Οι Πρόσκοποι της Δωδεκανήσου (άρθρο του 1957 από τον Γαβριήλ Μίσιο)

Rodiaki NewsRoom

Το φιλοπρόοδον και οργανωτικόν πνεύμα των Δωδεκανησίων δεν αφήκεν απαρατήρητο την ανάγκη της πλαισιώσεως των σωματειακών οργανώσεων και με προσκοπικής ομάδας.

Η πρώτη ιδέα της συγκροτήσεως προσκοπικής ομάδας ερρίφθη υπό των ιθηνόντων του Γ. Σ. Διαγόρα της Ρόδου, και ούτω το 1918 προς το 1919 συνεκροτήθη η πρώτη Ροδιακή προσκοπική ομάδα, δια την οποίαν παρέθεσεν αρκετά εις τα σημειώματά του ο αείμνηστος δικηγόρος και πρόεδρος του Διαγόρα Γεώργιος Θ. Γεωργιάδης.

Οι Πρόσκοποι του Δωριέως
Προερχόμενος από τας τάξεις των προσκόπων της περιφέρειας Αττικής, εντεταγμένος εις την Β. Ομάδα Αμαρουσίου Αθηνών, ο υποφαινόμενος, την 22αν Ιουλίου του 1925, έλαβε εντολή γραπτήν από τον έφορο Αττικής υπέργηρον κύριον Άγγελο Φέτση όπως ιδρύσει ομάδα εις την Ρόδον, διότι λόγω διαφόρων αιτιών δεν υπήρχαν έξωσχολικαί οργανώσεις.

Από τους προεφήβους της δυνάμεως του Δωριέως συνεκροτήθησαν δύο ενωμοτίαι ναυτοπροσκόπων. Στολή έφερον από λευκή περισκελίδα και υπουκάμισον λευκό με επωμίδας και σιρίτιον κίτρινον μακρόν συμβολίζων τα χρώματα του Βυζαντίου.

Εκ της ζώσης ιστορίας αναφέρονται τα τότε προσκοπάκια, Ευάγγελος Στεργίου, Φώκιαλης Μιχαήλ, Ιωάννης Κυριάκου Αναστασιάδης, και Μιχαήλ Γ. Κατσουράκης, και εις ενωμοτάρχης ο κύριος Απόστολος Αντωνίου Μαρκουλής.

Μία παλλαρή διαταγή
Εις τους Παρροδιακούς αγώνας του Δωριέως την 29η και 30 Ιουνίου 1927, τα προσκοπάκια συνόδευσαν με τους κοντούς των τους επίσημους.

Ολίγας ημέρας πρότερον, είχεν απεβιώσει σύζυγος του τότε υποπροξένου της Ελλάδος, γιατρού και προέδρου του σωματείου της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ροδίων, αείμνηστος Μαρή Καραγιάννη. Συνόδεψαν μέχρι του κοιμητηρίου φέροντες πένθος από την επί της οδού Ιωάννη Καζούλη κατοικίας της.

Αυτά, ως και οι σκοπευτικοί αγώνες τους οποίους έκαμαν τα προσκοπάκια μας τους οποίους παραχώρησε χωρίς ειδική άδεια η αείμνηστος Κυρά- Βαγγελιώ, η οποία διετήρει σκοπευτήριον είς στο Κόβα, όπου κάποτε υπήρχε η παράγκα της Βαγγελιώς, δεν χτύπησαν καλά εις τα μάτια των πρακτόρων του ανδρουμένου τότε φασιστικού ιμπεριαλισμού.

Τρεις ημέρες μετά τους αγώνας, δηλαδή την 3ην Ιουλίου 1927, ο μοίραρχος Καπιτάνο-Λούκα, διοικητής των Καραβινοφόρων Δωδεκανήσου δημοσίευσε κατωτέρω διαταγήν:

« Διά να φέρεται οποιανδήποτε ομαδική στολή, πλην εκείνων των προβλεπόμενων υπό των φασιστικών διατάξεων, προβλέπεται ειδική άδεια».

Ασφαλώς ο κύριος Λούκα είχε λάβει εντολή από το φασιστικόν κέντρο της Ρόδου, διότι δεν είχε έκδηλα αντιελεύθερα αισθήματα. Ήτο δε και Ελληνοσεβής διότι είς τα Σώκια της Μικράς Ασίας, ως αστυνομικός διευθυντής της ιταλικής εκεί στρατιωτικής κατοχής, είχε γνωρίσει και συνεργαστεί με τας Ελληνικάς αρχάς του Βιλαετίου της Σμύρνης.

Αυτό ήτο το τέλος της δευτέρας προσκοπικής προσπάθειας των Ροδιακών σωματείων.

Η ΑΣΚΑ της Κω
Και τρίτην προσπάθεια κατεβλήθη η στην πόλιν της Κω το 1928 υπό του προέδρου του αθλητικού συλλόγου της Κω «Αχιλλεύς». Το 1929 όμως εύρεν και εκείνη την ίδια τύχη, μαζί με το σύνολο του σωματείου, ως και των σωματείων της πόλεως Ρόδου και της υπαίθρου της νήσου.

Η επανίδρυσις του Δωριέως
Τον Ιούλιο του 1945 άμα την επανιδρεύση του ο Σύλλογος Δωριέας συγκρότησεν το πρώτον προσκοπικό συγκρότημα. Ο δάσκαλος και γυμναστής ήτο ο Δημοδιδάσκαλος κύριος Γεώργιος Τοπούζης.

Την εσπέραν της 14ης Αυγούστου 1945, τα δόκιμα και αρχάρια προσκοπάκια του Δωριέως έκαμαν την πρώτην κατασκήνωση των εις στο κτήμα του κύριου Τσάρλι των Τριαντών.

Έφτασε το σώμα της Δωδεκανήσου να έχει 180 στολές. Το 1947 οι πρόσκοποι της Ρόδου είχαν μέχρι το 1950 επαξίως επανδρώσει τον Ναυτικόν Όμιλο Ρόδου ΝΟΡ.

(Το παρόν άρθρο του 1957 εδημοσιεύθη από τον Γαβριήλ Μίσιο και αντεγράφη από τον Ηρόδοτο Μίσιο).