Μάνος Αναστασιάδης: 53 χρόνια προσφοράς στην Tέχνη

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Φαέθων

Ζωγράφος και ελεύθερος εικαστικός δημιουργός, στοχαστής, δάσκαλος τέχνης και εκπαιδευτικός, όπως αναφέρεται στην πρόσκληση που έχω στα χέρια μου. Οι λέξεις-κλειδιά για την έκθεσή του στο Κατάλυμα της Γαλλίας της οδού Ιπποτών, που άρχισε στις 28 Αυγούστου, βρίσκεται σε εξέλιξη και θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Σεπτέμβρη, εικόνες, ενοράσεις και διαμορφώσεις περιγράφουν την ουσία αυτής της τόσο σημαντικής έκθεσης για κάθε πραγματικό δημιουργό, μιας αναδρομικής έκθεσης συνοπτικής, συνεκτικής και περιεκτικής, που προβάλλει και αποκαλύπτει ολόκληρη την πορεία του μέσα στον χρόνο.

Η έκθεση αυτή λειτουργεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Καλλιτεχνικής Δημιουργίας Ροδίων 2022, που έχει ιδιαίτερα θετική συμβολή στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής μας και ολόκληρου του Νότιου Αιγαίου.

Καθώς μπαίνω στις αίθουσες του Γαλλικού Καταλύματος με την ωραία αρχιτεκτονική, αμέσως με κατακλύζουν οι εικόνες του οι γεμάτες φως, ένταση και συναισθηματική ορμή, πάθος, στοχασμό και μια δυναμική ισορροπία, που παραπέμπει στον μεγάλο αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Ηράκλειτο, στον οποίο αναφέρεται συχνά, ιδιαίτερα στο λόγο του εκείνο, «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν», πάνω στον οποίο ο Αναστασιάδης, απ’ όσο γνωρίζω, στηρίζει μεγάλο μέρος από το πνεύμα του έργου του, τη συνδυαστική του ιδιοσυγκρασία και δημιουργική πρακτική.

Άμεσα βλέπω μπροστά μου αυτή την ταραχή και την αρμονική τάξη ταυτόχρονα, που με πείθουν ότι αυτός ο σεμνός και παθιασμένος καλλιτέχνης είναι μοναδική περίπτωση δημιουργού για τα τόσα πολλά και σημαντικά εκφραστικά του μέσα, τη μεθοδικότητα και την αχαλίνωτη παρόρμησή του που εκρήγνυται.

Όλα όσα τον σπρώχνουν διαρκώς στις δημιουργικές του αναζητήσεις, με πλούσιο έργο, με αποφασιστικό ταμπεραμέντο και με θεματολόγιο γύρω από τον κύκλο της ζωής, τον έρωτα και τον θάνατο, τον μύθο, τη φαντασία και την πραγματικότητα, την ομορφιά και την ασκήμια του κόσμου. Μόνο μέσα από αυτά τα μεγάλα και τα αντίθετα κάποιες φορές, μπορούμε να καταλάβουμε το βαθύ νόημα της ζωής, όπως το έχει περάσει μέσα από την τέχνη του ως ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, φωτογράφος, ευφυής χειριστής του λόγου και δημιουργικός χρήστης της νέας τεχνολογίας.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο και θεμελιώδες στοιχείο, το βρήκα στον κορυφαίο ιστορικό τέχνης και ακαδημαϊκό Χρύσανθο Χρήστου, ο οποίος σ’ ένα εξαιρετικό κείμενό του για τον καλλιτέχνη, επισημαίνει την ικανότητα και τη μεθοδολογία του να προσαρμόζει κάθε φορά τα μέσα και τις τεχνικές του πάνω στο θέμα, ώστε να επιλέγει κατά περίπτωση τα πιο εκφραστικά από αυτά που του ταιριάζουν.

