Όταν «μαζεύονται» πολλά...

Μαρία Καρίκη

Ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, μια ενθάρρυνση, μια προτροπή μας κάνουν να θέλουμε να ενεργοποιηθούμε περισσότερο, να αντισταθούμε σε ό,τι θέλει να μας τραβήξει προς τα κάτω

Γράφει η ψυχολόγος, Msc
Μαρία Καρίκη

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που νιώθεις «μπουκωμένος», αισθάνεσαι ότι έχεις ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά σου. Όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε αταξία. Δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις.

Πνίγεσαι, πιέζεσαι από παντού και όλα σου φαίνονται αδιέξοδα. Είναι τόση η απογοήτευση και το άγχος που αναρωτιέσαι αν θες να αγωνιστείς, να συμβιβαστείς ή να παραιτηθείς. Ποιος μπορεί να σε καταλάβει; Ποιος μπορεί να σε βγάλει από όλο αυτό;

Κάποιες φορές κυριαρχεί η λογική και ψάχνεις για λύσεις. Προσπαθείς να σκεφτείς ψύχραιμα και να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα φτιάχνονται. Χρειάζεσαι χρόνο, επιμονή. Άλλες φορές καταβάλλεσαι από τον συναισθηματισμό σου και νιώθεις ανήμπορος να κάνεις κάτι. Αισθάνεσαι ότι όσο και να προσπαθείς, μπορεί στο τέλος να μην αλλάξει τίποτα. Σε διαπερνάει η ματαιότητα των πραγμάτων. Κι, όμως, παλεύεις μέσα σου να βρεις ένα νόημα, ένα σκοπό, ένα όραμα για να κρατηθείς όρθιος!

Μπορεί να είσαι από τη φύση σου αισιόδοξος, μαχητής και να ενθαρρύνεις μάλιστα και τους άλλους να είναι έτσι. Όταν, όμως, «μαζεύονται» πολλά, νιώθεις την πίεση να σε αλλάζει. Να σε κάνει ευάλωτο, να σε γεμίζει με φόβο. Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σχεδόν.

Αισθάνεσαι τόσο κουρασμένος ψυχικά, που όλα σου φαίνονται «βουνό».

Το «υποστηρικτικό» σου δίκτυο μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτή τη φάση. Είναι σημαντικό να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας κατανοούν, που μας στηρίζουν, που μας υπενθυμίζουν τη δύναμή μας.
Μας βοηθούν να δούμε λύσεις που πριν δεν μπορούσαμε να δούμε. Γίνονται ο υγιής καθρέφτης μας, όταν όλα μοιάζουν θολά. Η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος σου, ότι υπάρχει κάποιος να σε ακούσει με αγάπη και ανιδιοτέλεια, να σε αντέξει ακόμα και όταν γίνεσαι «ανυπόφορος», είναι ανακουφιστικό, σχεδόν λυτρωτικό!

Φαντάσου να μην έχεις κανέναν που να μπορεί να σε καταλάβει. Να μην ξέρεις που να στραφείς για να μιλήσεις. Να πεις τα όσα σε βαραίνουν. Τότε, είναι που νιώθεις πιο μόνος από ποτέ κι ας έχεις ανθρώπους που σε πλαισιώνουν. Βυθίζεσαι και δεν είναι κανείς εκεί να σε «σηκώσει» γιατί δεν το αντιλαμβάνεται.
Ίσως, να φταίμε και εμείς γιατί κρατάμε αποστάσεις από τους ανθρώπους, ακόμα και από τους οικείους μας. Δεν μιλάμε εύκολα για εκείνα τα βαθιά ζητήματα που μας απασχολούν. Δεν ανοιγόμαστε, δεν εμπιστευόμαστε ή δεν θέλουμε να στεναχωρήσουμε τους άλλους, να τους απασχολήσουμε με τα προβλήματά μας. Κι η απόσταση γίνεται τέτοια που στο τέλος γινόμαστε απλοί «γνωστοί». Δυσκολευόμαστε να δείξουμε τις ανασφάλειές μας, τα τρωτά μας σημεία.

Δεν είναι φυσικά ότι θα μας λύσουν οι άλλοι τα θέματά μας, αλλά το να έχεις τη δυνατότητα να μοιραστείς με κάποιον τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα διλήμματα, τους προβληματισμούς σου σε κάνει να νιώθεις πιο ισορροπημένος, πιο δυνατός.

Η επικοινωνία, η επαφή με τους αγαπημένους ανθρώπους μας είναι μέρος της δύναμής μας, της αυτοπεποίθησής μας. Δεν μας αφήνουν να εγκαταλείψουμε. Ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, μια ενθάρρυνση, μια προτροπή μας κάνουν να θέλουμε να ενεργοποιηθούμε περισσότερο, να αντισταθούμε σε ό,τι θέλει να μας τραβήξει προς τα κάτω.

Όταν, λοιπόν, «μαζεύονται» πολλά αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. Κοιτάς κατάματα τα αποθέματά σου, τις αντοχές σου, αλλά και τα λάθη σου.

Παλεύεις με τους φόβους σου, με τη δειλία σου, με την κόπωσή σου... Από τη μία αναρωτιέσαι από που να ξεκινήσεις, τι να πρωτοκάνεις κι αν θα έχει αποτέλεσμα η προσπάθειά σου. Από την άλλη, νιώθεις ότι δεν μπορείς να παρατήσεις τον εαυτό σου. Το αισθάνεσαι σαν προδοσία, σαν φυγή από όλα όσα έχεις μοχθήσει. Παρά τις δυσκολίες, στις στιγμές διαύγειας, ξέρεις μέσα σου βαθιά ότι φάση είναι θα περάσει.

Προσπαθείς απεγνωσμένα να βρεις τη δύναμη να κάνεις ένα βήμα τη φορά. Όχι όλα μαζί. Κι όχι με άγχος. Βήμα βήμα.
Ένα ένα. Μόνο έτσι δεν σου φαίνονται ανυπέρβλητα τα προβλήματα. Μόνο έτσι έχεις το κουράγιο να συνεχίσεις. Κι όταν έρθει η ώρα να κοιταχτείς στον καθρέφτη νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου που ακόμα είναι εκεί... που σηκώνεται και πάλι όρθιος... Γιατί ίσως αυτή να είναι η ανθρώπινη φύση μας: να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε, να ερχόμαστε σε επαφή με το «θεριό» μέσα μας που δεν εγκαταλείπει εύκολα...