Σπύρος Δανέλλης: Για τον Νεκτάριο που χάσαμε

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Σπύρος Δανέλλης *
στο epohi.gr

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο επώδυνη προσπάθεια γραφής από το να γράφεις στη μνήμη κάποιου που ένιωσες δικό σου άνθρωπο.

Τον Νεκτάριο τον πρωτογνώρισα πίσω στα τέλη του ‘90, από τον θείο του, τον Φιλίμωνα, στη Σύμη που ήταν σημείο αναφοράς για τον Συνασπισμό στα Δωδεκάνησα.

Ξαναβρεθήκαμε σε δύσκολους καιρούς, στη Βουλή του 2015. Στην πρώτη φορά Αριστερά.

Η συμμετοχή μας στην ελληνική αντιπροσωπεία της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ, μαζί με τους καλούς/ες συντρόφους/ισσες Χρήστο Καραγιαννίδη, Παναγιώτα Δριτσέλη και Μερόπη Τζούφη, μας έδωσε την ευκαιρία να γνωριστούμε και να συνδεθούμε ουσιαστικότερα.

Τον Νεκτάριο διέκρινε απλότητα, ευγένεια, φιλικότητα. Διέθετε χιούμορ και ευρύτητα πνεύματος.

Ήταν καλός συζητητής, που ήξερε να υπερασπίζεται τις απόψεις του με μαχητικότητα χωρίς ίχνος φανατισμού.

Η μετριοπάθειά του τον βοηθούσε να πείθει χωρίς να «κάνει σκόντο» στις απόψεις και κυρίως στις αξίες του.

Τον χαρακτήριζαν όλες εκείνες οι αρετές του ενεργού πολίτη, που παράλληλα με τη δουλειά και τον βιοπορισμό του ασχολείται με τα κοινά, διεκδικώντας να συμβάλει στη διαμόρφωση των πραγμάτων που αφορούν τη ζωή του ως μέλους του κοινωνικού συνόλου που ανήκει.

Δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας πολιτικός. Το υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης τον οδήγησε στα συνδικαλιστικά–επιστημονικά και αυτοδιοικητικά αξιώματα κι από κει στη Βουλή των Ελλήνων.

Δεν είχε ποτέ του βάλει ως στόχο τη Βουλή, πολύ δε περισσότερο τον υπουργικό θώκο. Κι εκεί δεν έχασε ποτέ την απλότητα και την ανθρωπιά του, γιατί πατούσε στέρεα στα πόδια του.

Δεν παρέβη ποτέ τους κώδικες αρχών και αξιών της Αριστεράς, που τον οδηγούσαν από τα πρώτα του βήματα στη δημόσια ζωή.

Η εξουσία δεν τον διέφθειρε, δεν τον διαφοροποίησε στο παραμικρό. Η σεμνότητα και η προσήνεια δεν τον άφησαν ποτέ. Κι ήξερε καλά να διακρίνει τη λαϊκότητα από τον λαϊκισμό.

Το παράδειγμά του ενισχύει αυτό που για την Αριστερά ήταν θέσφατο: η ανιδιοτέλεια κι η εντιμότητα δεν αποτελούν προσόντα, αλλά προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στη δημόσια ζωή και δη την εξουσία.

Η αγάπη του στην επιστήμη που σπούδασε και υπηρέτησε, το στέρεο τεχνοκρατικό του υπόβαθρο, σε συνδυασμό με τις κοινωνικές του ευαισθησίες και το όραμά του, τον ανέδειξαν ως, τουλάχιστον, ένα από τους πιο επιτυχημένους υπουργούς Ναυτιλίας της χώρας.

Βιώνοντας, ως νησιώτης, τα προβλήματα της νησιωτικότητας και μάλιστα της διπλής νησιωτικότητας ως Δωδεκανήσιος, έδειξε ως υπουργός μοναδική ευαισθησία για την ελάφρυνση των προβλημάτων των κατοίκων της νησιωτικής Ελλάδας.

Οι χρόνιες παθογένειες της ακτοπλοΐας, η πονεμένη ιστορία των άγονων γραμμών, η δραματική υστέρηση της λιμενικής υποδομής και οργάνωσης στη νησιωτική χώρα, αποτέλεσαν τα πεδία εμπνευσμένων κι αποτελεσματικών παρεμβάσεων του κατά την υπουργική του θητεία.

Το μεγαλύτερο του επίτευγμα, όμως, ήταν η οραματική θεσμοθέτηση του Μεταφορικού Ισοδυνάμου. Ενός ευρωπαϊκού θεσμικού εργαλείου που σκοπό έχει την κατά το δυνατόν μείωση του δυσανάλογα αυξημένου κόστους αγαθών και υπηρεσιών στη νησιωτική χώρα, σε σχέση με το αντίστοιχο στην ηπειρωτική.

Για πολλά χρόνια γινόταν λόγος στην Ελλάδα για κάτι που στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, με μικρότερη ένταση προβλημάτων νησιωτικότητας, είχε προ πολλού υλοποιηθεί.

Το οραματίστηκε, το σχεδίασε, τα κατάφερε! Και μάλιστα στους χαλεπούς καιρούς της μνημονιακής στενότητας.

Εκείνη την περίοδο γνώρισα ακόμα καλύτερα τον Νεκτάριο, καταθέτοντας τις γνώσεις και εμπειρίες μου, μιας κι ως ευρωβουλευτής είχα ασχοληθεί επισταμένως με τη νησιωτικότητα, τη γαλάζια ανάπτυξη, το μεταφορικό ισοδύναμο.

Το ότι ήμουν βουλευτής άλλου κόμματος, δεν είχε καμία σημασία γι’ αυτόν.

Κι έπειτα ήρθε η ασθένεια, ο κακός λαχνός. Κι εκεί αναδείχτηκε το ψυχικό του μεγαλείο, το σθένος του, η αγωνιστικότητά του.

Δεν γόγγυσε ποτέ για την επώδυνη δοκιμασία. Τον απασχολούσαν μόνο η Ματίνα, η Μελίνα, ο Κωνσταντίνος.

Δεν σταμάτησε ποτέ την πολιτική του δράση, ούτε αμέλησε τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα.

Στάθηκε όρθιος μέχρι το τέλος, δηλώνοντας μαχητικά «παρών» στον αγώνα, ακόμα και λίγες μέρες πριν τη μοιραία τελευταία μάχη στα μαρμαρένια αλώνια.

Η πάνδημη θλίψη και το διακομματικό ειλικρινές πένθος για τον τόσο πρόωρο χαμό του, αποτελούν συνέπεια των γνήσιων αρετών του. Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, θα είναι δίπλα μας για πάντα, όπως είπε κι ο πρόεδρος στον αποχαιρετισμό του.

* Ο Σπύρος Δανέλλης είναι συντονιστής της Επιτροπής Ευρωπαϊκής Πολιτικής της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πρώην βουλευτής Ηρακλείου