Αποθεραπεύτηκε από τον καρκίνο του μαστού και με τη ζωγραφική της, δίνει ελπίδα!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η Κατερίνα Στέργου, εκθέτει τα βιωματικά έργα της και τα έσοδα από την πώληση θα τα δωρίσει στον Σύλλογο Καρκινοπαθών Ρόδου

Συνέντευξη στη
Ροδούλα Λουλουδάκη

Ήτανε δύσκολα τότε για εκείνην. Δέκα χρόνια πριν, έπεσε κεραυνός σε όλη την οικογένειά της όταν ανακάλυψε ότι έχει καρκίνο του μαστού. Έφυγε στο εξωτερικό επειδή το επέτρεπαν οι συνθήκες, πήγαν όλα καλά επειδή «το πρόλαβε», και το έχει βάλει στην άκρη του μυαλού της, δεν την καθορίζει, δεν την καταβάλλει η σκέψη.

Η ζωγραφική τη βοήθησε, μέσα από αυτήν και την αρμονία των χρωμάτων βρήκε τη διέξοδο την ψυχική που χρειαζόταν και τη ζωγραφική χρησιμοποιεί «για να μιλήσει» για την περιπέτεια που πέρασε, στην Έκθεση που διοργανώνει τις επόμενες μέρες με έργα της που δείχνουν το πρόβλημα από μία άλλη πλευρά, αυτήν που επιτρέπει να υπάρχουν οι «δυνατές ψυχές, σε δυνατά σώματα».

Η Κατερίνα Στέργου, γλυκιά, ήπια, με δύναμη όμως που απέδειξε εμπράκτως ότι έχει, μου μίλησε ένα πρωινό.

«Ζωγράφιζα από μικρό παιδί, μου λέει, ήταν ανάγκη για εμένα, τρόπος έκφρασης, αλλά και διέξοδος. Όλα μου τα συναισθήματα τα φανέρωνα με τη ζωγραφική. Αργότερα χρησιμοποίησα λάδια και ακρυλικά πάνω σε καμβά».

Εγκαινιάζετε την πρώτη σας Έκθεση ζωγραφικής στον χώρο της Οπλοθήκης de Milly (απέναντι από τη ΔΕΗ) τις επόμενες μέρες η οποία έχει μία σημαντική ιδιαιτερότητα: είναι βιωματική!
Τα έργα μου αυτά έχουν βιωματικό χαρακτήρα. Δείχνουν το λαβωμένο γυναικείο σώμα που όμως βρίσκει τη χαρά, έχει ομορφιά και ό,τι αισιόδοξο μπορεί να συμβεί μετά από μία περιπέτεια που λήγει φέρνοντας μαζί της την ελπίδα. Με τα έργα μου αυτά έχω δείξει την απόγνωση, τον φόβο, την απώλεια. Αντί της απώλειας των μαλλιών έχω βάλει στο κεφάλι της γυναίκας λουλούδια, και έχω γεμίσει τους πίνακές μου με χρώματα ζωηρά και χαρούμενα.

Μιλήστε μου για τον καιρό που μάθατε ότι έχετε καρκίνο του μαστού;
Σχεδόν δέκα χρόνια πριν κι ενώ έκανα, κάθε χρόνο, με επιμέλεια τον έλεγχό μου για το στήθος και τα γυναικολογικά, ψηλαφώντας το στήθος μου κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει, κάτι έχει αλλάξει. Δεν ήθελα να το πιστέψω, το έβαλα σε μία άκρη του μυαλού μου, δεν μίλησα σε κανέναν γι’ αυτό και έκλεισα ραντεβού για μαστογραφία, την οποία έκανα σε μία εβδομάδα. Η μαστογραφία μου ήτανε πολύ καθαρή.

Δεν έδειξε κάτι η μαστογραφία;
Δεν έδειξε και θα μπορούσα να αγνοήσω την ένδειξη και να μην προχωρήσω σε άλλη εξέταση. Ωστόσο η ανιψιά μου είναι γιατρός ογκολόγος στο Αμβούργο της Γερμανίας και πάντα μας έλεγε «όταν θα κάνετε μαστογραφία να κάνετε και υπέρηχο που είναι μία ακόμα δικλείδα ασφαλείας». Στον υπέρηχο είδα το βλέμμα του γιατρού, κατάλαβα, μου είπε να κάνω βιοψία και τελικά ήταν κακοήθεια. Έγινε μία μεγάλη ταραχή σε όλη μας την οικογένεια, κι όχι μόνο στα δίδυμα κορίτσια μου που τότε ήταν 15 χρονών, αλλά και στην οικογένεια της αδελφής μου, στη μητέρα μου... Είχαμε χάσει τον πατέρα μας σε ηλικία 67 ετών από καρκίνο του πνεύμονα, μέσα σε ενάμιση χρόνο. Ξεκίνησε για εμένα ένας Γολγοθάς.

