Εντυπωσιακή η συναυλία του Χρόνη Αηδονίδη στην Τάφρο

Συγκινητικές και συγκλονιστικές στιγμές ζήσαμε όσοι παρακολούθησαν τη συναυλία του Χρόνη Αηδονίδη και της Νεκταρίας Καραντζή στη Μεσαιωνική Τάφρο, το Σάββατο 1 Οκτωβρίου. Ο Σύλλογος Πελοποννησίων Ρόδου «Ο Μοριάς» είχε την σπουδαία ιδέα να διοργανώσει μία συναυλία αφιερωμένη στην μακραίωνη μουσική μας παράδοση, προσκαλώντας τον αειθαλή Δάσκαλο και τον αριστοτέχνη ερμηνευτή Χρόνη Αηδονίδη μαζί με την έμπιστη και εντυπωσιακά ταλαντούχα μαθήτρια και συνεργάτιδά του, με την αγγελική φωνή, Νεκταρία Καραντζή, τη νέα ελπίδα στον χώρο της Παράδοσης. Η συναυλία ξεκίνησε κατά τις 21:30. Τα φώτα χαμήλωσαν και η ορχήστρα με τα βυζαντινά όργανα (κανονάκι, πολίτικη λύρα, λάφτα, λαούτο, κρουστά) άρχισε να παίζει μία πολίτικη νοσταλγική μελωδία. Στο τέλος της, η αρχοντική φιγούρα του αηδονιού της Θράκης πρόβαλε στη σκηνή και καταχειροκροτήθηκε. Είναι, αν μη τι άλλο, συγκινητικό να βλέπεις τη ζωντανή μουσική ιστορία του τόπου σου, τον άνθρωπο που καταξίωσε το δημοτικό τραγούδι, που πάλεψε για την ανάδειξή του, που εκπροσώπησε τη χώρα μας σε πλήθος διοργανώσεων, με αποκορύφωμα την Ολυμπιάδα του 2004 και τη νέα χιλιετία, να στέκεται ακριβώς μπροστά σου. Παρά τα 83 του χρόνια, η φωνή του μας γλύκανε τα αυτιά. Ο χρόνος έκανε μία εξαίρεση για το λαρύγγι αυτού του υπέροχου ανθρώπου, για να μπορούν ακόμα με τα τραγούδια του ... «να θυμούνται οι παλιοί κι οι νέοι να μαθαίνουν».... Αηδόνι, όνομα και πράγμα. Είπε το «Φίλοι μ’ καλωσορίσατε» που είχε τραγουδήσει στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας του 2004. Συγκίνηση... Μας είπε ότι για τρεις λόγους πήρε την απόφαση να έρθει στη Ρόδο. Πρώτον, γιατί είχε μείνει παλαιότερα για αρκετό διάστημα στο νησί. Είχε να έρθει σχεδόν από το ‘50 και ήθελε να ξαναβρεθεί στον τόπο αυτό. Δεύτερον, γιατί τον κάλεσε ο Σύλλογος Πελοποννησίων, και αισθανόταν ηθική υποχρέωση αφού έχει σύζυγο Πελοποννήσια, από την Κορινθία και 3ον, γιατί η μαθήτρια και συνεργάτιδά του Νεκταρία είναι σύζυγος του γνωστού και καταξιωμένου ροδίτη τραγουδοποιού Βασίλη Καζούλλη, τον οποίο εκτιμά και ξεχωρίζει και, ομολογουμένως, πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συναυλίας τον ανέφερε με λόγια θαυμασμού, δείχνοντας την αληθινή εκτίμησή του για τον δικό μας ταλαντούχο και πάντα σεμνό και ποιοτικό Βασίλη Καζούλλη.... Τιμή και καμάρι μας. Κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, ο Χρόνης Αηδονίδης δεν έχανε ευκαιρία να κάνει τον κόσμο να γελά με τα αστεία του, αποδεικνύοντας τη γλυκύτητα και την απλότητα του χαρακτήρα του. Μετά από λίγα τραγούδια εμφανίστηκε στη σκηνή το άλλο «δικό» μας πλέον παιδί. Η Νεκταρία Καραντζή. Πριν εμφανιστεί στη σκηνή για να τραγουδήσει ή μάλλον να ...κελαηδήσει, δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση. Πρώτον, το βιογραφικό της, που το διάβασα την ώρα της αναμονής προ της συναυλίας. Αντιγράφω απόσπασμα: «...Δικηγόρος, απόφοιτος της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης, με Μεταπτυχιακά Διπλώματα στο Ποινικό και στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο, από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Υποψήφια διδάκτωρ Νομικής. Ειδικεύεται σε θέματα ποινικής προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας. Υπήρξε συνεργάτης του Επικ. Καθηγητή της Νομικής Αθηνών, Νικολάου Λίβου και του νομικού περιοδικού «Ποινικά Χρονικά» των νομικών εκδόσεων Π. Σάκκουλας. Σήμερα είναι συνεργάτιδα του Καθηγητή της Νομικής Αθηνών, Ιωάννη