Ένα άλλο και εξίσου βασικό γεγονός, αυτό που αποκαλύπτεται από τα πρώτα του έργα, είναι ότι διαθέτει ένα πλούσιο ταλέντο και τη στόφα του καλλιτέχνη, που φέρει από τα γονίδιά του, δηλαδή το χάρισμα και τις προϋποθέσεις του καλλιτέχνη-δημιουργού.

Πράγματι, στο έργο του καταγράφεται από τα πρώτα του βήματα ότι τη ζωγραφική και την εκφραστική του δυνατότητα την είχε μέσα του, ίσως από τον ξυλογλύπτη και καραβομαραγκό πατέρα του, απ’ όσο έχω μάθει. Ασφαλώς, στα θέματα αυτά το ταλέντο, ένα χάρισμα της φύσης, θα πρέπει να αναπτυχθεί, να αποκτήσει βάθος και διάρκεια, για να αξιοποιηθεί από το δημιουργό και να αποδώσει, γιατί αλλιώς χάνεται για πάντα.

Στην έκθεση αυτή το θεματολόγιο επιτρέπει στον Αναστασιάδη την οργάνωση και τη δομική προσέγγιση, που προβάλλουν με τρόπο δυναμικό τη διαχρονική ακολουθία, μέσα από μια διαρκή εμβάθυνση στην έκφραση και την αλήθεια του έργου του.

Ο κόσμος του είναι οι άνθρωποι, η γη, η θάλασσα του Αιγαίου και της Μεσογείου, το φως του ήλιου, το κάλος, η αλήθεια των πραγμάτων, η απλότητα, η καθαρότητα κι η αγιοσύνη των καθημερινών ηρώων της ζωής κι όταν μιλά για τον πόνο, τη θλίψη και την απάνθρωπη βία του κόσμου, είναι για να μιλήσει για τον έρωτα και την αγάπη, για εκείνο το μυθικό που αναφέρει ως ανάμνηση του χαμένου παραδείσου, που μπορεί να δίνει ελπίδα και να κρατάει όρθιους τους ανθρώπους.

Ολοκληρώνοντας, θέλω ν’ αναφέρω ότι σ’ αυτή την έκθεση βλέπω με καθαρότητα ολόκληρη τη διαδρομή ενός σημαντικού δημιουργού, μια πορεία πάνω σ’ αυτά που αγάπησε και του ταιριάζουν, μια πορεία και μια διαδρομή που συνεχίζει να μας εκπλήσσει μέχρι σήμερα που τον παρακολουθώ για το εύρος και τη ζωντάνια της.

Στο πλαίσιο αυτό αξιοθαύμαστη για μένα είναι και η ενσωμάτωση στο έργο του της νέας τεχνολογίας, πολύ προσεκτική και δημιουργική, που θα έλεγα ότι προσθέτει σ’ αυτό ένα φυσικό εμπλουτισμό και μια νέα εκφραστικότητα, Αυτό αναδεικνύεται π.χ. στα ψηφιακά χαρακτικά του και στην ενότητα από τον Ησίοδο για τη χρυσή εποχή στην Κοσμογονία του.

Να τονίσω ακόμα, ότι η συνδυαστική του λογική ανάμεσα στο παραδοσιακό εργαστήρι ζωγραφικής και το εργαστήρι της ψηφιακής τεχνολογίας είναι μια βασική επιλογή του, που κρατά σε συνοχή και δημιουργικό διάλογο ολόκληρη την πορεία της καλλιτεχνικής του διαδρομής.

Τέλος, αναφέρω κάτι επίσης πρωτότυπο και ενδιαφέρον, ότι στις 4 Σεπτέμβρη, στον ίδιο χώρο της έκθεσης, ενώπιον των έργων του θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του από τον Νίκο Κωνσταντινίδη , τον Μανόλη Μακρή και έναν εκπρόσωπο της νέας γενιάς με τίτλο «Σελίδες ημερολογίου» μέσα από το οποίο περιγράφει με πνεύμα και τρόπο γλαφυρό όλη αυτή τη συναρπαστική του πορεία στον χώρο της τέχνης, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, μια πορεία ζωής και δημιουργίας.