Μια κακή ζαριά

Γράφει ο
Θάνος Ζέλκας

Μια ζαριά είναι. Ξυπνάς ένα πρωί και η χώρα σου βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Γύρω σου όλα καταστρέφονται. Το χάος και ο όλεθρος απλώνονται παντού. Δεν έχεις πια εστία. Δεν έχεις ρίζες. Η μόνη σου ελπίδα είναι να βρεις αλλού λίγο γόνιμο χώμα να ξαναριζώσεις. Να περισώσεις ότι δεν κατέστρεψε η μανία των θεριών. Να ξεχάσεις ότι αυτή η κόλαση ήταν το σπίτι σου. Η γη σου.

Μαζεύεις ότι έχεις και δεν έχεις. Τα δίνεις όλα για μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που θα σε κάνει να ξαναελπίζεις. Ζητά πολλά ο μεσάζοντας. Πολλά περισσότερα απ' όσα θα μάζευες δουλεύοντας μια ολόκληρη ζωή. Αλλά κι αυτά που με κόπο μάζεψες, δεν έχουν κανένα νόημα μέσα στην κόλαση. Είναι μεγάλη η απόφαση που πρέπει να πάρεις. Σκληρή κι επώδυνη.

Εκεί που θα πας δεν ξέρεις τι είναι, ποιους θα συναντήσεις, πως θα σου φερθούν. Το λογικό είναι να σε κοιτούν με μισό μάτι, όπως τους έβλεπες κι εσύ πριν έρθει εκείνη η καταραμένη ώρα. Δεν ήθελες ξένους στη χώρα σου. Σε πείραζε που τους έβλεπες σαν καραβάνι στις πλατείες σου βρώμικους και κακομοιριασμένους.

Σχεδόν απέφευγες να τους κοιτάξεις. Και να που σου τα έφερε η τύχη έτσι που μάλλον θα καταλήξεις σαν αυτούς. Μες στο μυαλό σου όμως κυριαρχεί μόνο η σκέψη να ζήσεις. Είναι πολύ γλυκιά η ζωή. Τόσο γλυκιά που κι ο χειρότερος εξευτελισμός μπορεί να γίνει υποφερτός. Μπορεί να ξαναπέσουν τα ζάρια και η τύχη να στα ξαναδώσει όσα σου στέρησε.

Μ' αυτή τη σκέψη οπλίζεσαι και προχωράς. Είσαι μόλις κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το μικρό παράδεισο. Και προχωράς με τη ψυχή σου να σκίζεται κάθε φορά που ακούς το ουρλιαχτό των λύκων μέσα στη νύχτα.

Ο φόβος σου κόβει τα γόνατα και το κρύο θαρρείς πως φτάνει μέχρι το μεδούλι σου. Πρέπει να προχωρήσεις. Αν σταματήσεις εδώ τα χάνεις όλα. Δεν υπάρχει κούραση. Δεν υπάρχει πείνα. Δεν υπάρχει δίψα. Δεν υπάρχουν εμπόδια. Υπάρχει μόνο ο δρόμος που σε καλεί να τον διαβείς.

Στο βάθος του ορίζοντα τα φώτα προδίδουν την παρουσία μιας πόλης. Εκεί σε περιμένει ο μεσάζοντας με το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή. Το συρματόπλεγμα απλώνεται μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι. Ριπές γαζώνουν τον αέρα και κραυγές πόνου τις ακολουθούν. Κάποιος δεν τα κατάφερε.

Σκάβεις ένα μικρό λαγούμι με τα νύχια σου, για να περάσεις κάτω από απ' το συρματόπλεγμα. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να φθάσεις στην πόλη. Νιώθεις τους προβολείς να φθάνουν προς το μέρος σου. Ένας θάμνος σου παρέχει άσυλο προς το παρόν. Πρέπει να μείνεις ακίνητος αλλιώς θα έχεις την τύχη του προηγούμενου. Νιώθεις μια κάννη να σε σημαδεύει. Όχι δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου. Πέρασε ο κίνδυνος.

Ο μεσάζοντας περιμένει λίγο έξω από την πόλη. Άλλοι 700 800 άνθρωποι σαν εσένα τα κατάφεραν. Περιμένουν στην ουρά να του ακουμπήσουν το κομπόδεμά τους. Κάποιοι δεν έχουν όσα τους ζητά κι αφήνουν ενέχυρο το παιδί τους. Θα είναι καλός εργάτης και θα μπορέσει να ξεπληρώσει το χρέος σε δέκα χρόνια. Τουλάχιστον θα έχει μια στέγη κι ένα πιάτο φαΐ.

Σε τρία καμιόνια στιβαχτήκαμε όλοι όρθιοι. Ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλο. Σε λίγη ώρα φθάσαμε σ' ένα απόμερο λιμάνι. Ένα σαπιοκάραβο θα μας πάρει απέναντι. Οι άντρες μπροστά, οι γυναίκες πίσω. Δεν υπάρχουν πολυτέλειες. Το ταξίδι ξεκινά. Σε λίγη ώρα ο καπετάνιος εγκαταλείπει το καράβι πηδώντας σ' ένα ταχύπλοο. Είμαστε μόνοι μας. Κάποιος αρπάζει το τιμόνι και προσπαθεί να κουμαντάρει το σκάφος.

Τα βράχια πλησιάζουν απειλητικά. Ο πανικός δεν μου επιτρέπει πια ν' ακούσω. Τα μάτια μου τραβούν τις τελευταίες φωτογραφίες της ζωής μου. Το ξέρω πως δεν πρόκειται να φτάσω στο μικρό παράδεισο. Προσεύχομαι καθώς το νερό μας τραβά στο σκοτάδι. Ελπίζω κάπου στον πάτο να βρω την πόρτα για τον πραγματικό Παράδεισο...