Προτιμήσατε να φύγετε αμέσως στο εξωτερικό, γιατί;
Η ανιψιά μου είναι ογκολόγος κι εργάζεται στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ανόβερου, της Γερμανίας. Όχι ότι δεν θα μπορούσα να παραμείνω εδώ, κι ότι δεν έχει αξιόλογους γιατρούς η Ελλάδα, όμως θεωρήσαμε ότι έπρεπε να πάω εκεί και τα κανόνισε όλα η ανιψιά μου. Μέσα σ’ αυτή την ατυχία υπήρξα τυχερή. Πήγα, έκανα την επέμβαση και τότε πριν από δέκα χρόνια, έκανα χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Παρέμεινα δύο μήνες, κι έμενα μεν στο σπίτι της ανιψιάς μου, αλλά είχα υποστεί όλο το υπόλοιπο κόστος γιατί εκεί δεν δικαιολογείται τίποτα.

Χάσατε τα μαλλιά σας;
Όχι. Ούτε τα φρύδια, ούτε τις βλεφαρίδες. Δεν το σκέφτομαι πια, ξεχνάω ακόμα και τις ακριβείς ημερομηνίες που συνέβησαν όλα αυτά. Ο δικός μου καρκίνος ήταν ορμονοεξαρτώμενος, δεν έκανα μαστεκτομή, αλλά ογκοεκτομή. Στη Γερμανία, οι γιατροί βλέπουν αν είναι απαραίτητη η αφαίρεση του οργάνου ή όχι. Επίσης μου αφαίρεσαν έναν λεμφαδένα, τον πιο σημαντικό, για προληπτικούς λόγους. Ευτυχώς στην περίπτωσή μου δεν είχε επεκταθεί ο καρκίνος. Έγινε ένας βαθύς καθαρισμός του σημείου εκείνου και αφαίρεση του όγκου. Είναι πολύ σημαντικό να γίνεται η διάγνωση έγκαιρα! Γι’ αυτό ήταν καλή η πρόγνωση για εμένα και γι’ αυτό είχα και μία καλή εξέλιξη.

Πώς αισθανόσασταν τότε;
Με πείραξε πολύ ψυχολογικά. Πολλές φορές σκεφτόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω. Όμως σκεφτόμουν ότι πρέπει να το προσπαθήσω. Έτσι κι αλλιώς μονόδρομος είναι. Κάνοντας την εξέτασή μου, τώρα πια κάθε χρόνο, είμαι πολύ πιεσμένη. Σκέφτομαι «θα είμαι καθαρή, κι αυτή τη χρονιά;» Κι όταν μου λέει η κα Σουλούνια ότι είναι όλα καλά, αισθάνομαι ότι μου χαρίζεται όλος ο κόσμος.

Η ζωγραφική, τι ρόλο έπαιξε όλη εκείνη την περίοδο;
Η ζωγραφική με βοήθησε. Η επαφή μου με τα χρώματα με κάνει να αισθάνομαι μία αρμονία. Ετοίμασα αυτή την Έκθεση για να δουν κι άλλοι μέσα από τα δικά μου μάτια όπως και όλες τις γυναίκες που πέρασαν τα ίδια μ’ εμένα. Τις καλώ να έρθουν από τις 25 Νοεμβρίου που θα γίνουν τα εγκαίνια στις 6 το απόγευμα, να γνωριστούμε και να συζητήσουμε. Θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου με ελεύθερη είσοδο. Θα είναι επισκέψιμη από τις 9 το πρωί έως τη 1 το μεσημέρι και από τις 5 το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ. Αν κάποιος αγοράσει κάποιο έργο μου, τα χρήματα θα τα δωρίσω στον Σύλλογο Καρκινοπαθών Ρόδου. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω και θα μου δώσει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.

Δίπλα της είναι πάντα η αδελφή της Φωτεινή όπως και σ’ αυτήν την κουβέντα όπως σε όλα τα μικρά και τα μεγάλα. Δεν έχει πια το πρόβλημα τις ίδιες διαστάσεις όταν το μοιράζεσαι. Κι αυτή η Έκθεση, κι αυτή η κουβέντα αυτό τον στόχο είχαν.