Ελένη Λεφάκη - Στάτη: Η προσευχή, η τεχνητή νοημοσύνη κι οι άθεοι της «παλαιολιθικής εποχής»

Rodiaki NewsRoom

Είναι πράγματι άξιο απορίας, γιατί οι περισσότεροι αυτοαποκαλούμενοι άθεοι, θεωρούν τους εαυτούς τους φορείς της προόδου, της εξέλιξης και του επιστημονισμού

Γράφει η
Ελένη Λεφάκη
- Στάτη

Είναι πράγματι αξιοπερίεργο, γιατί η αθεΐα, δεν είναι ιδεολογικό φαινόμενο του εικοστού πρώτου αιώνα, αλλά συναντάται από αρχαιοτάτων χρόνων.

Ας θυμηθούμε τον Δαβίδ που έζησε περίπου πριν από 4.000 χρόνια, κι αυτό που έγραφε στον ψαλμό 52:

«Είπε άφρων εν τη καρδία αυτού: ουκ έστι Θεός», δηλαδή «Είπε ο άφρων μέσα στην καρδιά του: δεν υπάρχει Θεός». Βλέπουμε λοιπόν πως η αθεΐα, δεν είναι απόκτημα των σύγχρονων, μορφωμένων, μοντέρνων και ακομπλεξάριστων ανθρώπων, αλλά ιδέα και «πιστεύω» που επιλέγει να υποστηρίζει ο άνθρωπος εδώ και αιώνες.

Κατά πόσο βέβαια είναι έξυπνη επιλογή είναι ένα άλλο ζήτημα που κι αυτό σηκώνει συζήτηση. Γιατί βεβαίως, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος και κανένας επιστήμονας που να μπόρεσε να αποδείξει ποτέ την ανυπαρξία του Θεού. Μάλιστα υπάρχουν πολλοί επιστήμονες από όλο το φάσμα των επιστημών, που πιστεύουν στον Θεό.

Σε άρθρο της «Καθημερινής» της 07/11/2023, όπου γίνεται λόγος για την Τεχνητή Νοημοσύνη και τους ενδεχόμενους κινδύνους σύμφωνα με τον Σουηδό καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Νικ Μπόστρομ, λέει ο ίδιος σε κάποιο σημείο:

«Θα μπορούσε να υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη και όσο περισσότερο σκέφτεται κανείς αυτές τις μεγάλες ερωτήσεις, τόσο μικρότερος νιώθει και τόσο μεγαλύτερη γίνεται ίσως η ανάγκη για μια χείρα βοηθείας» όταν η συζήτηση αγγίζει το λεπτό ζήτημα της πίστης στον Θεό (Tom Jamieson/The New York Times)

Αυτά δεν τα λέει κάποιος αγράμματος, αλλά κάποιος που είναι καθηγητής Πανεπιστημίου, με σπουδές Μαθηματικών, Φυσικής, Φιλοσοφίας και Υπολογιστικής Νευροεπιστήμης, κι ο οποίος «ένιωσε την ανάγκη χειρός βοηθείας από ανώτερη δύναμη». Και βέβαια δεν είναι ο μοναδικός.

Επειδή λοιπόν πρόσφατα έγινε «σούσουρο» για το τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο (αλήθεια άραγε τι μαθαίνουν τελικά;) κι επειδή η επιθετικότητά τους έχει «χτυπήσει κόκκινο» και σίγουρα δεν οφείλεται αυτό στις πολλές προσευχές, ως μητέρα και μάλιστα πολλών παιδιών, θα δηλώσω ελεύθερα τη γνώμη και την απόλυτη βεβαιότητά μου, πως το μεγαλύτερο εφόδιο για τη ζωή των παιδιών και το οποίο δυστυχώς βρίσκεται σε έλλειψη, είναι η προσευχή. Η προσευχή που σε μαθαίνει να βγαίνεις από τον εαυτό και την ψευτο –παντοδυναμία σου, ζητώντας τη βοήθεια αυτής της Ανώτερης δύναμης. Και μάλιστα όχι μόνο για σένα αλλά για όλον τον κόσμο.

«Ανώτερη δύναμη»; «Θεός»; «Σύμπαν»; «Ε! Κι ο Θεός έχει τα καλλιτεχνικά του ψευδώνυμα», είχε πει κάποτε χαριτολογώντας ο μακαριστός πατήρ Ανανίας Κουστένης, (πτυχιούχος κι αυτός Φιλοσοφικής και Θεολογίας- έτσι για να δικαιωθούν λίγο κι οι αγράμματες θεοσεβούμενες γιαγιούλες, οι οποίες αν και αγράμματες, συνέλαβαν όμως τη γνώση της Ζωής, αντιμετώπισαν με την προσευχή τεράστιες προκλήσεις και δεν χρειάστηκαν ποτέ αντικαταθλιπτικά).