Αντώνης Ντεληγιώργης: «Άλλοι είναι οι πραγματικοί ήρωες, όχι εγώ»

Γράφει στο iporta.gr η
Τζίνα Δαβιλά

Το πρόσωπό του είναι πολυπροβεβλημένο τις τελευταίες 10 μέρες σε παγκόσμιο επίπεδο.

Είναι ο άνθρωπος που βούτηξε στη θάλασσα της Ρόδου, σ’ένα από τα πιο άγρια σημεία της, καθώς ο βυθός της είναι γεμάτος βράχια, την πραγματική αιτία του ναυαγίου μεταναστών και προσφύγων στο Ζέφυρο Ρόδου στις 20 Απριλίου 2015. Ο Αντώνης Ντεληγιώργης, Επαγγελματίας Οπλίτης, καταγόμενος από τη Λέρο – το νησί που υπήρξε κάτι σαν κρυσφύγετο και ιδανική «λύση» ακόμα και για ανθρώπους που άνηκαν σε μεγάλες και πλούσιες οικογένειες και αποτελούσαν ντροπή για τον «τέλειο κόσμο τους» – διηγείται ιστορίες συγκλονιστικές που δεν θέλει να μοιραστεί. Στην πραγματικότητα, αν μπορούσε θα τραβούσε την αυλαία του ναυαγίου, ώστε να μείνει μόνο στην σκέψη του και στην ψυχή του, ό,τι έζησε και ό,τι πρόσφερε.

Του ζήτησα να φωτογραφίσω τουλάχιστον τα χέρια του, που ακόμα είναι πληγωμένα από την ημέρα του ναυαγίου.
Δεν θέλησε. Δέχτηκε να φωτογραφίσω την τιμητική πλακέτα και τον Σταυρό που του απένειμε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος. Η ανώτατη τιμητική διάκριση που μπορεί να δώσει ο Στρατός: «Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως». Ένα μετάλλιο που αν τον ρωτήσεις πώς νιώθει σε σχέση με αυτό, θα σου απαντήσει. «Δεν το αξίζω εγώ, περισσότερο το αξίζουν όσοι δεν έχουν αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Και δεν το βάζουν κάτω».
Τον ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη του.

«Γεννήθηκα το 1981 στην Αμερική. Έχω τέσσερα αδέρφια και οι γονείς μου κατάγονται από τη Λέρο.
Σε ηλικία 5 χρόνων περίπου επιστρέψαμε με τους γονείς μου και τα αδέρφια μου στο νησί. Εκεί πήγα σχολείο. Είμαι περήφανος για την καταγωγή μου. Οι καλύτερες αναμνήσεις μου είναι από τη Λέρο. Εκεί ξεκίνησα όλες τις σημαντικές σχέσεις της ζωής μου. Ήμουν παιδί μάλλον ζωηρό. Μετά αφού δημιούργησα οικογένεια, ηρέμησα. Οι γονείς μου μού έλεγαν πάντα να σέβομαι τους μεγαλύτερους.
Ξεκίνησα από τα Γιάννενα την στρατιωτική μου υπηρεσία. Μάρτιος μήνας ήταν. Μαθημένος από το νησί, πήγα εκεί με κοντομάνικα. Εγκλιματίστηκα απότομα στις χαμηλές θερμοκρασίες. Στη Λέρο παντρεύτηκα την γυναίκα μου και κάναμε δυο παιδιά. Για αυτά τα παιδιά είμαι περήφανος και αποφασισμένος να κάνω τα πάντα για να τα βοηθήσω. Τα μεγαλώνουμε χωρίς βοήθεια. Είναι πιο ζόρικη η ζωή μας σε σχέση με άλλους γονείς, καθώς ανήκουν στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες. Η Ελλάδα δεν ενδείκνυται ως τόπος διαμονής, αν κάτι σε θέμα υγείας δεν κυλάει ομαλά. Αν μπορούσα να πάω στο εξωτερικό, όπως στην Αμερική, που είναι οργανωμένη η κοινωνία, θα το έκανα ευχαρίστως.

Έχω βρεθεί λόγω υπηρεσίας σε βραχονησίδες του Αιγαίου, με όλες τις καιρικές συνθήκες. Αν δεν βρεθείς εκεί, δεν μπορείς να συναντήσεις αυτό που λέμε Θεό και Διάβολο.
Στη δουλειά μου είμαι επαγγελματίας. Πηγαίνω όπου μου ζητά κάθε φορά η Υπηρεσία μου. Σέβομαι ότι αυτή η δουλειά μου μού δίνει την δυνατότητα να ζω με αξιοπρέπεια την οικογένειά μου.