Κονιδάρη. Έχει δίπλωμα Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής (με άριστα με διάκριση), από την Σχολή της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς, με δάσκαλο κυρίως τον Δημήτριο Βερύκιο. Είναι ιεροψάλτρια σε αναλόγια εκκλησιών από τα 9 της χρόνια έως σήμερα. Ο κόσμος της Βυζαντινής Μουσικής την γνώρισε, ήδη από παιδί, κυρίως μέσω των ηχογραφήσεων με τον μακαριστό Γέροντα Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη, ενώ στον κόσμο της Παράδοσης την μύησε, την σύστησε και την ανέδειξε ο μεγάλος δάσκαλός της Χρόνης Αηδονίδης, στον οποίο μαθητεύει από το 2003 και αποτελεί μόνιμη συνεργάτιδά του τα τελευταία χρόνια, ενώ παράλληλα επιμελείται τη βιογραφία του, η οποία πρόκειται να εκδοθεί προσεχώς. Η φωνή της, ευαίσθητη και αέρινη, κινείται στους δρόμους της παράδοσης, δημοτικής και βυζαντινής, εκεί που ακουμπά η ψυχή της. Μετέχει στη δισκογραφία βυζαντινής και αργότερα παραδοσιακής μουσικής από τα 14 χρόνια της και εμφανίζεται σε συναυλίες και παραστάσεις Βυζαντινής και Παραδοσιακής μουσικής ...». Δεύτερον, ότι ήδη λίγη ώρα πριν από τη συναυλία βγήκε στο χώρο που ήταν ο κόσμος για να χαιρετίσει έναν-έναν τους συγγενείς της, δείχνοντας την ευγένεια της ψυχής της. Η Νεκταρία ως σύζυγος του Βασίλη Καζούλλη έχει πλέον και συγγενικούς δεσμούς με τη Ρόδο και συγκεκριμένα το Ασκληπειό. Ήρθε η ώρα να εμφανιστεί στη σκηνή... Παράστημα και περπάτημα ομορφιάς, χάρης και αρχοντιάς. Αφιέρωσε τα τραγούδια της στους συγγενείς της από τη Ρόδο. Είπε ότι η μία πατρίδα της την κάλεσε να παίξει στην άλλη πατρίδα της, αφού η ίδια είναι Πελοποννήσια αλλά απ’ όταν παντρεύτηκε είναι και Ροδίτισσα και αφιέρωσε επίσης τη συναυλία σε δύο ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή, τον πεθερό της Ζαχαρία Καζούλλη και έναν άνθρωπο που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει αλλά τον θαυμάζει για το έργο του, τον παππού Βασίλη Γεωργά (τον δάσκαλο με τα άσπρα, όπως συμπλήρωσε). Ξεκίνησε με έναν θρήνο της Παναγιάς από την Κύπρο.... Στιγμή συγκλονιστική. Χωρίς όργανα. Μόνη η φωνή της. Σαν αρχαία τραγωδός. Αιθέρια, αέρινη, άλλοτε με δύναμη και άλλοτε με γλυκύτητα και ψιθυριστά, άλλοτε «σπάζοντας» από συγκίνηση κι άλλο λάμποντας από χαρά, αυτή η φωνή μας χάραξε βαθειά... Μας εντυπωσίασε, μας έδωσε χαρά, μας συγκίνησε και μας έκανε να την αγαπήσουμε για πάντα, όχι μόνο με την εξαίσια άνευ αμφιβολίας, φωνή της αλλά και με τον λόγο της, το χαμόγελο, τη ζεστασιά και χάρη της παρουσίας της και τον έκδηλο σεβασμό στον δάσκαλό της... Μεταξύ των τραγουδιών που διάλεξε να μας πει ήταν και ένα του συζύγου της, στο οποίο απέδειξε πώς το μέλι της φωνής της μπορεί να δώσει ένα άλλο, ιδιαίτερο χρώμα σε τραγούδια που δεν είναι του δικού της ρεπερτορίου. Ένα υπέροχο κομμάτι, με πολλά παραδοσιακά στοιχεία που ομολογουμένως αν ο ίδιος ο Βασίλης Καζούλλης ήταν παρών στη συναυλία θα καμάρωνε στο άκουσμά του... Δύο ώρες περίπου κράτησε αυτή η μουσική πανδαισία που ζήσαμε στη Ρόδο μας. Βγαίνοντας από τον ιστορικό χώρο της Τάφρου, ένοιωσα κατά τι πλουσιώτερος και ικανοποιημένος που μπορούσα να μοιράζομαι την ίδια χαρά και ικανοποίηση με τους συμπατριώτες μου, για των οποίων την κουλτούρα συχνά γκρίνιαζα.... Φύγαμε με τον ήχο του «Βλέφαρου», του συγκλονιστικού νανουρίσματος από το στόμα του Αηδονίδη. Φύγαμε θαμπωμένοι από την καθ’ όλα ομορφιά του Δασκάλου και της Μαθήτριας, της παλιάς και της νέας γενιάς της δημοτικής μας παράδοσης. Φύγαμε με την ελπίδα ότι ευτυχώς υπάρχει συνέχεια...