Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Αναρωτιόμαστε π.χ. γιατί υπάρχουν τόσοι σκαφάτοι που δηλώνουν πένητες.

Αναρωτιόμαστε π.χ. γιατί υπάρχουν τόσοι σκαφάτοι που δηλώνουν πένητες. Ή γιατί ο καθένας προσπαθεί να κοροϊδέψει, με όποιο τρόπο μπορεί, το κράτος για την πάρτη του. Ξεχνάμε όμως τη συμπεριφορά του κράτους προς τους πολίτες. Πόσο ανάλγητο μπορεί να γίνει όταν ο νόμος τού το επιτρέπει... Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Και η ιστορία που ακούσαμε προ ημερών στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Τέσσερις συνιδιοκτήτες μιας έκτασης 39 στρεμμάτων στην Ακρόπολη της Ρόδου ζητούσαν να απαλλοτριωθεί άμεσα ή να τους δοθεί το δικαίωμα να χτίσουν σε ένα τμήμα του οικοπέδου τους. Η Ακρόπολη της Ρόδου βρίσκεται στον λόφο Μόντε Σμιθ (ή λόφο του Αγίου Στεφάνου) και δεσπόζει πάνω από την πόλη. Εκεί ήταν ένα τμήμα του αρχαίου άστεως. Ως εκ τούτου βρίθει αρχαιοτήτων. Η έκταση είναι προνομιούχα γιατί έχει απέραντη θέα τόσο προς την πόλη της Ρόδου όσο και προς τη θάλασσα. Ο χώρος έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός από το 1973 και έχει σε μεγάλο βαθμό απαλλοτριωθεί. Εχουν όμως μείνει 39 στρέμματα που κηρύσσονται συνεχώς απαλλοτριωτέα από το 1989 χωρίς να εξαγοράζονται, ούτε να αποδεσμεύονται. Ολα αυτά τα χρόνια, έχει εγκατασταθεί από τον δήμο στο οικόπεδο, με τη συναίνεση των ιδιοκτητών, μια δεξαμενή νερού (1.545 τ.μ.) και έχουν δεσμευθεί άλλα 2.000 τ.μ. για μια πλατεία. Εν τω μεταξύ οι ιδιοκτήτες της έκτασης τη δηλώνουν στο Ε9 και πληρώνουν φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν ούτε έναν τοίχο. Θα πείτε, μήπως είναι οι μόνοι; Οχι. Αλλά γιατί έχουμε την αξίωση ο πολίτης να είναι νομοταγής, να πληρώνει τους φόρους του ως καλός πατριώτης; Κι όμως. Ξέρετε τι είπε στο Συμβούλιο μία από τους τρεις συνιδιοκτήτες του δεσμευμένου ακινήτου; Ζήτησε από την Πολιτεία να σκύψει στα προβλήματα της Ρόδου. «Εγώ ξυπνάω κάθε μέρα και βλέπω μπροστά μου την Τουρκία. Εμείς φυλάμε Θερμοπύλες σ' αυτό το νησί. Κι εσείς δεν αντιλαμβάνεστε ότι υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες στη Ρόδο. Οχι να αρμέγουμε την παχιά αγελάδα και να ταΐζουμε τον κόσμο σκόνη γάλα...». (σχόλιο της Ν. Κοντράρου -Ρασσιά στην Ελευθεροτυπία)