Καμία ανοχή στα ακραία φαινόμενα απ’ όπου κι αν προέρχονται

Γράφει η
Κοραή Ευσταθία
προπτυχιακή Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Το μεγαλύτερο σφάλμα στην ιστορία του μέσου Νεοέλληνα είναι η τόσο ευχερής ποδηγέτησή του. Η τάση του φανατισμού και της ταύτισης με ιδέες που στην δική του πνευματική σφαίρα εισήλθαν τυχαία. Η διηνεκής αναζήτηση –ιδιαίτερα εν μέσω κρίσης- του αποδιοπομπαίου τράγου. Η τυφλή πίστη στο δίκαιο της πυγμής. Το αν η πυγμή όμως νοσεί, ή το δίκαιο της όσο υποκειμενικά κι αν χαρακτηρίζεται ως τέτοιο, μόνο αυτό δεν είναι, περνά αδιάφορο.

Ανησύχησε και τάραξε η ταύτιση με τις ρατσιστικές αντιλήψεις της Χρυσής Αυγής ελάχιστα χρόνια πριν. Οι ειδικοί έσπευσαν να το δικαιολογήσουν βασισμένοι ακριβώς στην προαναφερθείσα νοοτροπία: οι πολίτες αγανάκτησαν, ψάχνουν κάποιον να κατηγορήσουν. Μετά τα αίσχη του εν λόγω πολιτικού μορφώματος όμως δεν υπήρχε πλέον καμία δικαιολογία. Οι μάσκες έπεσαν και ο μανδύας του υποτιθέμενου εθνικοσοσιαλισμού αποκάλυψε την Λερναία Ύδρα σε μία χώρα που ούτε έναν αιώνα πριν υπέφερε τα μέγιστα από ομοϊδεάτες των τωρινών πολιτικών του αντιπροσώπων. Αυτό ήταν ακόμα πιο τρομακτικό: πλέον οι συμπολίτες μας ψηφίζουν Χρυσή Αυγή συνειδητοποιημένα. Αν αφήσουμε στην άκρη το μικρόβιο του ρατσισμού και όλους τους λόγους που οδηγούν σε αυτήν την ξεκάθαρα λανθασμένη πολιτική επιλογή, θα διαπιστώσουμε πως ως συνήθως, όπου η δράση και η αντίδραση και εν έτει 2014, στην εσχατιά του ευρωπαϊκού χάρτη, η αντίδραση δεν θα μπορούσε να μην είναι υπερβολική. Οι φωνές που ζητούν απαγόρευση της συμμετοχής της Χρυσής Αυγής στην εκλογική διαδικασία και στον πολιτικό στίβο, μαζί με αυτές που απαιτούν την ολοσχερή κατάργησή της αυξάνονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.

Και εδώ έγκειται ξανά το σφάλμα του Νεοέλληνα περί φανατισμού. Η φασιστική αντίληψη έχει έναν κύριο ακρογωνιαίο λίθο, που δεν είναι άλλος από την έλλειψη σεβασμού και την δίωξη οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης. Ο μέσος άνθρωπος, ελλείψει νομικών γνώσεων, ίσως να το αγνοεί, αλλά το φρόνημα του καθενός από νομικής άποψης είναι παντελώς αδιάφορο και απαγορεύεται ρητά να ελεγχθεί ή να τιμωρηθεί. Αυτή άλλωστε είναι και η βάση του δημοκρατικού πολιτεύματος, η ελευθερία σκέψης και η αυτοδιάθεση της βούλησης.

Η ποινικοποίηση του ρατσιστικού φρονήματος πρόκειται ίσως για την μεγαλύτερη ιδεολογική ήττα της δημοκρατίας. Το οξύμωρο βρίσκεται ακριβώς στην διαπίστωση πως για να διαφυλάξουμε το πολίτευμα, το καταλύουμε οι ίδιοι. Καμία διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ ναζιστικών ανελεύθερων πρακτικών και ενός οργουελικού απαρτχάιντ υπό τα σκήπτρα του ίδιου του κρατικού μηχανισμού.

Το πρόβλημα δεν είναι το φρόνημα ή η ιδεολογία, όσο ασθενή κι αν είναι τα τελευταία. Η Χρυσή Αυγή δεν γίνεται να ποινικοποιηθεί ως πολιτικό κόμμα, παρόλο που απέχει παρά σάγγας και συνιστά μόνο κατ’ επίφαση συνδυασμό με πολιτικό προγραμματισμό. Οι πρεσβευόμενες αντιλήψεις της βρίσκουν ανταπόκριση όπως γίνεται σαφές από τα ποσοστά της και όσο φασιστικές κι αν είναι, εξίσου φασιστική είναι η κατάργησή της. Το κράτος που γέννησε την δημοκρατία έχει ήδη –δυστυχώς- παρουσιαστεί ανίκανο να την διατηρήσει. Ας αποφύγει τουλάχιστον την ολοφάνερη κατάλυσή της υπό την φενάκη της σωτηρίας της.

Αν η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της ετερότητας, η πολυφωνία είναι αδήριτη ανάγκη. Όταν όμως κάποια από αυτές τις φωνές αποτελεί ένα καρκίνωμα σε μια ούτως ή άλλως πάσχουσα κοινωνία και εκφυλισμένη πολιτική σκηνή, τότε η μόνη λύση είναι η σιγή της. Η σιγή αυτή δεν θα επιτευχθεί με τα ίδια μέσα που θα μετερχόταν η νόσος. Δεν θεραπεύεις τους ιούς σκοτώνοντας τους με βακτήρια.

Αυτό που όντως χρειάζεται είναι μια πολιτική μη ανοχής. Όχι αιματηρές διαδηλώσεις. Όχι τραμπουκισμοί, ξυλοδαρμοί και μολότοφ. Όχι λαϊκισμοί και επιτηδευμένες αντιπαραθέσεις πολιτικών για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Όχι ακραίες αριστερές αντιλήψεις που θα μας φέρουν σε μια μπολσεβίκικη μετά-Ρωσία. Ούτε απολίτικη νοοτροπία αδιαφορίας.

Πολιτική μη ανοχής. Δικαίωμα του καθενός να έχει την γνώμη του, δικαίωμα επίσης οποιουδήποτε άλλου να μην την ακολουθεί και να υπερασπίζει την δική του. Η υπεράσπιση της δικής του όμως γνώμης είναι οξύμωρη φύση με την ιδεολογία που προωθεί το ναζιστικό ελληνικό μόρφωμα. Σε ένα οικοδόμημα σαθρό εκ των έσω, πνευματικά κατακερματισμένα μέλη-στρατιώτες, προσωποπαγής και σχεδόν θεοκρατική ηγεσία, πολιτιστικός και κοινωνικός ευνουχισμός και ιδεολογική μωρία, σωρεύονται για να δημιουργήσουν μια καταστροφική μάστιγα, η οποία δεν θα αντιμετωπιστεί με τους ίδιους τρόπους που αυτή επιβάλλεται. Όπου βία, όχι βία εις το τετράγωνο, αλλά μη ανοχή. Όπου στρατοπεδοποίηση και ακραιφνής μιλιταρισμός, όχι άναρχα τάγματα αντιεξουσιαστών που πυρπολούν τις πόλεις, αλλά μη ανοχή. Όπου χειραγώγηση και άτοπα χιτλερικά φληναφήματα, όχι αριστερίζουσες πομφόλυγες και αιθεροβάμονες λενινιστές, αλλά μη ανοχή.
Όπου φασισμός, όχι φασισμός. Μη ανοχή.