Ηλίας Καραβόλιας: Ουρανοξύστες στη στεριά και τρυπάνια στις θάλασσες

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Όπως και με το μεγάλο οικόπεδο ξεπουλήματος και φθηνής αντιπαροχής του Ελληνικού, ενός δήθεν "developer" που χτίζει με δανεικά λεφτά συνέχεια, έτσι συμβαίνει και με τα υποτιθέμενα αέρια κάτω από τη θάλασσα - δεν διαφέρουν οι ουρανοξύστες από τις θαλάσσιες πλατφόρμες πάνω από τα τρυπάνια των θαλασσών.

Λίγη θεωρία όμως είναι απαραίτητη στην αρχή (και ζητώ κατανόηση - σημ.: πήρα από το Sarajevo Magazine αρκετά από τα παρακάτω). Οι πρώτες ύλες και η παραγωγή ενέργειας είναι στρατηγικής σημασίας «πάγια» για τον καπιταλιστικό κύκλο.

Έχουν κατ' αρχήν αξία χρήσης, αλλά αποκτούν όμως αναπόφευκτα ανταλλακτική αξία, γίνονται δηλαδή «εμπόρευμα» (στρατηγικής σημασίας μεν, αλλά πάντως εμπόρευμα).
Κι από κει μπορούν να γίνουν «αξία καταστροφής» για να συνδεθούμε με τη θεωρία της δημιουργικής καταστροφής (εκεί αποσκοπεί η στέρηση πρώτων υλών και παραγωγής ενέργειας).

Φτάνει η θεωρία προς το παρόν. Η Ελλάδα λοιπόν προσπαθεί εδώ και μερικές δεκαετίες να αυξήσει τις γεωπολιτικές της προσόδους, όχι βέβαια ως «χρήστης ενεργειακών πόρων», αλλά τοποθετούμενη στη ζώνη ανάμεσα στην ανταλλακτική αξία (το εμπόριο ενέργειας) και στην αξία καταστροφής (την οπλοποίηση της ενέργειας).

Μέσα σ' αυτή τη ζώνη μπαίνει το «εθνικό» θεώρημα ότι με το να γίνει ενδιάμεσος σταθμός στη διακίνηση ενεργειακών πόρων, δήθεν θα εξασφαλίσει «διεθνή στρατιωτική προστασία».
Τα πρόσφατα «εθνικά» πανηγύρια τρικλίζουν πάνω σε έωλες παραδοχές που απλά θολώνουν τα μυαλά για τις γεωπολιτικο-προσοδικές μεθοδεύσεις των ντόπιων ολιγαρχών.

Και να τα συστατικά της συσκότισης: ελληνικοί και ξένοι μεγάλοι όμιλοι με νέες εταιρείες ειδικού σκοπού, με ελάχιστο μετοχικό κεφάλαιο, κινούνται στη ζώνη ανάμεσα στην ανταλλακτική αξία και την αξία καταστροφής, μέχρι να μπουν σε ένα χρηματιστήριο για να εξαγοραστούν, στους πρώτους μεγάλους «δυνητικούς τζίρους» με εκτοξευμένη αποτίμηση.

Αλλά το μείζον είναι άλλο: η «εμπορική διάσταση στο γεωστρατηγικό έργο» πρέπει να διαβαστεί ως «κερδοσκοπική διάσταση στο στημένο μιλιταριστικό έργο».

Εδώ χρειάζεται να κατανοήσουμε πως η γεωστρατηγική ενώνει γεωπολιτική και γεωοικονομία. Δείτε τι συμβαίνει: πρακτικά δεν έχει υπογραφεί καμία τελική συμφωνία: ένα απλό «προσύμφωνο» που μεγαλοπρεπώς καλείται «μνημόνιο συνεργασίας», οπότε και παραπέμπει σε συμμαχικούς μακροπρόθεσμους δεσμούς με τη σφραγίδα της αμερικανικής ηγεμονίας. Και αυτό το «προσύμφωνο» αφορά μεν 20 χρόνια, αλλά αυτά θα ξεκινήσουν από το 2030.

