Απ΄τη μοναξιά στην κατανάλωση...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η δασκάλα Ειδικής Αγωγής Νάντια Σαρρή

Είναι στιγμές που η πραγματικότητα φαντάζει τόσο ρηχή και θλιβερή που η μοναξιά διαπερνά όλο σου το είναι. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μια μοναξιά που νιώθεις μες στο πλήθος.

Στο πλήθος που αγανακτεί,θυμώνει,εναντιώνεται σε όλα, αλλά πάντα πίσω απ'την οθόνη του υπολογιστή του. Το πλήθος που βιώνει καθημερινά την αδικία κι όταν έρθει η ώρα θα σηκώσει το ανάστημά του...

Η ώρα αυτή βέβαια δεν ήρθε ούτε στην απεργία της Πέμπτης, ούτε σε καμιά άλλη κινητοποίηση έως τώρα.Βλέπεις οι 370.000 απολύσεις και η παντελής υποβάθμιση της Υγείας και της Παιδείας δεν είναι σπουδαίοι λόγοι!

Κι αυτό όχι γιατί δεν σε ενοχλεί που ο πατέρας,αδερφός και το αίσθημα είναι άνεργοι, αλλά γιατί αν θυσιάσεις το 50ευρω για τον αγώνα και την εκτόνωση στην πλατεία, πού θα βρεις λεφτά να ξεδώσεις την επομένη στα μαγαζιά ζώντας για λίγο το αμερικανικό όνειρο της Black Friday;

Αν και νομίζω πως σύμμαχος των αγορών,της μαύρης αυτής Παρασκευής στην Ελλάδα, ήταν η ανεργία!Γιατί αν ο άλλος δούλευε που θα έβρισκε τον χρόνο πρωινιάτικα να πάει να ψωνίσει την τηλεόραση, το τάμπλετ κι ένα εφεδρικό smartphone, ποτέ δεν μπορείς να 'σαι σίγουρος με αυτά τα μαραφέτια που έλεγε και η γιαγιά μου...

Ε ναι λοιπόν( θα αγανακτήσεις) δεν ζούμε στην εποχή της γιαγιάς σου, αλλά στην εποχή της τεχνολογίας, της εξέλιξης και των προσφορών που είναι το κακό;

Το κακό ή καλύτερα η μεγαλύτερη νίκη της καπιταλιστικής μας κοινωνίας είναι ότι κατάφερε να ταυτίσει την ανθρώπινη ύπαρξη με την ύλη. Κανοντάς μας να απορρούμε όχι γιατί ζούμε,αλλά πως ζούμε!

Αλλά ας το πάρω από την αρχή... Απ’ το σχολείο προοριζόμαστε για να μπούμε στο πανεπιστήμιο, στο οποίο τελικά περνάμε ενώ συνήθως έχουμε ως γνώμονα όχι το τι δουλειά θα μας γέμιζε συναισθηματικά, αλλά τι δουλειά θα γέμιζε την τσέπη μας.

Έτσι στρέφουμε την πορεία μας προς εκείνη την κατεύθυνση κι όντας απογοητευμένοι κι εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση αναζητάμε την ευτυχία σε άψυχα πράγματα ή σε ό, τι μας σερβίρουν ότι θα μας δώσει σκοπό στη ζωή μας. Ετσι ανταμείβουμε τον εαυτό μας με ρούχα, αντικείμενα ή οτιδήποτε μας χαλαρώνει και μας ηρεμεί από μία καθημερινότητα που μας θλίβει και μας στρεσάρει και μας απογοητεύει.

Κι όσο μεγαλύτερο το τέλμα κι η απογοήτευση, τόσο περισσότερα τα πράγματα που αγοράζουμε κι όσο πιο πολλά αυτά τόσο υψηλότεροι κι οι λογαριασμοί κι ως εκ τούτου κι η ανάγκη για δουλειά. Κι όσο η δουλειά δεν μας δίνει νόημα και δεν συνάδει με τις ανάγκες κι αυτά που πραγματικά επιθυμούμε, τόσο πιο ανικανοποίητοι, άπληστοι και δυστυχισμένοι γινόμαστε.

Και κάπου εδώ είναι ο λόγος που οι άνθρωποι έχουν τόσες φοβίες με μεγαλύτερη αυτή για το θάνατο...

Μένοντας να κοιτούν τις μέρες να περνάνε βλέπουν να χάνονται καθημερινά οι ευκαιρίες για να κάνουν πράγματα που τους ευχαριστούν στη ζωή τους κι έτσι φοβούνται τη x ημέρα που δεν θα υπάρχει καμία ευκαιρία, γιατί πια δεν θα υπάρχουν. Κι αυτό γιατί αν τα πράγματα που κάνουμε εκπληρώνουν την ύπαρξή μας, απλώς δεν θα μας ένοιαζε το τέλος.

Υ.Γ. Δεν είναι η black Friday σε μια κοινωνία πλειστηριασμών που με κάνει να νιώθω απελπισία, αλλά η μεγάλη μοναξιά που συντηρεί αυτή την υποταγμένη και δουλοπρεπή κοινωνία...