Ηλίας Καραβόλιας: Μια ακόμα χαμένη «οικονομική δημοκρατία»

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Με τον Emmanuel Macron έτοιμο να πέσει από την προεδρία της Γαλλίας, μοιάζει επίκαιρο το ρητό του Heidegger όταν έγραφε ότι «ανώτερα απ’ όσο η πραγματικότητα, είναι που στέκεται η δυνατότητα».

Ο Macron ήταν μονίμως ένας «φορέας του δυνητικού», αφού ποτέ δεν κατάφερε να γειωθεί με την πραγματικότητα που γεννούσαν οι ταξικές επιλογές του (δήθεν μεταρρυθμίσεις).

Υποσχέθηκε ένα start-up nation στους νέους, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να στήσει δομές βιώσιμης ανάπτυξης με καθολική διάχυση του παραγόμενου πλούτου.

Υπήρξε ο αρχιτέκτονας μιας καμουφλαρισμένης κανονικότητας που δεν ήταν παρά η έντονη διεύρυνση των ανισοτήτων, μια σταδιακή κατάσταση στριμώγματος των πολλών μεταναστών στα προάστια και στη φτώχεια, και μια μόνιμη συνθήκη λιτότητας των μισθωτών και των εργατών, που βλέπουν την ακρίβεια να θεριεύει.

Η φιγούρα του δήθεν κεντρώου και μετριοπαθούς Macron δεν κρύβει παρά την κυνική άρνηση της κοινωνικής μέριμνας και ενίσχυσης των μαζών.

Ο Macron ήταν το πολιτικό avatar που έστησαν σε χρόνο ρεκόρ οι παραδοσιακοί τραπεζίτες, κυρίως ολιγάρχες του Παρισιού, και έτσι έδωσαν το «συμβολικό» στις μάζες: μια φρέσκια τότε persona, δήθεν ηγετική και χαρισματική, ως μοναδική δήθεν διέξοδο ελπίδας στη χώρα τους και στην Ευρώπη.

Αυτές οι περσόνες, όμως, είναι καλοστημένες μεσσιανικές μηχανές ναρκισσισμού και μεγαλομανίας, άτομα που παράγουν «ομοιώματα» και γεννούν ψευδαισθήσεις μικροηγεμονίας σε διάφορα στρώματα της κοινωνίας.

Που δίνουν μια εικόνα δήθεν ατελείωτης ελευθεριότητας και αποσπούν τελικά την προσοχή της μεγάλης μάζας από την κοινωνική πραγματικότητα.

Ο Macron ανήλθε ως ο άνθρωπος από τα ρετιρέ της κοινωνίας και της οικονομίας, που μπορούσε να σπρώξει προς τα πάνω τη μικρομεσαία τάξη (ώστε αυτή όχι μόνο να μην αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ως τάξη, αλλά να ξεχνάει - λόγω της υπερεπικοινωνίας του «εκσυγχρονιστή ηγέτη» - ότι τελικά υπάρχουν τάξεις).

Μόνο που αυτού του είδους τα σχεδόν απολιτίκ ψευδοκεντρώα πολιτικά avatar, χαρισματικά βιογραφικά αλλά γνήσια τέκνα του ακραίου νεοσυντηρητισμού, τελικά κάνουν πολύ θόρυβο όταν αρχίζει η πραγματικότητα να τους ξεγυμνώνει.

Και αυτό που τελικά κάνουν όταν ασκούν πολιτική με τον άκαμπτο τεχνοκρατικό τους τρόπο και την επιστράτευση του επικίνδυνου τεχνο-λαϊκισμού, δεν είναι παρά να διχοτομούν συνεχώς σε στρατόπεδα τις κοινωνίες.

Και να προσφέρουν στον εθνικιστικό λαϊκισμό των άκρων, πληθυσμούς που δυσφορούν και δεν τα βγάζουν πέρα.

Οι άχρωμοι ιδεολογικά ηγέτες τύπου Macron, με τις περίφημες «πολιτικές νοικοκυρέματος», απλά φουντώνουν τον ταξικό πόλεμο. Εσχάτως δε, και αφού έβλεπε επί πολλού χρόνια τώρα τις μάζες να κατεβαίνουν στο δρόμο για την ακρίβεια και την δυσκολία στο βίο τους, ο Macron κουνούσε και το λάβαρο του πολέμου (απέναντι στη Ρωσία του αυταρχικού Πούτιν). Αυτό το αιώνιο λάβαρο που λειτουργεί ως διέξοδος του συστήματος όταν φρακάρει.

Κοιτάξτε όμως: δεν απέτυχε απλά ο Macron. Απέτυχε αυτό που πρεσβεύει (και που δεν εκπέμπεται ξεκάθαρα από την αρχή της διακυβέρνησής του).

Διότι το μείζον ερώτημα είναι γιατί οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί των πολλών κυβερνήσεων του, που πέφτουν ως τραπουλόχαρτα, χωράνε μεν τα εξοπλιστικά, αλλά δεν υπάρχει χώρος για κοινωνικό κράτος - αυτό που θέλει να περικόψει ώστε να μην πέσει, λέει, σε ύφεση η Γαλλία και η Ευρώπη.

Και φυσικά δεν εξηγεί στους Γάλλους ότι ναι μεν δεν φτάνουν τα λεφτά στα ταμεία του συνταξιοδοτικού συστήματος, αλλά κάλλιστα μπορούν να φορολογηθούν οι υπερπλούσιοι γνωστοί του ή να μειωθεί χωρίς βαριά λιτότητα το δημόσιο χρέος (βλ. Ελλάδα των μνημονίων), αλλά με τεχνικές αναδιάρθρωσης και ελάφρυνσης, όπως τελικά και θα γίνει (πριν όμως υποφέρουν οι αδύναμοι και οι πολλοί, πριν γίνει ακόμα πιο φθηνό το χέρι του εργαζόμενου).

Και ο Macron δεν μας εξηγεί γιατί τόσα χρόνια στη Γαλλία της ακρίβειας και των μειωμένων σε αγοραστική δύναμη εισοδημάτων, τα κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο του Παρισιού ολιγοπωλίων (σε ενέργεια, βιομηχανία, τράπεζες, λιανεμπόριο) έφτασαν στα ιστορικά τους ύψη.

Γιατί δηλαδή απέτυχε η «οικονομική δημοκρατία» ως φαντασιακός θεσμός διανομής της καθολικής ωφέλειας - ως υπόσχεση που προεκλογικά μοιάζει πάντα ως ικανή να λειτουργήσει, αλλά πάντα είναι άπιαστο όνειρο…