής τριβής με την πραγματικότητα, όπου διαπιστώνει κανείς αν θέλει να συνεχίσει τις αρχικές του επιλογές ή όχι. Η συνήθεια, η εκλογίκευση, τα «πρέπει», η δέσμευση, οι συνέπειες, οι φόβοι, μας κρατούν για αρκετό καιρό καθηλωμένους σε ό,τι πια δεν μας αντιπροσωπεύει.

Τότε, το δίλημμα που προκύπτει είναι «μένω παρά την εσωτερική πίεση και δυσφορία για να μην απογοητεύσω όσους με εμπιστεύτηκαν ή φεύγω γιατί δεν μπορώ άλλο να υποφέρω και να προσποιούμαι»; Το δίλημμα όσο κι αν παραμείνει, δεν θα είναι για πολύ. Κάποια στιγμή ο ψυχισμός του ανθρώπου θα κάνει την έκρηξή του και θα διεκδικήσει το κάτι καλύτερο, το πιο ανάλαφρο, την έξοδο από ό,τι δεν είναι πια επιθυμητό και ανεκτό. Κομβική στιγμή στη διαδρομή μας.

Έχει συνέπειες σαφώς, αλλά έχει και πολλή τόλμη και αλήθεια. Γιατί, στο τέλος της διαδρομής δεν θα έχει σημασία τι έκανες και πόσα πέτυχες αν συνειδητοποιήσεις ότι ήσουν σε άλλο δρόμο από αυτόν που πραγματικά ήθελες...