Ήταν ξεχωριστός άνθρωπος ο Μιχάλης!

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Θανάσης Καραναστάσης

Η θλιβερή είδηση μου ήλθε από την Κω.

«Ο Σπύρος μου είπε ότι πέθανε ο Μιχάλης Σκανδαλίδης, ξέρεις αν είναι αλήθεια;», με ρώτησε στο τηλέφωνο το πρωί της 5ης Ιανουαρίου ο αδελφός μου.

«Οχι Κλεάνθη μου, από σένα τ’ ακούω τώρα. Θα ψάξω να μάθω και θα σ’ ενημερώσω».
Δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που άκουσα. Ευχόμουν να ήταν απλώς μια ανυπόστατη φήμη. Δυστυχώς δεν ήταν.

Από συγγενικό του πρόσωπο έμαθα ότι ο Μιχάλης είχε πράγματι φύγει από τη ζωή.
Δυσκολεύτηκα να δεχτώ το γεγονός. Γιατί γνώριζα, ότι ο Μιχάλης ακολουθούσε πιστά έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Ηταν σε όλα του μετρημένος. Φαίνεται όμως, ότι στην περίπτωση του το πεπρωμένο βιάστηκε να τον συναντήσει.

Είχα χάσει λοιπόν τόσο αναπάντεχα τον συγχωριασνό και εξαίρετο φίλο μου. Τον γνώριζα από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια.

Το σπίτι της οικογένειας Σκανδαλίδη απείχε περί τα 20 μέτρα από το καφενείο του πατέρα μου, στο κέντρο του χωριού μας.

Εκεί βρισκόταν και το ραφείο μαζί με το κατάστημα ψιλικών του πατέρα του.

Ο κ. Ευστάθιος, ο πατέρας του, ερχόταν συχνά μετά το μεσημεριανό φαγητό για να πιεί τον καφέ του, τον οποίο τις πιο πολλές φορές τον έψηνα και του τον σέρβιρα εγώ.

Ηταν ένας σοβαρός, χαμηλόφωνος άνθρωπος και πάντα ντυμένος στην τρίχα.

Με το βιολί του διασκέδαζαν εκείνα τα χρόνια οι συγχωριανοί μας στους γάμους και στα πανηγύρια.
Η κ. Καλλιόπη, η μητέρα του, ήταν μια ευγενική και πολύ καλωσυνάτη γυναίκα.

Ήταν μια από τις πιο αξιοσέβαστες οικογένειες της Καρδάμενας η οικογένεια Σκανδαλίδη.

Ο Μιχάλης και ο αδελφός μου Κλεάνθης ήσαν συνομήλικοι και φίλοι. Φίλοι ήσαν επίσης ο αδελφός του Νίκος με τον δικό μου αδελφό Αριστείδη. Νομίζω μάλιστα πως οι δυο τους ήσαν και συμμαθητές στο δημοτικό σχολείο.

Ακολουθούσε ο Γιάννης, δύο χρόνια μεγαλύτερος από μένα και τελευταίος ο Κώστας.
Με τον Κώστα και άλλα παιδιά παίζαμε τα καλοκαίρια στην υπέροχη εκείνο τον καιρό αμμουδιά της Καρδάμενας.

Ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν να φτιάχνουμε καϊκάκια, να τ’ αρματώνουμε και καμιά φορά να τα βάφουμε με μπογιές που παίρναμε από τον “Γλάρο”, τον καραβομαραγκό δίπλα στο σπίτι μας.

Και χαιρόμαστε μετά να τα βλέπουμε να λικνίζονται με τον κυματισμό της θάλασσας.

Ο Κώστας στα παιδικά του χρόνια ήταν ταλαντούχος ευρεσιτέχνης. Μου ήλθαν όλα αυτά στο νου καθώς προσπαθούσα να εννοήσω τον απρόσμενο θάνατο του Μιχάλη. Οι σχέσεις μου μαζί του ήσαν σχέσεις μιας ζωής.

Τα τελευταία μάλιστα χρόνια οι επαφές μας ήσαν συχνότερες. Η διαδρομή μου προς το κέντρο της πόλης περνούσε μπροστά από το σπίτι του.

Κάποια πρωινά σταματούσα για να μάθω τι καινούργιο ετοίμαζε.

Η αγαπημένη του Αρχόντα έτρεχε αμέσως να μου φτιάξει καφέ. Και ο Μιχάλης μου επέτρεπε να καπνίσω το τσιγάρο μου στο γραφείο του...

Πριν από έξι ή επτά χρόνια μου είπε ότι ετοίμασε το ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ.

«Είσαι ο πρώος που το μαθαίνει, Θανάση»

«Αυτό με τιμά ιδιαίτερα Μιχάλη», απάντησα. «Υποθέτω, ότι αυτό θα είναι ένα έργο μοναδικό στο είδος του». Και πράγματι είναι.

Πέρασαν μερικοί μήνες από εκείνη τη συνάντηση όταν ενδιαφέρθηκα να μάθω, αν είχε ολοκληρώσει το έργο αυτό.

«Το έχω έτοιμο, αλλά το πρόβλημα τώρα είναι να βρω εκδότη γιατί δεν μπορώ μόνος μου να επωμιστώ το κόστος της έκδοσης».

Χάρηκε πάρα πολύ όταν τον έφερα σε επαφή με τον Μάριο Βερέττα, ο οποίος ανέλαβε την έκδοση του βιβλίου αυτού.

Για κάθε απορία γλωσσικής φύσεως που είχα, την απάντηση μου έδινε ο Μιχάλης.

Ηταν ο άνθρωπος που μελετούσε το ταξίδι των λέξεων από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας.

Ηταν αυτή η αγάπη και το μεράκι του. Το μεράκι που θα έκανε επιστήμη.

Με απόλυτη αφοσίωση σ’ αυτό κατάφερε να παραγάγει ένα μεγάλο σε όγκο, σε περιεχόμενο και σπουδαιότητα συγγραφικό έργο.

Οι έχοντες την ειδική γνώση θα το μελετήσουν και θα το κατατάξουν στη θέση που του αξίζει.
Εγώ έχω μόνο να πω, ότι αυτός ο ακούραστος εργάτης του γλωσσικού μας πολιτισμού έφυγε αφού πρόλαβε να μας κληροδοτήσει μιαν ανεκτίμηση πνευματική κληρονομιά.

Τον Μιχάλη Σκανδαλίδη δεν θα τον θυμούμαι μόνο για το έργο του. Θα τον θυμούμαι έντονα και για την προσωπικότητά του.

Συνδύαζε εν ζωή αρετές σπάνιες πλέον στην εποχή μας.

Ήταν χαρακτήρας φύσει ευγενής, μειλίχιος, προ πάντων δε σεμνός.

Δεν τον άκουσα ποτέ να μιλά για το έργο του. Αφηνε τους άλλους να μιλήσουν γι’ αυτό.

Ήταν, εν ολίγοις, ένας ξεχωριστός άνθρωπος.

Γι’ αυτό τον εκτιμούσα και τον θαύμαζα. Γι’ αυτό αισθανόμουν υπερήφανος που ήταν συγχωριανός μου και με τιμούσε με τη φιλία του.

Συμμερίζομαι τον πόνο της αγαπημένης συντρόφου του, της Αρχόντας, των παιδιών, των εγγονιών και των αδελφών του για την απώλειά τους. Γιατί κι εγώ την αισθάνομαι σαν δική μου απώλεια.