Το διαδίκτυο ως πολιτικό εργαλείο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο αρχιτέκτονας Αγαπητός Ξάνθης

Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο από ένταση και εξάρσεις. Νέα δεδομένα προβάλλουν συνεχώς μπροστά μας, γεμάτα από προκλήσεις και ρευστότητα. Η ιδεολογία υποχωρεί κάτω από την πίεση της τεχνολογίας και του μονότονου τρόπου ζωής.

Το χάρισμα του “σκέπτεσθαι” αντικαθίσταται με την στατική σκέψη που απορρέει από την προβολή των «σερβιρισμένων» εικόνων. Η δύναμη της εικόνας απορρόφησε κάθε κριτική σκέψη και το χάρισμα της επικοινωνίας κάθε διαλογισμό.

Όλα πολτοποιούνται μέσα σε ένα στροβιλισμό του μίξερ της τηλεόρασης και των δικτύων.
Όλοι μάχονται να κερδίσουν λίγα λεπτά στην τηλεόραση ελπίζοντας σε μία επαγγελματική αναγνώριση, σε μία ικανοποίηση της αυταρέσκειας.

Το θέαμα σαγηνεύει και δημιουργεί πρότυπα ψεύτικα, είδωλα αμφιβόλου αξίας, εικονικές παρουσίες που τρεμοσβήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Στο όπιο της T.V και της επεξεργασμένης είδησης δεν υπάρχουν αντιστάσεις, δεν εμφανίζονται ασπίδες ιδεολογικής συγκρότησης.

Η ψηφιακή επανάσταση έχει απορροφήσει τις πολιτικές κόγχες και ανατάσεις μέσα σ’ ένα ηλεκτρονικό μωσαϊκό, το οποίο έχει κατακτήσει πρωτεύοντα ρόλο.
Από τις διαδηλώσεις, στις δεξιώσεις.

Από την εποχή της συμμετοχής, στην εποχή της ξαπλωτής. Από την αρετή στην μπηχτή. Η μετά γενιά του Πολυτεχνείου πολιτικά απροσδιόριστη πλέον μεταμορφώνεται σε μηχανές παραγωγής ηλεκτρονικών δεδομένων εγκαταλείποντας την αγωνιστική δράση της αίτησης και της απαίτησης.
Ο ενθουσιασμός της αλλαγής πέρασε στην ορθολογιστική διαχείριση. Ακόμη και τα κόμματα που θεωρού-νται δεξαμενές σκέψης και προβληματισμού μεταλλάσσονται σε τεχνολογικές μονάδες χωρίς έμπνευση και όραμα.

Ο πολίτης σήμερα αρέσκεται στον καταναλωτισμό (βλέπε black Friday) και στην ανεξέλεγκτη αγορά σπρώχνοντας τον εαυτό του σε μία κούρσα κερδοσκοπίας και ωφελιτισμού. Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς μέσα στα νέα πλαίσια του ηλεκτρονικού εμπορίου, της ηλεκτρονικής επικοινωνίας οδηγούμενος σε μοναδικά επίπεδα ατομικισμού και εγωπάθειας. Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον της κοινωνικής ένδειας διακρίνεται η ρητορεία, ο λαϊκισμός, η επίπλαστη αλήθεια.

Η Ευρώπη οδεύει σε κρίσιμες στιγμές επιβίωσης, με τις δυνάμεις κράτους-έθνους να υπερισχύουν τις Ένωσης. Τα πάντα ρευστοποιούνται στις προκλήσεις των αγορών και του χρήματος. Η πολιτική οικονομία υπερισχύει της πολιτικής και η γεωοικονομία της διαβούλευσης και αλληλεγγύης.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία θεμελιακή αλλαγή του πολιτικού μας περιγράμματος, μπροστά σε μία ριζική μεταβολή των ίδιων των περιεχομένων της ανθρώπινης συνείδησης. Έχουμε φτάσει σε σημείο να δημιουργούμε κάτι που δεν έχει νόημα: “την εικονική πραγματικότητα, το ψεύτικο φέρεσθαι”. Η εικόνα της τηλεόρασης χειραφετεί πολιτικές συνειδήσεις, μηδενίζει δυνατότητες πολιτικού ελευθέρου διαλόγου, πνίγει αντιδράσεις προς την καθεστωτική αντίληψη.

Ομοίως η πολιτική δήλωση βγαίνει στο προσωπικό twitter, άγευστη και άχρωμη σαν τύπος διαγγέλματος.

Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι οι ιδεολογίες δεν είναι αριθμοί, τσιμεντένια έργα και αδιαπραγμάτευτες δηλώσεις.

Είναι μία ακατάπαυτη μάχη για την εξέλιξη του ατόμου μέσα σε ανθρώπινο πλαίσιο που αγγίζει και προσπαθεί να ανατρέψει κάθε πτυχή φτώχιας, ανεργίας, μισαλλοδοξίας, ρατσισμού, πολέμου, αδικίας. Αυτά τα στοιχεία οφείλουν να βγουν έξω από το κέλυφος της αδράνειας, της ευημερίας των αριθμών, της εξουσιαστικής μηχανής των ολίγων, του ηλεκτρονικού κουτσομπολιού.

Η πολιτεία μας ανήκει και είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την «πλαστικότητά» της.
Όπως δεν έχει συμμετοχή στα κοινά έλεγε ο Αριστοτέλης είναι «idiot».

Το γυαλί της τηλεόρασης και του P/C ας μείνει ένα εργαλείο ενημέρωσης και η ιδεολογία ας γυρίσει στην πανανθρώπινη πλευρά της, κερδίζο-ντας την σκέψη του (τηλε)θεατή.