Μ. Καρίκη: Μήπως «πνίγεσαι» μέσα στην καθημερινότητά σου;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαρία Καρίκη
Ψυχολόγος, Msc

Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί στην καθημερινότητά του, μέσα σε πεπιεσμένο χρόνο, να καταφέρει όσα περισσότερα μπορεί. Έχει συνεχώς την αίσθηση ότι τρέχει για να προλάβει κάτι: μια προθεσμία, μια υποχρέωση, μια εκκρεμότητα, ένα καθήκον. Όλα συμβαίνουν σχεδόν παράλληλα και δεν ξέρει από που να ξεκινήσει και με ποια σειρά, μια και όλα του φαίνονται σημαντικά. Είναι, όμως, πράγματι έτσι;

Το τι είναι σημαντικό και τι όχι το ορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν μπορούμε να ιεραρχήσουμε και να βάλουμε προτεραιότητες, αν δεν μπορούμε να ξεχωρίζουμε τι προέχει και τι όχι, τότε μπορεί να καταλήξουμε μπερδεμένοι και σε μεγάλη απελπισία. Όλα θα μας φαίνονται εξίσου σημαντικά και δεν θα ξέρουμε προς τα που να πρωτοκινηθούμε.

Η καθημερινότητά μας είναι η αποτύπωση του τρόπου που έχουμε οργανώσει στο μυαλό μας τη ζωή μας. Από το πρωί που θα ξυπνήσουμε μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούμε όλα όσα επιλέγουμε και όλα όσα κάνουμε αντικατοπτρίζουν την ποιότητα της κάθε μας ημέρας. Αξιοποιούμε άραγε στο μέγιστο όλα όσα μας προάγουν και μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα ή μήπως δρούμε μηχανικά, αυτοματοποιημένα;

Η λογική μπορεί να μας δίνει λύσεις και κατευθύνσεις που μπορεί να μας βοηθήσουν. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι είμαστε μόνο αυτό. Δεν είμαστε μόνο εκτελεστικά όντα. Χρειαζόμαστε χαρά, διάθεση, κέφι, περιέργεια για διερεύνηση, ανθρώπους γύρω μας, στόχους, όνειρα. Και όλα αυτά σε ένα εσωτερικό πλαίσιο αυτοπαρατήρησης και πρόθεσης για αυτοβελτίωση. Κάθε μέρα σου δείχνει πόσο κοντά ή μακριά είσαι από το “ιδανικό” σου.

Αν παραμελήσουμε τη σχέση με τον εαυτό μας, τα πράγματα δεν θα πάνε πολύ καλά. Ένα αίσθημα κόπωσης, κενού, άγχους και απόγνωσης θα μας κυριεύει σε βάθος χρόνου και όλα μπορεί να μας φαίνονται δυσεπίλυτα και απροσπέλαστα. Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν ότι “πνίγονται” από όλα όσα πρέπει να κάνουν κάθε μέρα και δεν μπορούν εύκολα πια να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν. Νιώθουν να πιέζονται συνεχώς από το χρόνο, αλλά και από τα “πρέπει”. Και κάπως έτσι σταματούν να απολαμβάνουν όλα εκείνα που παλιότερα μπορούσαν.

Μπορεί να ακούσουμε και άλλες λέξεις που να δείχνουν ότι η αυτοματοποιημένη καθημερινότητά μας δεν μας εκφράζει πια, όπως “μπούχτισα”, βαρέθηκα”, “κουράστηκα”, “έχω φτάσει στα όριά μου”. Κάποιοι ίσως δυσκολεύονται να το παραδεχτούν, αλλά αργά ή γρήγορα θα κληθούν να το κάνουν. Είναι έντιμο να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και να έχουμε τη διαύγεια, αλλά και το θάρρος να ομολογήσουμε τι νιώθουμε και τι παρατηρούμε μέσα μας.

Είναι επικίνδυνο για την ψυχική υγεία μας να πιέζουμε τους εαυτούς μας παρατεταμένα να ανέχονται και να υπομένουν κάτι που δεν θέλουν πια. Αυτή η υπέρβαση ή θυσία δεν έχει κανένα νόημα, ούτε είναι προς όφελός μας. Κάθε δρόμος που δεν είναι ο δρόμος της ελεύθερης σκέψης και βούλησης μετατρέπεται σε κάτι τοξικό και νοσηρό εντός μας. Ωστόσο, δεν φτάνει μόνο η αναγνώρηση αυτού. Ο άνθρωπος χρειάζεται να παρέμβει ενσυνείδητα σε ό,τι τον βαραίνει και τον μπλοκάρει μέσα από πράξεις, επιλογές και αποφάσεις. Η όποια αλλαγή επιθυμούμε χρειάζεται τη συμμετοχή μας!

Για να φτάσουμε στο σημείο του “πνιγμού”, του εγκλωβισμού και της καταπίεσης οι αιτίες ¨δουλεύουν” εδώ και καιρό. Έχουμε αφήσει τον εαυτό μας εκτεθειμένο για πολύ καιρό σε μια κατάσταση, σε ένα πρόσωπο, σε μια συνθήκη που μας προκαλεί δυσφορία, χωρίς να κάνουμε σχεδόν τίποτα γι'αυτό. Ο χρόνος κυλάει και εμείς παραμένουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο: για να μη δυσαρεστήσουμε ή ξεβολέψουμε τους άλλους, γιατί έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε τη “δυστυχία¨ή γιατί δεν έχουμε το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να εναντιωθούμε σε ό,τι μας φθείρει.

Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος ο ίδιος για το περιεχόμενο της ζωής του, μέσα από τις επιλογές και τις πράξεις του. Θέλει τόλμη η αλλαγή. Θέλει θάρρος! Οποιοδήποτε μικρό βήμα είναι καλύτερο από την αδράνεια και την απραξία. Ας έχουμε το νου μας να κρατήσουμε ψηλά την αλήθειά μας και να αναγνωρίζουμε το καθετί που μας απομυζά και μας αλλοιώνει. Η καθημερινότητα δεν χρειάζεται να είναι βασανιστική. Θα έπρεπε να είναι όσο το δυνατό χαρούμενη και διασκεδαστική. Να προσφέρει στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας, αλλά και στιγμές συνειδητοποιήσεων και αφυπνίσεων. Να εμπεριέχει ελεύθερο χρόνο και ανθρώπους που θέλουμε να έχουμε κοντά μας. Μόνο έτσι δεν θα μοιάζει πια η κάθε

μέρα με αντιγραφή της προηγούμενης, βαρετή, μονότονη και “γκρίζα”. Μόνο έτσι θα διαφύγει κανείς τον κίνδυνο να αισθανθεί πνιγμένος και φυλακισμένος...!