Ο λόγος; Ίδιος ακριβώς με αυτό που συνέβαινε στην εκκίνηση του Ελληνικού: δεν υπάρχουν έτοιμοι διαθέσιμοι «τελικοί αγοραστές» για τα μελλοντικά προϊόντα των εξορύξεων.

Δεν υπάρχουν δηλαδή έτοιμες διαθέσιμες αξίες χρήσης - κρατήστε το αυτό: είναι το «ανάστροφο κέρδος» της αντιπαροχής όταν το κεφάλαιο επενδύει με πλασματικούς όρους (δυνητικότητα αποδόσεων) είτε πάνω είτε κάτω από τη στεριά.
Πρέπει λοιπόν να βρεθούν, ή πιο σωστά να εφευρεθούν, τελικοί αγοραστές: και εδώ ακριβώς είναι που υπεισέρχεται η συμβολή της «γεωστρατηγικής», δηλαδή η μιλιταριστική διεθνής διάσταση του project.

Υπογράφονται λοιπόν σταδιακά καινούργια «προσύμφωνα» (προς το παρόν μια ουκρανική εταιρία, δύο ρουμανικές, κ.ά.) ώστε να εκχωρηθούν ως συμβόλαια μελλοντικής εμπορικής αξίας.
Αλλά σε ό,τι αφορά τις πραγματικές ενεργειακές ανάγκες χρήσης (για το αμερικανικό υγροποιημένο και εξαερωμένο φυσικό αέριο) αυτές είναι εννοείται εντελώς δυνητικές.

Και αυτό το «δυνητικό ενδεχόμενο» είναι λοιπόν το αληθινό πεδίο για γεωπολιτικές προσόδους. Αυτό το σκηνικό - με αντισυμβαλλόμενους την ελίτ της ελληνικής ενεργειακής εφοπλιστικής βιομηχανίας - είναι που η κυβέρνηση και τα media το πανηγυρίζουν ως παρόν.

Αυτό στον καπιταλισμό του ορυκτού πλούτου (που ακόμη δεν βγήκε) λέγεται «φθηνή προεξόφληση» και είναι συνηθισμένη τακτική για τους παίκτες των χρηματιστηρίων που επιδιώκουν άμεσα κέρδη από δήθεν καλά σφραγισμένες συμφωνίες «μελλοντικής εκπλήρωσης».

Τι πρέπει να ξέρουμε εμείς; Ότι αυτές οι συμφωνίες είναι στοιχήματα με κέρδη και ζημίες (καλά μαντέψατε ποιοι θα τις υποστούν σε βάθος χρόνου: εμείς όλοι ως καταναλωτές της ενέργειας).

Υ.Γ. (μερικά και εδώ του Sarajevo Magazine): Ποιος τελικός χρήστης θα επέλεγε το ακριβότερο LNG απ’ την μακρινή αμερικανική Λουϊζιάνα, αντί για το φτηνότερο κοντινό ρωσικό αέριο μέσω αγωγών, της σταθερής ροής;

Το «ταξίδι» αυτό - ανάμεσα στην ανταλλακτική αξία και την αξία καταστροφής - λόγω αμερικανικής παρουσίας, προβάλλεται σε εμάς ως «αναπτυξιακό».

Αλλά είναι γνωστό ήδη πόσο «αναπτυξιακό» είναι: μιλάμε για τον γερμανικό ενεργειακό καπιταλισμό, καθηλωμένος εδώ και 3 χρόνια, μετά και την ανατίναξη των αγωγών Nord Stream.
Αυτό λοιπόν το πανηγύρι για τον «ελληνικό κόμβο» (προεξόφληση δηλαδή ότι το σκηνικό θα δουλεύει απ’ το 2030) εκτός από αναγκαστική επιλογή μελλοντικά ακριβότερου προϊόντος (LNG) περιέχει και στοιχηματικό εμπόριο δυνητικότητας (με «γεωστρατηγική»: λέξη που σαγηνεύει τις μάζες λόγω πρόσδεσης στο ηγεμονικό αμερικανικό φαντασιακό).