Θεόδωρος Χρυσοβέργης: Σκέψεις ενός αγανακτισμένου Χαρκίτη με ευσεβείς πόθους στην καταγραφή των εξελίξεων αλλά και στον απόηχο των πρόσφατων εκλογών

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θεόδωρος Φ. Χρυσοβέργης

Για άλλη μια φορά είχα κληθεί να ψηφίσω. Να επέλεγα αυτούς που θα είχαν στα χέρια τους την τύχη της χώρας μου και τη δική μου, για τέσσερα χρόνια.

Αλλά ποιον έπρεπε να επιλέξω, όταν μέχρι σήμερα δεν αισθάνθηκα ότι οι πολιτικοί μας, οι εξ ημών κατ’ επανάληψη εκλεγέντες, αλλά και οι πρότερα εκλεγέντες δημιούργησαν ή προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα ελληνικό κράτος ιστορικά αποδεκτό. Ένα κράτος που να τιμά και να τιμάται από τους πολίτες του.

Δεν είδα και δεν ένιωσα ποτέ το κυριότερο χαρακτηριστικό ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, δηλαδή τον καθημερινό αυτόματο και άμεσο έλεγχο των διοικούντων.
Έπρεπε πάλι να επιλέξω έναν αντιγραφέα η έναν παραφραστή νόμων, θεσμών, και κοινωνικών επιταγών η έναν παραγωγό κρατικής εγκληματικότητας. Όλα ασύμβατα και ξένα με την ιδέα ενός ελληνικού έθνους- κράτους. Κλήθηκα να ψηφίσω για ένα κράτος κακέκτυπο έργο, ανίκανων πολιτικών.

Τους άκουσα να μιλάνε πάλι για την αρχαία ελληνική καταγωγή μας, χωρίς να μου έχουνε δείξει ποτέ ότι γνωρίζουν και μπορούν να εφαρμόσουν προσταγές και διδάγματα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Μου είπαν, ότι πρέπει να νιώθω υπερήφανος Έλληνας, πολίτης αυτού τού απογυμνωμένου από Ελληνικότητα κράτους, που πέταξε κάθε τι Ελληνικό και ενδύθηκε ό,τι κακό φράγκικο ρούχο μαζί με τα κουρέλια που μας άφησαν οι κατακτητές. Κατέστρεψαν, και δεν ανέδειξαν οι πολιτικοί τις υπάρχουσες βασικές αρχές ίδρυσης ενός κράτους διαλαλώντας εκσυγχρονισμό, εξέλιξη τελειοποίηση για να πετύχουν τελικά αυτό που έχουμε σήμερα..

Αντί όλων αυτών των κούφιων εξαγγελιών αισθάνομαι τον ασκό του Αιόλου να εξαπολύει κατά εμού την ανικανότητα, την ασυνειδησία τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τον μαρασμό και την ατίμωση. Ζω σε ένα κράτος που στήθηκε με δάνειες αρχές από την φασιστική δύση, αφού η τότε ηγετική τάξη αποποιήθηκε κάθε τι Ελληνικό, με την μωρία την εγωπάθεια και την βλακεία της να βρίσκει υποστήριξη από ξένες δυνάμεις χρηματοδοτούμενες από την ίδια.

Το «αμύνεστε περί πάτρης» έγινε «πολεμώ για την πάρτη μου».
Το αυτεξούσιο του Κορνάρου στον Ερωτόκριτο έγινε “Yes Sir”.
Από την μαγιά του Μακρυγιάννη δεν ξέρω τι έμεινε.
Έψαξα και ψάχνω να βρω σήμερα στον κόσμο που ζω την ψυχική δύναμη ενός Θεόφιλου και ενός Παπαδιαμάντη για να μπορώ να πω: Υπάρχει ελπίδα για ένα Καλύτερο Αύριο.

Ήρθαν και μου έσφιξαν το χέρι και μου είπαν πάλι οι επίδοξοι πολιτικοί, οι ομάδες από επιστήμονες, φύλακες και προστάτες τ;hς κακώς νοούμενης ανάπτυξης και της προόδου, νομοθέτες και διανοούμενοι, ότι εμείς είμαστε οι καλύτεροι και όχι οι άλλοι. Και οι άλλοι είχαν έρθει και αυτοί να μου πουν: εμείς οι καλοί θα γίνουμε καλύτεροι.
Λίγο πριν τη μεγάλη μέρα των εκλογών, όλοι μαζί αλληλοκατηγορήθηκαν πιθηκίζοντας και σύγκριναν τα ανύπαρκτα ή τα αρνητικά έργα που έκαναν η όσα δεν έκαναν εις βάρος μου.