Ναυάγιο στο Ζέφυρο Ρόδου
Καθόμουν στο καφέ με τη γυναίκα μου, όταν ακούσαμε το ΕΚΑΒ. Είδαμε την αναμπου-μπούλα, βλέπω τη σχεδία γεμάτη από ανθρώπους. Παντού ήταν λιμενοφύλακες, ναυαγοσώστες, πολίτες… όρμησα στη θάλασσα με το παντελόνι, βγάζω το πρώτο άτομο, βγάζω το δεύτερο και διαπιστώνω πως είναι έγκυος. Ζήτησα βοήθεια. Ο τελευταίος ήταν ο άνδρας που τελικά δεν τον επανέφεραν οι γιατροί με το ηλεκτροσόκ. Αυτός ο άνθρωπος που πέθανε, δεν πνίγηκε. Μάλλον δεν άντεξε η καρδιά του, γιατί δεν βρέθηκε νερό στο σώμα του. Η γυναίκα και το μωρό που χάθηκαν δεν πνίγηκαν, αλλά προφανώς ποδοπατήθηκαν στη βάρκα από τον πανικό. Κυρίως το μωρό. Δεν θυμάμαι πόσους έβγαλα έξω, αλλά δεν ήταν περισσότεροι από 12 άνθρωποι. Είχα πιεί πετρέλαιο και αφού βγήκα στη στεριά ζήτησα να πιω γάλα για να γλιτώσω τη δηλητηρίαση.

Πάντως ο άνδρας της Ελισάβετ, της εγκύου που έβγαλα από τη θάλασσα, ενώ ξεκίνησε μαζί τους, για κάποιους λόγους, άγνωστους και στην ίδια, έμεινε πίσω. Δεν τους άφησαν όλους να ταξιδέψουν.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τον ψαρά που έβγαλε το τετράχρονο παιδάκι και το μετέφερε στο ΕΚΑΒ, όπου επιβεβαίωσαν το θάνατό του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βοηθώ κάποιον. Το ίδιο έκανα και πέρσι με μια ρωσίδα που πνιγόταν στη θάλασσα. Πάντα βοηθώ τους άλλους σε ό,τι με χρειαστούν. Για μένα δεν είναι κάτι σπουδαίο να προσφέρω στον συνάνθρωπο. Είναι δεδομένο. Άρα, δεν έχω καταλάβει γιατί οι δημοσιογράφοι ασχολείστε τόσο πολύ μαζί μου. Εσύ δεν θα έκανες το ίδιο, αν βρισκόσουν εκεί;

Δεν θέλω να βγάζω φωτογραφίες. Θα κλείσω και το τηλέφωνό μου. Είναι πολύ ενοχλητικό να τηλεφωνούν στη γυναίκα μου, στους γονείς μου, στα αδέρφια μου για να μάθουν πράγματα. Ό,τι ήθελα να πω το είπα. Με ενοχλεί να μην σέβονται την ιδιωτικότητά μου. Μόνο έξω από το σπίτι μου δεν ήρθαν με τις κάμερες. Κι αν δέχτηκα να βγάλω την φωτογραφία με την Ελίζαμπεθ και το μωράκι στο Νοσοκομείο, ήταν γιατί μου είπαν ότι θα τη χρησιμοποιήσουν για να κερδίσει κάποια χρήματα η κοπέλα για να ζήσει το μωρό της. Διαφορετικά δεν θα δεχόμουν. Οι φωτογραφίες που μου απένειμε το μετάλλιο ο Υπουργός, ο κ. Καμμένος βγήκαν γιατί ήμουν υποχρεωμένος. Αν δεν έρθει κάποιος στη θέση μου, δεν μπορεί να καταλάβει πόσο άβολα νιώθω. Δεν θέλω κάτι, μόνο να προστατεύσω την οικογένειά μου.

Σκέψου πόσους ανθρώπους σώζουν καθημερινά ο Στρατός που βρίσκεται στα φυλάκια των βραχονησίδων, το Λιμενικό Σώμα, η Αστυνομία, το ΕΚΑΒ, η Αεροπορία. Τους βγάζουν χειμώνα-καλοκαίρι, νύχτα-μέρα μέσα από τη θάλασσα. Γιατί δεν ασχολούνται οι δημοσιογράφοι μαζί τους; Και αυτοί ήρωες και σωτήρες είναι.

Ευχαριστώ τους ανθρώπους για την αγάπη και το θαυμασμό τους, αλλά για μένα πραγματικοί ήρωες είναι όλα αυτά τα μικρά πλάσματα, τα παιδιά που δίνουν καθημερινά αγώνες για να διατηρηθούν στη ζωή. Και όλοι οι κοντινοί τους άνθρωποι που ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά. Αυτό που για μας είναι αυτονόητο, για κείνα είναι αγωνιώδης μαραθώνιος για την επιβίωση».