Κι εγώ άρχισα να μετράω σκάνδαλα και αντισκάνδαλα.
Στις κοκορομαχίες τους, άκουσα τόσες αρνητικές ενέργειές τους και τόσα θα: Δώσε μου για να σου δώσω, αφού παρανόμησες θα παρανομήσω και ότι αρπάξουμε εμείς και οι δικοί μας. Οι κόρακες δεν βγάζουν του κοράκου μάτι. Οι φερέλπιδες πολιτικοί χρίζουν τους εαυτούς τους διαχρονικά σωτήρες μου και προσπαθούν να με πείσουν ότι αυτή τη φορά θα τα κάνουν καλύτερα.

ΠΩΣ; Με την κλίμακα της διαφθοράς σε δυσθεώρητα ύψη; Με εμπλεκόμενους τους ημέτερους και τους υμνωδούς, τους φελλούς της διανόησης και τα πολιτικά πρόσωπα που πρώτα βολεύουν εαυτούς και τα τέκνα τους;

Με τις συμπεριφορές όλων τους όπως αυτές που μας έδειξαν στην τελευταία πρόταση μομφής, όταν το μόνο που ακούσαμε ήταν ο συμψηφισμός των εγκλημάτων για τη βοσκούσα και όχι τη υποβόσκουσα διαφθορά που κατατρώει τον ιδρώτα μου. Και οι μεν κατηγορούσαν τους δε και ειρωνικά χαμόγελα είδαμε και ηλίθιες αντεγκλήσεις, ακούσαμε και βλακώδεις δικαιολογίες και κατηγορώ και και και.. «οι 57 νεκροί είναι μπαγιάτικα νέα» ακούσαμε... και «ποιος θυμάται τα Τέμπη» ακούσαμε και με ειρωνικό χαμόγελο ζητήθηκε να κοιταχθούν στα μάτια.

Ω ρε Θεέ της Ελλάδος πού είσαι.; Και όπως πάντα η αλήθεια χάθηκε. Και παραμένουν τελικά όλοι δια Νόμου ελεύθεροι , διότι ουδείς ουδέποτε Θεόν εν τη δράσει αυτού όψεται;
Ενώ ουκ έχουσιν ρίζαν εν εαυτοίς αλλά πρόσκαιροι εισίν, έχουν το θράσος να έρχονται και να επανέρχονται εναλλασσόμενοι για να με πείσουν ότι τώρα θα είναι αλλιώς. Θα πράξουν άριστα.

Δεν προσπαθούν καν να μου δείξουν έμπρακτα ότι κάτι έμαθαν. Γένοι o, οἷος ἐσσὶ μαθών.
Οι συμπεριφορές των πολιτικών μας στην Πελοπόννησο, στα 2 δύο Τέμπη, στο Μάτι, στη Μάντρα, στην Εύβοια, στη Ρόδο και σε τόσα άλλα μέρη που μας πίκραναν καταστροφές, ήταν επιεικώς γελοία. Γελοία και η δήλωση: Αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί. ΠΩΣ... αναλαμβάνουν τελικά την ευθύνη όλοι αυτοί οι εύθικτοι δημιουργοί της κρατικής εγκληματικότητας;

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την εξ αυτών δημιουργούμενη κρατική εγκληματικότητα δείχνει ότι έχουν εμβολιαστεί για προστασία από τις Ερινύες.
• Δεν αισθάνομαι ισομέτοχος στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες.

• Δεν αισθάνομαι πολίτης της Δημοκρατίας όπως την εννοεί και την απολαμβάνει ο πολίτης του δημοκρατικού κόσμου.
• Αισθάνομαι καταπιεσμένος και ανίσχυρος απέναντι σε μία ανάλγητη κρατική μηχανή.

• Βλέπω, ζω και ακούω, για αρπαγές δημοσιών αγαθών, διαφθορά, λιτότητα, μείωση των κοινωνικών αγαθών, πώληση εθνικού πλούτου.
• Λεηλασίες από τα funds και τις τράπεζες, ανεργία, ακρίβεια πείνα. Αλλά δεν ακούω λύσεις, δεν βλέπω ενέργειες, γενναίες και έξυπνες να προωθούνται ενώ υπάρχουν.... Θα θα θα.

• Δυστυχώς δεν έχουν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν αυτοί οι πολιτικοί ότι έχουν υποθηκεύσει την εθνική ανεξαρτησία και καταλασπώσει την εθνική αξιοπρέπεια.
• Χρόνια τώρα αισθάνομαι να πωλείται Ελλάς και αγοράζεται φελλός για να μπορούν να επιπλέουν οι ανίκανοι.

Ντροπή στους πράττοντας αλλά και στους αποδέκτες αναίσχυντων πράξεων.
Φτάνει…Δεν θέλω πλέον να τραγουδώ : Η Ελλαδα ποτέ δεν πεθαίνει... με ξένη μουσική.